Ναι μεν, αλλά...
Δεν έχει καμία σχέση ο πόλεμος τότε με σήμερα και κυρίως στην πρώτη φάση του δλδ την εισβολή, όπου η τεχνολογία τους δίνει απίστευτες δυνατότητες συγκριτικά με τους πολέμους που αναφέρεις, απλουστευμένα τους επιτρέπει να χτυπήσουν τον εχθρό στην φάση της εισβολής σε τέτοιο βαθμό που όταν τελικά θα στείλουν την μπότα του πεζικάριου για κατοχή, ο εχθρός να μπορεί να διεξάγει μόνο ανταρτοπόλεμο.
Δεν υπάρχει περίπτωση σήμερα να δεις επιχειρήσεις τύπου Νορμανδίας ή όμοιες όπως στο Βιετνάμ (δλδ τρελλοί πεζοναύτες να γίνονται μούσκεμα προσπαθώντας να καταλάβουν παραλίες για να προχωρήσουν στην ενδοχώρα ή να σφάζονται για να καταλάβουν ένα λοφάκι, ή εκατοντάδες αλεξιπτωτιστές να γεμίζουν τον ουρανό για να χτυπήσουν τον εχθρό στα μετόπισθεν).
Στην φάση της "κατοχής" (την πιο κρίσιμη συνήθως αλλά όταν αυτή αποτελεί σκοπό της επιχείρησης), έχουν μάλιστα αποκτήσει και νέες εμπειρίες που αφορούν στον ανταρτοπόλεμο μέσα στις πόλεις (Iraq) και σε ότι αφορά τις κλασσικές επιχειρήσεις κατοχής, υπάρχει εμπειρία από περιπτώσεις όπως Αφγανιστάν.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν θεωρώ ότι οι στρατηγοί τους μπορούν να χαρακτηριστούν άκαπνοι, απεναντίας θεωρώ ότι εάν υπήρε περίπτωση να ζει ο Πάττον πχ, μάλλον κακό θα έκανε και όχι καλό.
Τέλος, ακόμη και όταν δεν μπλέκονται επίσημα σε διενέξεις, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο (κυρίως το ΗΒ), φροντίζουν σχεδόν πάντα να στέλνουν ανθρώπους τους στο πλευρό των οποιωνδήποτε συμμάχων τους οι οποίοι πέραν του συμβουλευτικού τους χαρακτήρα, υποτίθεται ότι μένουν και σε ένα ικανό επίπεδο ετοιμότητας για τους λόγους που αναφέρεις αλλά και δοκιμάζουν ή εξελίσουν τεχνικές.
Εάν υπάρχουν 4-5 πολεμικές μηχανές στον κόσμο που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν άκαπνες αυτή την στιγμή, μέσα σε αυτές είναι σίγουρα οι ΗΠΑ. Όχι μόνο σε θέματα εισβολής και κατοχής στους τρεις κύριους κλάδους (Αεροπορία, Ναυτικό, Στρατός Ξηράς) αλλά και σε ειδικότερα όπως είναι η οργάνωση προσωπικού, διοικητική μέριμνα, μετακινήσεις, ανεφοδιασμοί, αερομεταφερόμενα τμήματα ταχείας δράσης και κυρίως ειδικές δυνάμεις.
Πάντα IMHO....
Yorgos,
Άργησα να σου απαντήσω γιατί ήθελα να έχω χρόνο όταν θα έγραφα.
Αυτό που λέω είναι ότι οι διοικητές δεν έχουν (πια) την μάχιμη εμπειρία που είχαν ο Αϊζενχάουερ, ο Mc Arthur, ο Μοντυ, και (γιατί όχι) ο Γκουντέριαν, ο Ρόμμελ, ο Ζούκωφ και ο Γιαμαμότο..
Η εμπειρία αυτή (νομίζω) δίνει μια γενικότερη αξία στα άτομα, δε μιλάω μόνο για τη στρατιωτική ικανότητα, μιλάω και για τη «στρατηγική» ικανότητα και κρίση.
Το ξέρω πως έχουν αλλάξει οι συνθήκες των πολέμων, όπως έχουν αλλάξει και σε πολλά πράματα στη ζωή μας.
