Οι παππούληδες και οι «μικροτσούτσουνοι» του μπου!

[Eraser..]

Κάθε μέρα, τέτοια ώρα περίπου, έχει ξημερώσει...

1700 σελίδες ακόμη μέχρι το πάρτυ των 30000!

Καλημέρα!!

 

[κωλο-γερος]

Καλημέρα και υπάγω για την πρωινή.

 

[amjik]

Καλημέρα λατρεμένοι μου κύριοι..

 

[matzafasoula]

Tην βαζελίνη, τι την θές ?

 

[Annapurna]

Καλημέρα αγαπητοί Κύριοι & Κυρίες !!!

 

[a-aprilios]

Tην βαζελίνη, τι την θές ?

Κατά πού πέφτει η θάλασσα ξέρεις;;

 

[brabus67]

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αναρωτιέσαι πως θα βρεις την επόμενη ημέρα αρκετή δύναμη για να συνεχίσεις να κάνεις αυτά που έκανες την προηγούμενη εδώ και τόσον μα τόσον καιρό, που θα βρεις τη δύναμη για εκείνα τα ηλίθια διαβήματα, τα μύρια σχέδια που δεν καταλήγουν πουθενά, τις απόπειρες να γλιτώσεις από τη συνθλιπτική ανάγκη, απόπειρες που πάντα φαλιρίζουν, και όλες τους για να πειστείς ακόμα μια φορά πως η μοίρα είναι αναπόδραστη, πως πρέπει να ξαναπέσεις στα ριζά του τοίχου, κάθε βράδυ μες στην αγωνία εκείνου του αύριο, ολοένα πιο αβέβαιου, ολοένα πιο άθλιου.

Μια ωραία μέρα αποφασίζεις να μιλάς όλο και λιγότερο για τα προσφιλή σου πράγματα, μιλάς με κόπο κάθε που αναγκάζεσαι να το κάνεις. Έχεις βαρεθεί ν’ ακούς τον εαυτό σου να μιλάει… συντομεύεις… παραιτείσαι. Πάνε τριάντα χρόνια που παρλάρεις. Δε σε κόφτει πια να έχεις δίκιο. Σου φεύγει η διάθεση να κρατήσεις ακόμα και τη θεσούλα που έχεις εξασφαλίσει μεταξύ των απολαύσεων…Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Αρκεί τώρα πια να τρως λιγάκι , να εξασφαλίζεις λίγη ζέστα και να κοιμάσαι όσο πιο πολύ μπορείς, στο δρόμο του τίποτα. Θα πρεπε για να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον σου, να επινοήσεις νέες γκριμάτσες για τους άλλους. Μα δεν έχεις πια τη δύναμη να αλλάξεις ρεπερτόριο. Τραυλίζεις. Ψάχνεις ακόμα κόλπα και δικαιολογίες για να μείνεις εκεί δα με τους φιλάρες, μα είναι και ο θάνατος εκεί δα, δίπλα σου, βρωμερός, όλη την ώρα πια, λιγότερο μυστηριώδης και από χαρτοπαίγνιο. Το μόνο πολύτιμο που σου απομένει είναι οι μικρές λύπες, το ότι δεν βρήκες για παράδειγμα το χρόνο να επισκεφτείς οσο ζούσε το γέρο θείο.. Να τι διαφύλαξες όλο και όλο από τη ζωή. Αυτή τη μικρούλα φρικτή τύψη, όλα τ’ ‘αλλα τα ξέρασες λίγο πολύ στο δρόμο, με πολύ κόπο και λύπη. Δεν είσαι πια παρά ένα γέρικο φανάρι αναμνήσεων στη γωνιά κάποιου δρόμου, όπου δεν περνάει πια σχεδόν κανείς.

γροθια στην ψυχη
καλημερα

 

[brabus67]

Κάλλιο να μην τρέφεις αυταπάτες, οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να πουν ο ένας στον άλλο, το μόνο που κάνουν είναι να μιλάνε ο καθείς για τον καημό του, γνωστό αυτό.

Ο καθείς για την πάρτη του, η γη για όλους.

