Ποιό βιβλίο προτείνετε / μόλις ολοκληρώσατε;

[pngmtr]

Thomas Wolfe, "Γύρνα σπίτι άγγελέ μου"

 

[kerk99]

Sleeping beauties του Στιβεν Κινγκ. Αρκετα καλο και επικαιρο στην εποχη του κορονοιου. Ειναι και μικρο σε εκταση και διαβαζεται ευκολα.

 

[Reznov]

Sleeping beauties του Στιβεν Κινγκ. Αρκετα καλο και επικαιρο στην εποχη του κορονοιου. Ειναι και μικρο σε εκταση και διαβαζεται ευκολα.

702 σελιδες δεν το λες και μικρο

 

[kerk99]

702 σελιδες δεν το λες και μικρο

Μπροστα στο dark tower που εχει 8 βιβλια. Ηθελα να το αρχισω αλλα τελικα προτιμησα την ταινια.

 

[Reznov]

Μπροστα στο dark tower που εχει 8 βιβλια. Ηθελα να το αρχισω αλλα τελικα προτιμησα την ταινια.

α ναι οκ αυτο ηταν οντως too much
και γνωμη μου οτι δεν τραβουσε καθολου απο την αρχη

κοινως πατατουλα

 

[Mindreader]

Μόλις τελείωσα το εικονιζόμενο. Εκδόσεις Υψιλον.

Μπορώ να πώ ότι από του Ελληνες διανοούμενους είχε ένα εξαιρετικά λιτό και όμορφο συνάμα υφος.
Μια αναδρομή από το 1960 μέχρι λίγο πριν το 2000 αναλύοντας και αναδεικνύοντας με εξαιρετικά διεισδυτικό τρόπο τις βαθύτερες αιτίες των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων.

Επίσης αρκετά προφητικός στις προβλέψεις του για μετά το 2000.

Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

 

[Mindreader]

Θα γράψω λίγο παρακάτω τις δικές μου σκέψεις γύρω από το κεντρικό θέμα του βιβλίου, την ασημαντότητα.

Και θα επεκταθώ και στις προεκτάσεις της μέσα από κάποια δικά μου βιώματα.

Οσοι δεν γουστάρουν σεντόνια, και νοητικές περιδινήσεις απλά τα προσπερνάνε.

 

[Mindreader]

Η ασημαντότητα είναι τεράστιος δάσκαλος.

Διότι τότε που όλοι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά, δεν σε ερμηνεύουν σαν απειλή και  δεν μπαίνουν στο κόπο να σου πουν και ψέματα η να σε παραπλανήσουν. Οπότε μπορείς να ‘‘κλέψεις’’ την γνώση τους, την εμπειρία τους η την τέχνη τους.

Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιούν ότι έχεις ειδικό βάρος.

Και αυτό βέβαια συνεπάγεται εξελίξεις, πολλές φορές και ορόσημα.

Κάποτε γύρω στα 32 μου αν θυμάμαι καλά ένα πρωινό και μετά από ένα ανελέητο σχεδόν ολονύχτιο γαμήσι, η εγκεφαλική καταιγίδα που συνήθως μετά με κατατρέχει κατέληξε στο να συμπληρώσω μια πρόταση σe ένα executive report της προϊσταμένης μου στην Αμερική την οποία λίγες ώρες πριν γάμαγα με εναλλαγές πότε ανηλεώς και πότε ρομαντικώς προς μεγάλη της ικανοποίηση, μια και παρότι αρκετά όμορφη ήταν αγάμητη καριερίστρια.

Η δύναμη του κειμένου της, με ένα καταλυτικό τρόπο, λες και διπλασιάστηκε από μια μαλακο πρόταση μου.

 

[Mindreader]

Δεν την ξαναγάμησα ποτέ.

Ενάμιση μήνα αργότερα έπαιρνα μετάθεση για τη Νότια Αμερική.

Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η περίοδος εκπαίδευσης μου στο χώρο του corporate governance.

Και κατάλαβα βιωματικά γιατί κάποιοι άνθρωποι ενώ είναι πανέξυπνοι και ικανότατοι παριστάνουν πολλές φορές τους ηλίθιους, αγαθούς και πρόθυμους μαλάκες.