Όμως:
Θεωρώ πως ΟΣΟ καλή εκπαίδευση και αν έχει πάρει ένας π.χ. κυβερνήτης airliner (στα χαρτιά), ΟΣΕΣ ώρες και αν έχει πετάξει με το simulator, αν δεν έχει πετάξει και κανονικό αεροπλάνο με 500 επιβάτες πίσω του, δεν είναι (ακόμα) κυβερνήτης. Γι’ αυτό και οι κυβερνήτες (των εμπορικών) αεροπλάνων αρχίζουν από τα μικρά, και σιγά-σιγά ανεβαίνουν. Όλοι αυτοί οι σημερινοί στρατιωτικοί, είναι «στα χαρτιά» στρατιωτικοί. Δεν έχουν ΣΚΟΤΩΣΕΙ άνθρωπο, δεν έχουν δει δίπλα τους το φίλο τους να σκοτώνεται. Αυτό λέω.
Επίσης:
Όλες αυτές οι ιστορίες (των συγκρούσεων) έχουν από πίσω τους διάφορα συμφέροντα που τις κατευθύνουν, άλλοτε με σωστό, και άλλοτε με λάθος τρόπο. Π.χ. ποιος σκεπτόμενος άνθρωπος αμφιβάλλει σήμερα ότι η ιστορία με το Ιράκ ξεκίνησε για να ελεγχθούν τα πετρελαϊκά συμφέροντα της περιοχής? (Και λέω «σκεπτόμενος», γιατί ΞΕΡΩ απλοϊκούς αμερικάνους που πιστεύουν τα περί όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, τα περί καταπάτησης της δημοκρατίας απ’ το Σαντάμ, κλπ κλπ...)
Αυτό επίσης που λέω είναι ότι στο βαθμό που οι στρατιωτικοί επηρεάζουν την πολιτική (γιατί την επηρεάζουν), ο επηρεασμός αυτός γίνεται από άτομα ΧΩΡΙΣ την εμπειρία του τι σημαίνει βομβαρδισμός στο σπίτι τους, σακάτηδες στα νοσοκομεία, και όλη τη φρίκη που φέρνει ένας πόλεμος.
Υπό αυτό το πρίσμα, και στο βαθμό που οι εξελίξεις επηρεάζονται από τέτοια άτομα, η προοπτική είναι δυσμενής.
Δεν είπα ότι ο Πάττον θα ήταν καλύτερος από τον σημερινό ΓΕΕΘΑ των ΗΠΑ. Πιθανότατα μάλιστα ο συγκεκριμένος (Πάττον) θα ήταν και χειρότερος. Αλλά ο Westmoreland, ο Mc Arthur, ή άλλοι τέτοιοι ΠΕΠΕΙΡΑΜΕΝΟΙ στρατιωτικοί, θα χειριζόντουσαν την (όποια) κρίση με περισσότερο μυαλό απ’ ότι οι σημερινοί. Αυτό λέω.
Τώρα (αν και αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει άλλο post):
Η εντύπωσή μου είναι ότι οδεύουμε (ο κόσμος όλος) προς μια νέα αντιπαράθεση Ρωσίας – ΗΠΑ.
Επί 45 χρόνια μας πιπιλάγανε την καραμέλα ότι «οι κακοί κομουνιστές θέλουν να κυριαρχήσουν σε όλο τον πλανήτη στερώντας τις βασικές ελευθερίες από τους ανθρώπους». Η αντιπαράθεση δηλαδή εμφανιζόταν σαν ιδεολογική. Καπιταλισμός vs κομουνισμός, ελευθερία vs σκλαβιά, σκοτάδι αντί για φως, μαύρο αντί για άσπρο, «σιδηρούν παραπέτασμα» vs γκαζόν και πισίνες. Πάει όμως, πέρασε αυτό. Πέθανε ο κομουνισμός. Διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, «ελευθερώθηκαν» τα κράτη που είχε «αγκαλιάσει», επομένως στον πλανήτη έμεινε μόνο το «καλό», μια που το «κακό» πέθανε. Ακόμα και στην Κίνα (το άλλο κακό), βλέπουμε πως διαμορφώνεται (με υγιέστερο τρόπο είναι η αλήθεια) «ο κομουνισμός τους», και προς τα που πάει.
Επομένως?
Προς τι η φαγωμάρα?
