Εσείς εδώ που γράφετε το μακρύ και το κοντό σας για το συγκεκριμένο θέμα, και ορισμένοι από σας, λέτε πράγματα απαράδεκτα κάτεμε. Τα οποία δε πρόκειται να αναλύσω γιατι χάσιμο χρόνου για μένα, αλλά και ορισμένοι από εσάς θα πείτε και χειρότερα πράγματα μιας και πίσω από το πληκτρολόγιο έχετε την σιγουριά στο να βγάζετε άλλη γλώσσα εκ του ασφαλούς.
Μονάχα ένα πράγμα θα αναφέρω, όπως εγώ, εσύ και ο καθένας μας, νομίζουμε ότι το να πεθάνουμε είναι σε κάποια μακριά άγνωστη ημερομηνία και αυτό πολλές φορές είναι ανεξαρτήτου ηλικίας στο να νιώθεις έτσι,και απλώς ζεις την ζωή σου, και κάνεις πράγματα,δουλεύεις, γαμας γκόμενάκια, δοκιμάζεις βιζιτες, πληρώνεις φόρους, ή λες μπούρδες με ανωνυμία στο μπου, οπότε και το να πεθάνεις μοιάζει κάτι μακρινό. Έτσι και αυτός ο υπάλληλος, σηκώθηκε το πρωί να πάει στη δουλεια του, αλλη μια μέρα απλή καθημερινή ρουτίνας.Ίσως είχε κλείσει ραντεβού το βραδυ με βίζιτα.Ή η γυναίκα του τον περιμένει σπίτι να φάνε όλοι μαζί με τα παιδιά. Που να του το λεγες ότι θα πεθάνει ετσι, δε θα το πιστεύε με τίποτα . Που και σε μας αν το πουν ότι θα πεθάνεις ετσι, δε θα το πιστεύψουμε. Οπότε αφήστε τις μπούρδες στην άκρη, και σε πράγματα βασικά κοιτάξτε να γίνετε κάπως καλύτεροι ή τουλάχιστον συμβιβασμό. Οταν έχουμε δίκιο, να το διεκδικούμε. Ως εκεί όμως, μην γίνουμε σκυλιά που δαγκώνουν το οτιδήποτε ακόμα και σε κάτι που δεν μας φταίει. Γιατί δε ξέρεις το επόμενο πρωί τι σου ξημερώνει.