Εχει την αξία του το καμουφλάζ. Παντού !! Είναι και ένας από τους λόγους που γράφω εδώ μέσα.

 

[Mindreader]

Στη Νότια Αμερική κυρίως λόγω της εύκολης διαθεσιμότητας αλλά και λόγω της επιρροής του Ρεμπώ πάνω μου  ‘’διατάραζα αποσπασματικά τις αισθήσεις μου ‘’ μέσω της κόκας.

Η κόκα ιδίως στην αρχή μου ταρακουνούσε  τον εγκέφαλο, μιας και έφερνε στην επιφάνεια της αντίληψής μου όλους σχεδόν τους μηχανισμούς του. Με ένα τρόπο όμως παράξενο μια και εξακολουθούσα να  παραμένω ήρεμος και χαλαρός.

Όπως οι πάπιες που επιπλέουν γαλήνια στο νερό αλλά τα πόδια τους χωρίς καν να φαίνονται υπερλειτουργούν.

Η ακολουθία επιθέτων που περιγράφουν την συγκεκριμένη εμπειρία χρονικά είναι, εκστατική, ενδιαφέρουσα, σκωπτική, ανακουφιστική, ψυχότροπη, αλλοπρόσαλλη, δεσμευτική,  εθιστική, βασανιστική, εξευτελιστική. 

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΟΣ ΠΟΥ ΞΕΦΥΓΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ  ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΗΣ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ.

 

[Mindreader]

Επειδή όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού πρέπει να προσθέσω ότι στη τότε μου κατάσταση βρήκα το τρόπο να διακρίνω την διάλυση του αισθησιασμού που οι γυναίκες μου προκαλούσαν μετά από 5-6 συνεχόμενα διαδοχικά γαμήσια εφικτά μόνο με την υποβοήθηση της κόκας.

Κάτι σαν μια αναβράζουσα βιταμίνη  μέσα σε ένα ποτήρι νερό. Τόσο πρόσκαιρη αλλά και εξίσου υγιεινή.

 

[Mindreader]

Επίσης με έκανε σε δεύτερο χρόνο να συνειδητοποιώ σημαντικά πράγματα αναδύοντας τα σε άσχετες στιγμές μέσα από το κεφάλι μου λόγω της τρικυμίας που του προκαλούσε.

Ετσι με έμαθε να διακρίνω πολύ πλέον καθαρά ότι η έπαρση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμουφλαρισμένη έλλειψη αυτοπεποίθησης, που βοηθάει όμως τον εκμαυλισμό της ασημαντότητας για να επιστρέψω στοκεντρικό θέμα. Δίνει δηλαδή σε κάποιους την ψευδαίσθηση ότι  αντιμετωπίζουν την ζωή με κάποια επίφαση από αυτό που στην Ελλάδα λέμε παλληκαριά.

Η έπαρση και η κατάληξη της δηλαδή ο σνομπισμός, αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό των ‘’Υψηλού επιπέδου ασήμαντων Κοκάκηδων’’ ανά τον κόσμο.

Ολοι οι ομοφυλόφιλοι τραπεζίτες που γνώρισα από τη θητεία μου στο λονδίνο λίγα χρόνια αργότερα, τα είχαν αυτά τα χαρακτηριστικά στο έπακρο.

 

[Mindreader]

Η έπαρση είναι ξαδέρφη της ασημαντότητας.

Είναι ίσως αναγκαία, αλλά όχι πάντα ικανή συνθήκη προκειμένου να ‘’γεμίζει τη καρέκλα του’’ για κάποιον μέχρι να αποκτήσει την αρχοντιά και την αισθητική που προκύπτουν από την αυθεντική εμπειρία και την αναγνωρίσιμη ικανότητα.

Για αυτό και όλοι οι ομοφυλόφιλοι  τραπεζίτες παλινδρομούσαν ανάμεσα στην χυδαιότητα και την αρχοντιά. Η πρώτη σχεδόν πάντα τους πήγαινε περισσότερο.

