Ο Θεοδωρακης ειχε δωσει τα τραγουδια του να τα πουν οι κορυφαιοι Ελληνες τραγουδιστες, πχ Μπιθικωτσης, αλλα εμενα μου αρεσε οταν τα τραγουδαγε στις συναυλιες του και ο ιδιος. Ειχε φοβερο παθος. Μου αρεσε στις συνεντευξεις του με αυτα που διηγουνταν.
Ηταν σε νησι εξορια, και οι φυλακες του εχουν σακαταψει απο τα χτυπηματα το ενα του ποδι. Παει το βραδυ να κατσει παρεα με εναν φιλο του, αλλα απο την κουβεντα περναει η ωρα. Ξεκιναει να γυρισει στη σκηνη του σιγα σιγα με το σακατεμενο ποδι, αλλα το βραδυ υπηρχε απαγορευση κυκλοφοριας. Τον πετυχαινει περιπολος. Λεει ο Θεοδωρακης, ωχ, θα μου σπασουν και το αλλο ποδι. Ο επικεφαλης της περιπολου που τον γνωριζε, λεει στους υπολοιπους, Φυγετε εσεις. Και λεει στον Μικη, ελα να σε κερασω ενα γιαουρτι. Εκλεκτο εδεσμα για τις συνθηκες. Καθονται στη σκηνη, παει να ξεκινησει να τρωει με ευχαριστηση και λαιμαργια το γιαουρτι ο Θεοδωρακης, αλλα ο φυλακας αρχιζει και παραμιλαει, κλαιγεται, οτι δεν ειναι ζωη αυτη στο νησι, να πρεπει να δερνει ανθρωπους. Και δεν αντεχει αλλο. Ο Μικης με τη μπουκια στο στομα, δε μπορει να ξεκινησει να τρωει το γιαουρτι. Παρηγορει τον βασανιστη του, λεγοντας Υπομονη. Κανε υπομονη, τι να κανεις. Θα περασει κι αυτο.