ε βέβαια ήταν καλύτερη ρε μαλάκα.
γιατί εάν κάποιος κάτσει και συζητήσει με άτομα που μεγάλωσανστην ΕΣΣΔ θα μάθει ότι.
η θέρμανση ήταν δωρεάν
το ίδιο και το ρεύμα
το ίδιο και το ζεστό νερό
το ίδιο και η πρώτη κατοικία
το ίδιο και τα στοιχειώδη προς επιβίωση
το ίδιο και η νοσηλεία.
τα προβλήματα στην ΕΣΣΔ είχαν να κάνουν με ελευθερίες και καταπίεση.
είχε τρελλό γέλιο να βλέπω ζούδες να διαμαρτύρονται για τα φράγκα που πλέρωναν σε νερό θέρμανση και ρεύμα. Για να μην πούμε για την έκπληξη που τους περίμενε όταν έπρεπε να κάνουν μια ιατρική επέμβαση ρουτίνας....
Περαστικά μαλάκες.
σε 2-3 χρόνια οι περισσότεροι θα βρίζουν την τύχη τους που δεν κέρδισαν οι ανταρτοσυμμορίτες το 49.
Μουνάκια όλα εδώ πληρώνονται.
«Γιατί κατέρρευσε η σοβιετική αυτοκρατορία;», ρώτησε τον Αντρέι Γκρατσόφ και τον Κριστόφ Πομιάν το γαλλικό περιοδικό «Μαριάν», με την ευκαιρία της 20ής επετείου από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Ο πρώτος είναι Ρώσος και υπήρξε ο τελευταίος εκπρόσωπος του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ· ο δεύτερος είναι Πολωνός και συνδιευθύνει στις Βρυξέλλες το Μουσείο της Ευρώπης. Και παρόλο που δεν γνωρίζονταν προσωπικά, οι αναλύσεις τους λίγο- πολύ συμπίπτουν.
Τόσο ο Γκρατσόφ όσο και ο Πομιάν θεωρούν ότι η πρώτη αιτία για το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η ειρήνη. Μέσα σε 30 χρόνια ειρήνης, από τον θάνατο του Στάλιν και μετά, οι κοινωνίες του σοβιετικού συνασπισμού, με πρώτη τη σοβιετική, υπέστησαν μια βαθιά αλλαγή. «Επί Μπρέζνιεφ, η ΕΣΣΔ δεν είναι πια ένας κόσμος πολιορκημένος, εντελώς απομονωμένος, και αυτό έχει συνέπειες μέσα στο ίδιο το κόμμα», λέει ο Πομιάν. Ο Γκρατσόφ συμφωνεί και προτείνει άλλους τρεις λόγους: «Κατ΄ αρχάς, ο σοβιετικός κομμουνισμός έπεσε θύμα του εκσυγχρονισμού που μεταμόρφωσε την κοινωνία, η οποία έγινε περισσότερο μορφωμένη, λιγότερο φοβισμένη, περισσότερο ενημερωμένη... Η πνευματική και επαγγελματική ελίτ δεν αποδεχόταν πια τη μετριότητα των συνθηκών στις οποίες επιβίωναν οι κοινωνίες του συνασπισμού». Ο δεύτερος λόγος της σοβιετικής κατάρρευσης «είναι η ιδεολογική κατάρρευση του συστήματος, η σύγκρουση ανάμεσα στην υπόσχεση και την ουτοπία». Ο τρίτος λόγος είναι «η ειρήνη επειδή», όπως είπε ο Κριστόφ Πομιάν, «αυτό το σύστημα δεν μπορούσε να επιβιώσει έξω από τον πόλεμο... Αντιμέτωπο μ΄ έναν εξωτερικό εχθρό, όπως στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ή με έναν εσωτερικό, ακόμη και φανταστικό, το σύστημα αυτό λειτουργούσε, όμως σε καιρό ειρήνης δεν υπήρχε πια άλλοθι για τις καθημερινές θυσίες». Άρχιζε τότε κανείς να συγκρίνει «και εδώ υπεισέρχεται ο τέταρτος λόγος της τελικής πτώσης», σύμφωνα με τον Γκρατσόφ. «Το σύστημα αυτό δεν άντεξε το τεστ της ανταγωνιστικότητας. Δεν μπήκε στη μάχη της οικονομικής αποδοτικότητας, της πληροφορικής ούτε καν της ενημέρωσης- σε τίποτε απ΄ όσα μετρούν σε καιρό ειρήνης».
Ως γνωστόν, τίποτα (ή σχεδόν) δεν είναι "άσπρο-μαύρο".
