Eιμαι ενας απο τους παλιους φανατικους αναγνωστες του "Φιλαθλου".
Η μερα μου ξεκινουσε παντα με την αγορα της εφημεριδας και το διαβασμα των κομματιων που ειχαν γραψει ο Μπαζινας (Ηλιας Γ), ο Καίσαρης (αποδυτηριακιας), ο Παρασκευάς (γκουρού του στοιχηματος) και ο Γεωργίου (καφενειο των φιλαθλων).
Ενας ενας φευγουν.
Νιωθω θλιψη.
Θα γινουν και ακυρα σχολια, οπως "και τι εγινε, ενας δημοσιογραφος ηταν" ή "και πού τον ηξερες".
Ανοησιες.
Πεθαινει ενα κομματι απο τα νιατα μας. Και μιλω για τα ατομα της ηλικιας μου. Νιωθω την ιδια θλιψη οπως οταν εφυγε ο Φιλιππος Συριγος.
Ευχομαι και στα νεοτερα παιδια, οταν μεγαλωσουν, να εχουν κι εκεινα αντιστοιχες αναμνησεις απο ατομα που εκαναν την διαφορα. Αλλά δεν το βλεπω, δυστυχως.
