Σπεσιαλ αφιερωμενο για μερικα καλοπαιδα-και τον Καργακο βεβαιως...
"Στο μεταξύ ο πατριαρχικός θρόνος έμενε κενός από το 1451, με την αποχώρηση του ενωτικού πατριάρχη Γρηγορίου Γ΄. Ο Μωάμεθ είχε πλέον την ευκαιρία να θέσει σε εφαρμογή την πολιτική που ήδη αναφέρθηκε. Δεν είναι τυχαία η επιλογή ενός ανθενωτικού για τη θέση του πατριάρχη. Σκοπός του σουλτάνου είναι η πλήρης αποκοπή της πρώην βυζαντινής αυτοκρατορίας από τη Δύση. Η εκκλησία, και κυρίως η ανθενωτική πλευρά, δεν θα φέρουν αντιδράσεις, αλλά αντίθετα θα συμβάλλουν στην πολιτική αυτή, προκειμένου να εξυπηρετήσει και τα δικά της συμφέροντα. Η σθεναρή ανθενωτική στάση δεν υπακούει σε δογματικούς μόνο λόγους, αλλά αποβλέπει και στην ενδυνάμωση του διαχειριστικού και εξουσιαστικού της ρόλου μέσα στη νέα αυτοκρατορία. Τα προνόμια που παραχώρησε η οθωμανική αρχή, δεν δόθηκαν τυχαία και χωρίς ανταλλάγματα. Η πύλη είχε την ανάγκη του μηχανισμού της εκκλησίας για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Χαρακτηριστικό είναι το ότι η όλη διαδικασία της διοικητικής οργάνωσης του πατριαρχείου ολοκληρώθηκε μέσα σε έξι μόλις μήνες."
Ο ίδιος ο Μωάμεθ έχρισε τον νέο πατριάρχη, ακολουθώντας το τελετουργικό τυπικό των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Μόνη αλλαγή στο τυπικό μέρος υπήρξε η παράδοση βερατιού στα χέρια του πατριάρχη, ως έγγραφης επικύρωσης του αξιώματός του από τον σουλτάνο. Αποτέλεσμα της πολιτικής βούλησης του σουλτάνου είναι ότι τελικά το πατριαρχείο λειτουργεί ουσιαστικά όπως και στο Βυζάντιο, και μάλιστα με εκτεταμένες δικαιοδοσίες. Πέρα από τα καθαρά εκκλησιαστικά ζητήματα, στην αρμοδιότητα του υπήρχαν ζητήματα γάμου, διαζυγίων, κληρονομιάς κλπ. νομικό διάταγμα του σουλτάνου μάλιστα, προέβλεπε και την υποχρεωτική εκκλησιαστική εισφορά, ενώ το ίδιο το πατριαρχείο είχε αρμοδιότητες καθορισμού και είσπραξης φόρων. Απέκτησε μάλιστα και δυνατότητα αστυνομικού ελέγχου, πράγμα που δείχνει και η λειτουργία φυλακών του πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος ο πατριάρχης, πέρα από το αξίωμα του ανώτατου θρησκευτικού άρχοντα φέρει και τον τίτλο του πασά, τον ανώτερο βαθμό κοσμικής εξουσίας μετά τον σουλτάνο.
Οι απαιτήσεις της πύλης ως αντάλλαγμα για τα προνόμια αυτά, είναι σαφείς. Ο πατριάρχης και η εκκλησία είναι υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά και την πιστή αφοσίωση των χριστιανών υπηκόων της αυτοκρατορίας. Εξάλλου με την ανάπτυξη μιας εκτεταμένης γραφειοκρατίας, η εκκλησία λειτουργεί κατά τρόπο «εθνικού» θεσμού συνοχής των χριστιανών, παίζοντας σημαντικό ρόλο στη διατήρηση ηθών, παραδόσεων και συνηθειών, καθώς και αυτού που ονομάστηκε αργότερα «γένος»."