Η Ελλάδα είναι η χώρα που ''γεννήθηκε'' πολιτικά η Δημοκρατία, όμως αυτή εξελίχθηκε και υπήρξε κυρίως γιατί το ισχύον καθεστώς ήταν δουλείας και ολιγαρχίας. Καθόλου μακρινό και με το σήμερα. Ίσως μεταλλαγμένο λόγω των εξελίξεων, αλλά όχι πολύ διαφορετικό. Επίσης η χώρα που ζούμε είναι γνωστή για το ότι ''παράγει'' ήρωες και επιτεύγματα, αλλά με την ίδια συχνότητα δημιουργεί ρουφιάνους. Πολιτικά αν και στην παρούσα φάση δεν αποτυπώνεται η απόκλιση, τα άκρα ήταν αυτά που κυριαρχούσαν αριθμητικά. Μεταπολεμικά η μια πλευρά φρόντισε με κάθε τρόπο να αλλοτριώσει την άλλη και στην ουσία να μείνει μόνο ο πυρήνας ενεργός. Οι φασίστες στην Ελλάδα δεν είναι καινούργιο γεγονός έχουν μεγάλες ρίζες. Και συνεχίζουν να έχουν, αλλά ευτυχώς είναι πλέον ελάχιστη μειονότητα. Όμως οι καταβολές μένουν και επηρεάζουν. Ο Κοεμτζής σίγουρα δεν υπήρξε ρουφιάνος, σίγουρα επίσης θεωρητικά και ιδεολογικά πολιτικά ανήκε σε μια συγκεκριμένη πλευρά. Αυτό που έκανε δεν είναι ούτε έγκλημα, ούτε και αντιστασιακή πράξη. Για το ότι όμως τα θύματα ήταν αστυνομικοί και μάλιστα της συγκεκριμένης δεκαετίας με όλα τα χαρακτηριστικά των γουρουνιών φασιστών σε υπέρμετρο μάλιστα βαθμό, μάλλον κέρδισε την εκτίμηση περισσοτέρων απ όσων η κοινωνία θα..ήθελε. Το θέμα δεν είναι ότι έκανε. Πλήρωσε με τους νόμους του κράτους για αυτό. Το ''ενδιαφέρον'' είναι πως υπάρχουν υμνητές των αστυνομικών και της νοοτροπίας αυτών. Έτσι είναι η Ελλάδα θα παράγει για πάντα κάθε τύπου ήρωες και ρουφιάνους. Η δεύτερη όμως κατηγορία αν και αριθμητικά πάντα υπερείχε και συνεχίζει να ''τραβά προς την δόξα'' ευτυχώς δεν θα καταφέρει ποτέ να επιβληθεί γιατί θα υπάρχουν πάντα, Κοεμτζήδες, Λαμπράκηδες, Πέτρουλες, Βελουχιώτηδες, Παναγούληδες..κλπ που θα ''χρεώνονται'' ο καθένας με τον τρόπο του τα κάθε λογής και διαφορετικού τύπου ''εγκλήματα'' που ενοχλούν μια και μόνο στην ουσία ράτσα, τους με κάθε τρόπο και για κάθε λόγο και περίσταση ρουφιάνους και φασίστες.