Όταν δε τραβολογούσαν στις δεξιώσεις κάτι Ρωσίδες εννιάρια/δεκάρια σε ρόλο φερετζέ, τις οποίες πολύ λιμπιζόμουν, μου θύμιζαν κάτι Γερμανούς τουρίστες στα ελληνικά νησιά που φόραγαν σανδάλια με κάλτσες.

 

[Mindreader]

Αυτό που τότε εμπειρικά έμαθα το είδα θεωρητικά θεμελιωμένο λίγα χρόνια αργότερα διαβάζοντας για το μοντέλο Dunning - Krugar.

Οι έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από την εμπειρία τους. Οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι μαθαίνουν από τη de facto πολλαπλάσια τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά εμπειρία των άλλων.

Όταν διαβάζουν και μπορούν να ερμηνεύσουν αυτό που διαβάζουν προβάλλοντας το κυρίως στο δικό τους γνωσιακό χώρο η σπανίως με τεράστιας σημασίας μικρά αλματάκια έξω από το δικό τους γνωσιακό και συναισθηματικό χώρο πράγμα που σαν εμπειρία σε απογειώνει, αλλά είναι και καμμιά φορά επικίνδυνη.

 

[Mindreader]

Η κόκα μέσω της έκρηξης όξυνσης των αισθήσεων σου σε κάνει να αναζητάς αισθητική και νόημα σε καραμαλακίες του κερατά.

Τότε επίσης κατάλαβα γιατί οι καλλιτέχνες γίνονται τζάνκια.

Ουσιαστικά μέσω της κόκας και με την προδιάθεση που η τέχνη τους συνεπάγεται, καταφέρνουν να δίνουν δομή νόημα και αισθητική σε καραμαλακίες με ένα αποτέλεσμα που όμως περιέργως μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να αντέχει αισθητικά στο χρόνο.

Βλέποντας τους πίνακες του Jason Pollack αυτή η αίσθηση αναδύεται πολύ φυσικά και απροκάλυπτα.

 

[Mindreader]

Η πεμπτουσία της ασημαντότητας είναι το τίποτα.

Το τίποτα είναι ο χώρος ανάμεσα στα πρωτόνια και τα νετρόνια που δημιουργήθηκαν κατά το Big Bang. Τα πρωτόνια και τα νετρόνια αλλάζουν συνεχώς συνδέσεις μεταξύ τους δημιουργώντας συνέχεια νέες πολύπλοκες δομές, από ιχνοστοιχεία μέχρι γαλαξίες και ζωή,  που όμως δεν έχουν το στοιχείο του άφθαρτου όπως τα ίδια, και  που ο χρόνος τελικά όλες θα της αποδομήσει.

Ολες εκτός από τα ίδια. Διότι τα ίδια είναι άφθαρτα όπως η φυσική υψηλών ενεργειών στην οποία διέπρεπα ως φοιτητής σήμερα υπαγορεύει. Η μήπως όχι αλλά δεν το έχουμε ακόμη καταλάβει ??

Ισως τελικά το μόνο άφθαρτο πράγμα στο κόσμο να είναι το τίποτα. Διότι το τίποτα πάντα ήταν εκεί.

Αυτό το τρομερό άφθαρτο και αιώνιο τίποτα που όταν μπλέκεται με τους μεταφυσικούς φόβους του ανθρώπου γεννά θεούς και  θρησκείες στους φοβισμένους, επιστήμη και φιλοσοφία στους τολμηρούς ανήσυχους και οξύνοες, και όταν μπλέκεται με τις καρδιές των ανθρώπων γεννά απλά τέχνη και ομορφιά.

Και τα τρία παραπάνω ανακουφίζουν. Το καθένα με το τρόπο του.

Διότι ορίζουν την οντότητα του ανθρώπου μέσα στο τίποτα, και λειτουργούν ως αίσθηση σαν ένα χάδι από κάποιον ανίκητο πολεμιστή σε ένα μικρό φοβισμένο παιδάκι.

 

[nik1111]

Η ασημαντότητα είναι τεράστιος δάσκαλος.

Διότι τότε που όλοι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά, δεν σε ερμηνεύουν σαν απειλή και  δεν μπαίνουν στο κόπο να σου πουν και ψέματα η να σε παραπλανήσουν. Οπότε μπορείς να ‘‘κλέψεις’’ την γνώση τους, την εμπειρία τους η την τέχνη τους.

Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιούν ότι έχεις ειδικό βάρος.

Και αυτό βέβαια συνεπάγεται εξελίξεις, πολλές φορές και ορόσημα.

Κάποτε γύρω στα 32 μου αν θυμάμαι καλά ένα πρωινό και μετά από ένα ανελέητο σχεδόν ολονύχτιο γαμήσι, η εγκεφαλική καταιγίδα που συνήθως μετά με κατατρέχει κατέληξε στο να συμπληρώσω μια πρόταση σe ένα executive report της προϊσταμένης μου στην Αμερική την οποία λίγες ώρες πριν γάμαγα με εναλλαγές πότε ανηλεώς και πότε ρομαντικώς προς μεγάλη της ικανοποίηση, μια και παρότι αρκετά όμορφη ήταν αγάμητη καριερίστρια.

Η δύναμη του κειμένου της, με ένα καταλυτικό τρόπο, λες και διπλασιάστηκε από μια μαλακο πρόταση μου.

μικρε δεν εισαι αυτος που περιγραφεις αλλα θα ηθελες να εισαι

 

[Mindreader]

Η αίσθηση της ασημαντότητας γίνεται εντονότερη όσο πλησιάζει κανείς τον Θάνατο.

Για αυτό και πολλοί μεγιστάνες καταγίνονται λίγο πριν το θάνατό τους με αγαθοεργίες που θα μνημονεύονται στο μέλλον.

Η αίσθηση ότι το όνομά τους θα μνημονεύεται όταν αρχικά θα γίνουν τροφή γα σκουλήκια και τελικά αστερόσκονη, μειώνει ανακουφίζει έστω και μερικώς από την αίσθηση της ασημαντότητας.

Ο θάνατος είναι τόσο κοινότυπο πράγμα όσο και η αναπνοή. Κανείς δεν δίνει σημασία σε κοινότυπα πράγματα όπως η αναπνοή. 

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λοιπόν κάτι τόσο κοινότυπο όσο ο Θάνατος προκαλεί τόσο δέος. Ισως γιατί κάπου όλοι ενδόμυχα διαισθάνονται ότι σαν διαδικασία ο Θάνατος τους εξομοιώνει και πάλι με το τίποτα

 

[Mindreader]

Ο θάνατος όμως είναι και Monterateur.  Σε κάποια φάση θα μοντάρει τα σημαντικότερα πλάνα της ζωής μου σε μια ταινία που πολύ θα ήθελα να έχω τα λίγα πολύτιμα δευτερόλεπτα που απαιτούνται για να την δω.

Κρίμα που ντε φάκτο θα είμαι ο μόνος πιθανός θεατής...

 

[Mindreader]

Όποτε έπεφτα επηρεασμένος από τον Μπέρτραντ Ράσελ, τον Fermi, τον Αινστάιν, τον Ντεριντά και κάτι άλλους παλαβούς αλαφιασμένους, σε περίεργες λαβυρινθώδεις διαδρομές όπως η παραπάνω, πρέπει να αποκτούσα κάποια ενδιαφέρουσα έκφραση.

Διότι ερχόταν σχεδόν πάντα το χέρι κάποιας γυναίκας στον ώμο μου να με βγάλει από την περιδίνησή  μου.

Ξαφνιαζόμουν σχεδόν πάντα και το βίωνα σαν γέλιο μέσα από σκοτάδι. Και καθώς κούμπωνε το σαγόνι μου έτσι καθιστός όπως ήμουν ανάμεσα στα βυζιά της κάθε μίας έβγαινα με ασφάλεια από την βαθυστόχαστη και λαβυρινθώδη ανουσιότητα, στην γλυκύτατη ελαφρότητα της ανακουφιστικής ηδονής.

Τώρα πια το συνήθισα. Ισως και ενδόμυχα να το επιζητώ.

Αλλά αυτές οι καταστάσεις έχουν μετρική, αξία, και τελικά αισθητική, μόνο αν επέρχονται αυθόρμητα και απρόκλητα.