heimweh_64
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 2 Νοε 2011
- Μηνύματα
- 3.622
- Κριτικές
- 6
- Like
- 309
- Πόντοι
- 296
Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αναρωτιέσαι πως θα βρεις την επόμενη ημέρα αρκετή δύναμη για να συνεχίσεις να κάνεις αυτά που έκανες την προηγούμενη εδώ και τόσον μα τόσον καιρό, που θα βρεις τη δύναμη για εκείνα τα ηλίθια διαβήματα, τα μύρια σχέδια που δεν καταλήγουν πουθενά, τις απόπειρες να γλιτώσεις από τη συνθλιπτική ανάγκη, απόπειρες που πάντα φαλιρίζουν, και όλες τους για να πειστείς ακόμα μια φορά πως η μοίρα είναι αναπόδραστη, πως πρέπει να ξαναπέσεις στα ριζά του τοίχου, κάθε βράδυ μες στην αγωνία εκείνου του αύριο, ολοένα πιο αβέβαιου, ολοένα πιο άθλιου.
Μια ωραία μέρα αποφασίζεις να μιλάς όλο και λιγότερο για τα προσφιλή σου πράγματα, μιλάς με κόπο κάθε που αναγκάζεσαι να το κάνεις. Έχεις βαρεθεί ν’ ακούς τον εαυτό σου να μιλάει… συντομεύεις… παραιτείσαι. Πάνε τριάντα χρόνια που παρλάρεις. Δε σε κόφτει πια να έχεις δίκιο. Σου φεύγει η διάθεση να κρατήσεις ακόμα και τη θεσούλα που έχεις εξασφαλίσει μεταξύ των απολαύσεων…Σιχαίνεσαι τον εαυτό σου. Αρκεί τώρα πια να τρως λιγάκι , να εξασφαλίζεις λίγη ζέστα και να κοιμάσαι όσο πιο πολύ μπορείς, στο δρόμο του τίποτα. Θα πρεπε για να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον σου, να επινοήσεις νέες γκριμάτσες για τους άλλους. Μα δεν έχεις πια τη δύναμη να αλλάξεις ρεπερτόριο. Τραυλίζεις. Ψάχνεις ακόμα κόλπα και δικαιολογίες για να μείνεις εκεί δα με τους φιλάρες, μα είναι και ο θάνατος εκεί δα, δίπλα σου, βρωμερός, όλη την ώρα πια, λιγότερο μυστηριώδης και από χαρτοπαίγνιο. Το μόνο πολύτιμο που σου απομένει είναι οι μικρές λύπες, το ότι δεν βρήκες για παράδειγμα το χρόνο να επισκεφτείς οσο ζούσε το γέρο θείο.. Να τι διαφύλαξες όλο και όλο από τη ζωή. Αυτή τη μικρούλα φρικτή τύψη, όλα τ’ ‘αλλα τα ξέρασες λίγο πολύ στο δρόμο, με πολύ κόπο και λύπη. Δεν είσαι πια παρά ένα γέρικο φανάρι αναμνήσεων στη γωνιά κάποιου δρόμου, όπου δεν περνάει πια σχεδόν κανείς.
γροθια στην ψυχη
καλημερα
_____________________________________________________
δίκην ένεσης αισιοδοξίας (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Π. Κονδύλη, Μελαγχολία και Πολεμική)
Καμμιά απαισιοδοξία δεν είναι νοητή χωρίς ρητή ή σιωπηρή αναφορά σε μια καλύτερη πραγματικότητα, που κάποτε υπήρξε ή θα έπρεπε να υπάρξει και καμμιά αισιοδοξία δεν μπορεί να θεωρηθεί εύλογη, αν δεν αναφέρεται στην υπερνίκηση των υφισταμένων κακώς κειμένων.
Γιατί, αν αποδεχτούμε την ανθρώπινη πραγματικότητα όπως ήταν και εξακολουθεί να είναι, δίχως την παραμικρή επιθυμία για τούτη ή εκείνη την αλλαγή και δίχως να τρέφουμε κανέναν φόβο και καμμιά ελπίδα ως προς τις ενδεχόμενες μεταβολές της, τότε γίνεται περιττή κάθε απαισιόδοξη ή αισιόδοξη στάση. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε το πάγωμα του κόσμου κάτω από τα μάτια μιας άπειρης διάνοιας.
Η ανθρώπινη πραγματικότητα υπάρχει και ζει από τους φόβους και τις ελπίδες, από τις θετικές και τις αρνητικές αξιολογικές κρίσεις που συνδέονται ουσιωδώς με την ίδια, και δεν είναι απλώς αποτελέσματα αλλά και κινητήρια αίτια των εσώτερων μετατοπίσεων και μεταστροφών της.
___________________
την καλησπέρα μου
Heim