Πασχίζουν να τον ξεφορτωθούν πάνω στον άλλον τον καημό τους, τη στιγμή του έρωτα, μα τότε δεν πιάνει, κι ό,τι κι αν κάνουν, τον κρατούν ακέραιο τον καημό τους, και ξαναρχίζουν, πασχίζοντας γι' άλλη μια φορά να τον πλασάρουν.

«Είστε ωραία, δεσποινίς», λένε.

Και τους παίρνει πάλι η ζωή, ως την επόμενη φορά που θα ξαναδοκιμάσουν το ίδιο κολπάκι. «Είστε πολύ ωραία, δεσποινίς!...»

Χώρια που κοκορεύονται εν τω μεταξύ ότι τα κατάφεραν να τον ξεφορτωθούν τον καημό τους, μα όλος ο κόσμος ξέρει πως δεν είναι διόλου αλήθεια και πως τον έχουν κρατήσει όλον δικό τους.

Καθώς σ' αυτό το παιχνίδι γινόμαστε γερνώντας ολοένα πιο άσχημοι και σιχαμεροί, δεν μπορούμε καν να κρύψουμε τον καημό μας, τη χρεοκοπία μας, και καταλήγουμε μ' εκείνη τη βρομογκριμάτσα φαρδιά πλατιά στη φάτσα, που παίρνει είκοσι, τριάντα χρόνια και βάλε να μας ανέβει εντέλει απ' την κοιλιά στο πρόσωπο.

Γι' αυτό υπάρχει ο άνθρωπος, γι' αυτό και μόνο, για μια γκριμάτσα, που του παίρνει μια ζωή ολόκληρη να τη σχηματίσει, και που δεν καταφέρνει πάντα ούτε καν να την ολοκληρώσει, τόσο βαριά και περίπλοκη είναι η γκριμάτσα που θα' πρεπε να κάνει για να εκφράσει όλη την αληθινή ψυχή του, δίχως να πάει τίποτα χαμένο.

 

[κωλο-γερος]

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αναρωτιέσαι πως θα βρεις την επόμενη ημέρα αρκετή δύναμη για να συνεχίσεις να κάνεις αυτά που έκανες την προηγούμενη εδώ και τόσον μα τόσον καιρό, που θα βρεις τη δύναμη για εκείνα τα ηλίθια διαβήματα, τα μύρια σχέδια που δεν καταλήγουν πουθενά, τις απόπειρες να γλιτώσεις από τη συνθλιπτική ανάγκη, απόπειρες που πάντα φαλιρίζουν, και όλες τους για να πειστείς ακόμα μια φορά πως η μοίρα είναι αναπόδραστη, πως πρέπει να ξαναπέσεις στα ριζά του τοίχου, κάθε βράδυ μες στην αγωνία εκείνου του αύριο, ολοένα πιο αβέβαιου, ολοένα πιο άθλιου.

Μια ωραία μέρα αποφασίζεις να μιλάς όλο και λιγότερο για τα προσφιλή σου πράγματα, μιλάς με κόπο κάθε που αναγκάζεσαι να το κάνεις. Έχεις βαρεθεί ν’ ακούς τον εαυτό σου να μιλάει… συντομεύεις… παραιτείσαι. Πάνε τριάντα χρόνια που παρλάρεις. Δε σε κόφτει πια να έχεις δίκιο. Σου φεύγει η διάθεση να κρατήσεις ακόμα και τη θεσούλα που έχεις εξασφαλίσει μεταξύ των απολαύσεων…Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Αρκεί τώρα πια να τρως λιγάκι , να εξασφαλίζεις λίγη ζέστα και να κοιμάσαι όσο πιο πολύ μπορείς, στο δρόμο του τίποτα. Θα πρεπε για να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον σου, να επινοήσεις νέες γκριμάτσες για τους άλλους. Μα δεν έχεις πια τη δύναμη να αλλάξεις ρεπερτόριο. Τραυλίζεις. Ψάχνεις ακόμα κόλπα και δικαιολογίες για να μείνεις εκεί δα με τους φιλάρες, μα είναι και ο θάνατος εκεί δα, δίπλα σου, βρωμερός, όλη την ώρα πια, λιγότερο μυστηριώδης και από χαρτοπαίγνιο. Το μόνο πολύτιμο που σου απομένει είναι οι μικρές λύπες, το ότι δεν βρήκες για παράδειγμα το χρόνο να επισκεφτείς οσο ζούσε το γέρο θείο.. Να τι διαφύλαξες όλο και όλο από τη ζωή. Αυτή τη μικρούλα φρικτή τύψη, όλα τ’ ‘αλλα τα ξέρασες λίγο πολύ στο δρόμο, με πολύ κόπο και λύπη. Δεν είσαι πια παρά ένα γέρικο φανάρι αναμνήσεων στη γωνιά κάποιου δρόμου, όπου δεν περνάει πια σχεδόν κανείς.

