Πιστεύετε πως εάν υπήρχε μία συμπαντική ευφυία (ας τήν αποκαλέσουμε Θειότητα) καί έκρινε σκόπιμο νά προσεγγίσει τά δημιουργήματά της (τήν ανθρωπότητα), ώστε νά τά κάνει νά ανέβουν συνειδησιακά, δέν θά έστελνε "μεγάλες ψυχές" (Αβατάρ όπως ο Ιησούς, ο Σιντάρτα Γκαυτάμα[Βούδας], ο Κρίσνα, ο Ορφέας, ο Απολλώνιος ο Τυανεύς κ.ο.κ.) ώστε νά τήν διδάξουν;
Τό πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αντί νά ακολουθήσουν τίς οδηγίες τών Αβατάρ ώστε νά επικοινωνήσουν μέ τήν Θειότητα, τούς θεοποίησαν, ιδρύοντας διαφορετικά "μαγαζάκια" - θρησκείες, ισχυριζόμενοι ότι μόνο τό δικό τους μαγαζάκι είναι αληθινό καί όλα τά άλλα ψευτομάγαζα...
Τό όλο αστείο τής υπόθεσης τό περιγράφει μεταφορικά ο Richard Bach, στό βιβλίο του "Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβιγκστον".