Αν εκανε καποιος ενα σοβαρο «ποθεν εσχες» σ’ αυτη τη χωρα ξεκινωντας οχι απο ατομα αλλα απο ακινητα και κινητα μεγαλης αξιας, θα γελουσε και το παρδαλο κατσικι.
Παραδειγμα: πας στο Υπ. Μεταφορων, ζητας ολες τις αδειες για αυτοκινητα αξιας ανω των 80.000 ευρω και αρχιζεις να ρωτας τους ιδιοκτητες: που βρηκες το χρημα να το αγορασεις?
Την επομενη μερα επανασταση.
Πολύ σωστά. Είναι ένα καλό παράδειγμα. Ζητάς όλες τις άδειες για αυτοκίνητα αξίας 50000 Ευρώ και άνω που αγοράστηκαν τα τελευταία πέντε χρόνια και επεξεργάζεσαι συναλλαγές. Το ίδιο και για ακίνητα 500000 Ευρώ και άνω, που αγοράστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Το ίδιο και για ενοίκια κατοικίας ιδιωτών 2000€ και άνω των τελευταίων τριών χρόνων.
Το ίδιο και για τεκμηριωμένα έξοδα για ακριβά ταξίδια, ή για αγορές πολυτελών αντικείμενων κλπ. κλπ.
Μόνο που αυτό απαιτεί, πέρα από την πολιτική βούληση, και την εκτελεστική δυνατότητα του δημοσίου. Μιλάμε για τεράστιες μάζες δεδομένων που απαιτούν ταχύτατη επεξεργασία. Και είναι επίσης αναγκαίο, οι όποιες δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες ενστάσεις να εκδικάζονται γρήγορα.
Άρα και η τεχνολογία χρειάζεται, και επίσης να μαζέψουν όλους τους αργόμισθους δημόσιους υπαλλήλους, ώστε να δίνουν το παρών και να βγάζουν δουλειά.
Στους αδειοδοτημένους νυχτερινούς χώρους διασκέδασης βάζεις υποχρεωτικά πληρωμή με κάρτα, και διευκολύνεις την έκδοση προπληρωμένων ονομαστικών καρτών.
Το δημόσιο παίζει όμως ακόμη μόνο με π.χ. αέναες διαδικασίες για ηλεκτρονικές ταυτότητες κτηρίων, σπρώχνοντας έτσι άτυπα μίζες προς μηχανικούς και δικηγόρους, και κυνηγώντας ουτοπικά έσοδα.
Μας βλέπουν βέβαια στις Βρυξέλλες, ότι κωλοβαράμε σε φορολογικά και εισπρακτικά ζητήματα, και δεν θα αργήσουν και πολύ, να μας βάλουν πάλι χέρι. Και ίσως πιο άγαρμπα αυτή τη φορά, επειδή τους λείπουν στο μεταξύ κι από εκεί τα λεφτά.