γροθια στην ψυχη
καλημερα

Τυπε, η ζωή μου ήταν πολύ πιο σύντομη από όσο υπολόγιζα, δεν προλαβαίνω πια να κάνω αρνητικές σκέψεις και κυρίως δεν προλαβαίνω να παραιτηθώ.

 

[Annapurna]

Δεν θέλω κατάθλιψη !!!

Όλοι θα πεθάνουμε κάποια στιγμή ...

Ας ζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας και με τα λάθη μας.

Αγαπάμε τον διπλανό μας όσο το δυνατόν περισσότερο.
Συγχωρούμε αλλά δεν ξεχνάμε.
Μοιραζόμαστε απλόχερα.

Εζησα αρκετά μέχρι τώρα.

Ήμουν τυχερός και άτυχος.
Απάτησα και με απάτησαν.
Πέρασαν πολλά χρήματα απο τα χέρια μου.
Έχασα αρκετά, κέρδισα πολλά.
Ταξίδεψα πολύ.
Μεγάλωσα δυό μεγάλα παιδιά 30 ετών ... ευλογία.

Είμαι γεμάτος.

Ευχαριστώ που είμαι ζωντανός και υγιής !!!

Ηχος δυνατά !!!

 

[brabus67]

https://[URL unfurl="true"]www.kanopy.com/sites/default/files/imagecache/vp_thumbnail_extremly_large/video-assets/1127223_landscape.jpg[/img[/URL]]
Έρχεται μια στιγμή που’ σαι ολομόναχος, όταν φτάνεις στην άκρη όλων όσων μπορεί να σου συμβούν. Είναι η άκρη του κόσμου. Η ίδια λύπη, η δική σου, δεν σου αποκρίνεται πια τίποτα, και πρέπει να γυρίσεις πίσω, ανάμεσα στους ανθρώπους, όποιοι κι αν είναι. Δεν κάνεις τον δύσκολο κάτι τέτοιες στιγμές, αφού και για να κλάψεις ακόμα πρέπει να επιστρέψεις εκεί που όλα ξαναρχίζουν...

ετσι γιατι περιεργα την ειδα

 

[iuakoya]

Η Έρη γύρισε

 

[iuakoya]

Καλησπέρα σε όλους

 

[Annapurna]

Τελικός γυναικών Roland Garros.

Swiatek - Kenin

H Swiatek of Poland ανερχόμενο αστέρι ήδη προηγείται 3-1 στο πρώτο σέτ ...

... και αρκετά νόστιμη ...

 

[Annapurna]

Η Έρη γύρισε

Ναι !!!

 

[erinal]

Ρε αστέρι μου φεγγάρι μου της άνοιξης κλωνάρι μου μπραμπ τι είναι τούτα;

 

[Annapurna]

Roland Garros

Iga Swiatek (νούμερο 50+) 19 χρονών είναι η νέα πρωταθλήτρια και το νέο αστέρι του γυναικείου τέννις κέρδισε την Kenin (4).

ΣΥΓΧΑΡΗΤΉΡΙΑ κουκλίτσα μου !!!

 

[erinal]

Τενι πάλι;

 

[iuakoya]

Τενι πάλι;

Καθένας με τα χόμπι του

 

[Annapurna]

Τενι πάλι;

Ερη είναι το πάθος μου !!!

Παίζω από μικρός.

Το "τενι" είναι αρρώστια.

Χαίρομαι που γύρισες και να ξέρεις ότι άμα σε πειράξει κανένας θα έχει να κάνει μαζί μου.

Είναι όμως όλοι τους εξαιρετικοί Κύριοι.

Το καφενείο μας είναι το καλύτερο !!!

Σε φιλώ.