Μπορώ να στο εξηγήσω εγω νικ. Το φιλί σημειολογικά είναι η υπέρτατη μορφή ρομαντικού έρωτα. Ακόμα και στην παγκόσμια λογοτεχνία και τέχνη γενικότερα αντανακλά την πρωτόλεια επαφή μετά την οπτική, και έτσι δικαίως αποτελεί τον αυτοκράτορα της σαρκικής επαφής. Από το κολασμένο φιλί του Αδάμ και της Εύας κάτω από το δέντρο του παραδείσου, που απέδωσε ζωγραφικά ο Salvador Viniegra, William Blake, ερχόμαστε να συναντήσουμε το αγνό αλλά παθιασμένο, αποχαιρετιστήριο φιλί του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας στο μπαλκόνι των Καπουλέτων με ζωγραφικούς πίνακες των Frank Bernard Dicksee, Francesco Hayez, Julius Kronberg ..
θα μπορούσα να γράψω περισσότερα αλλα η ουσία είναι ότι το φιλί αντιπροσωπεύει στα μάτια των γυναικων την ουσία του έρωτα και την συμπυκνώνει πιθανόν σε αυτό το άγγιγμα των χειλιών που εσένα σου φαίνεται επουσιώδες.
Όταν λοιπόν είσαι ιερόδουλη προσπαθείς, υποθέτω, να κρατήσεις για τον εαυτό σου ένα ψύγμα απο την ουσία του έρωτα, μιας και η εργασία σου ευτελίζει τον έρωτα και τον ρομαντισμό και τον κουρελιάζει σε τέτοιο σημείο που χάνεται η μαγεία και η χαρά του. Μεγάλο τίμημα και δύσκολο. Έτσι προσπαθείς να κρατήσεις τον έρωτα μέσα στο φιλί. Αυτό νομίζω. Γιαυτό δεν το δίνεις. Σαν ενα μπουκάλι εξαιρετικού κρασιού που διατηρείς για μια ιδιαιτερη στιγμη.