Η φαγωμάρα ξαναρχίζει (ή καλύτερα συνεχίζεται – και αυτό αποδεικνύει πόσο παραμύθια ήταν αυτά τα περί άσπρου-μαύρου) γιατί η φαγωμάρα δεν ήταν ΠΟΤΕ ιδεολογική! Η φαγωμάρα ήταν για τα συμφέροντα, και η μεν ιδεολογία πέθανε, οι πηγές πλούτου όμως δεν έπαθαν (φυσικά) τίποτα. Εκεί είναι πάντα και περιμένουν τα φτιάρια.
Και σε κάποιους (ΗΠΑ) δεν αρέσει το πως οι λαοί της περιοχής θέλουν να διαχειριστούν τις πηγές τους. Θέλουν και αυτοί μερίδιο.
Γι αυτό υπάρχει η φαγωμάρα.
Το αν η αφορμή είναι η Οσετία, ή η Γεωργία, ή η Αμπχαζία (δε ξέρω και πως τους λένε όλους αυτούς), μικρή σημασία έχει. Η ΟΥΣΙΑ είναι στο μέλι. Πεσ’τε μου ΕΝΑ ΛΟΓΟ για τον οποίο νομιμοποιείται ο αντιπρόεδρος Τσέϊνι να περιοδεύει στην Γεωργία, και να ανακατεύεται στα πολιτικά της περιοχής! Ξέρει ΠΟΣΟ ΑΠΕΧΕΙ η χώρα του από τη Γεωργία ο κ. Τσέϊνι? ΤΙ ΣΧΕΣΗ μπορεί να έχουν οι ΗΠΑ με τη Γεωργία?
Σα να πάμε π.χ. εμείς, να στείλουμε ένα αντιτορπιλικό στα Παλάου στον Ειρηνικό, και να δηλώνει η Ντόρα ότι «θα υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας στην περιοχή»! Κάπως έτσι το βλέπω!
Αλλά για σκεφτείτε το καλύτερα.... Καύκασος είναι αυτός: Και ο Χίτλερ για Καύκασο δεν είχε βάλει πλώρη? Πέθανε ο Χίτλερ, τώρα έχουν σειρά άλλοι!
Συμπέρασμα (δικό μου):
Πάνε γυρεύοντας να δημιουργήσουν πρόβλημα.
Και (το ξαναλέω), αν στο κεφάλι ήταν κάποιος Τσώρτσιλ, κάποιος Ρούσβελτ, κάποιος Ντε Γκώλ έστω, τα πράματα θα ήταν διαφορετικά.
Γιατί αυτοί όλοι (ακόμα και ο Στάλιν), είχαν νιονιό. Και ο Χρουστσώφ.
Ο Bush (ή ο διάδοχός του όποιος κι αν είναι) τι νιονιό έχει?
Στο ίδιο πλαίσιο είναι και η αμφιβολία μου για τους «άκαπνους» στρατιωτικούς, Yorgos.
Α, και κάτι ακόμα (επειδή το γράψατε):
Ναι, οι ΗΠΑ είναι ΠΟΛΥ ευαίσθητες στα θέματα ανθρωπίνων απωλειών στρατιωτών τους, ΙΔΙΩΣ σε μάχες έξω από τις ΗΠΑ. Ναι, η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει καταφέρει να περιορίσει (για τις ΗΠΑ) σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτές τις απώλειες. Καμιά σχέση δηλαδή με τις 300.000 νεκρούς του ΒΠΠ, ή τους 50.000 νεκρούς του Βιετνάμ.
Αλλά αυτά όλα ισχύουν όσο «ο πόλεμος» γίνεται στον αέρα.
Για να «νικηθεί» μια χώρα όμως, πρέπει να πατήσει πόδι ο φαντάρος μέσα. Δε μιλάμε για να καταστραφεί, μιλάμε για να νικηθεί. Ακόμα δεν καταργήθηκε αυτό. Το βλέπετε και στο Ιράκ.
Και όταν πάει ο φαντάρος (οπότε τα unmanned και τα μπλιμπλίκια τέτοιου τύπου παύουν να έχουν χρησιμότητα και αξία), ΤΟΤΕ, αρχίζουν και οι απώλειες. ΑΥΤΟ, τους πονάει.