Ο παλιός Πειραιάς

[DARKSIDEOFTHEMOON]

ΤΟ  «ΧΩΡΙΟ»  ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

      Μέχρι  τη δεκαετία  του 80, στο Ξαβέρι,  στα Καρβουνιάρικα, υπήρχε  το χωριό του Πειραιά, ένα χωριό από παράγκες. Οι παράγκες βρίσκονται δίπλα στην αφετηρία των λεωφορείων που συνδέουν τον Πειραιά με την υπόλοι­πη Αττική.

      Στα 2003  είχαν απομείνει  μερικές μισογκρεμισμένες παράγκες και δύο ξεχασμένες οικογένειες(υπάρχουν ακόμα)  

     Τραγική ειρωνεία  πως  μπρο­στά στο εγκαταλειμμένο χωριό α­ράζουν, στην Ακτή Ξαβερίου,   τα κρου­αζιερόπλοια που δίνουν  ένα παράται­ρο φόντο στις μικρές παράγκες που στέκονται ακόμη όρθιες σε πείσμα των καιρών.

     «Μετά την κατασκευή της γέφυρας, οι περισσότεροι κάτοικοι αποζημιώθηκαν και έφυγαν", λέει ο Παναγιώτης Θεοφίλου, ένας από τους τελευταίους κατοίκους του "χωριού". Ή δι­κή μου οικογένεια ήρθε εδώ πριν  180   χρόνια.

       Από την εποχή της μητέρας του πατέρα μου, η οποία από ότι ξέρω ήτανε από εδώ  Πειραιώτισσα, όπως οι  περισσότεροι. Δεν έχω ακούσει να  υπήρχαν  πρόσφυγες.

        Από τότε, το σπίτι περνάει από τους γονείς στα παιδιά. Εγώ εδώ γεννήθηκα και ζω όλη μου τη  ζωή,  65  ολόκληρα  χρόνια".    Δείχνει   τη    γέφυρα που εμποδίζει τον ήλιο να  φτάσει στο σπίτι του και ευθύνεται για την κατα­στροφή της παλιάς γειτονιάς του.

     «Εκεί που τώρα είναι η γέφυρα, υπήρχαν τα γερμανικά καταφύγια. Εκεί γεννήθηκα.  Τώρα,  τόσα  χρόνια μετά,  μένω εδώ με τα  παιδιά μου. Αυτά θα πάρουν  το σπίτι μετά από μένα". Ο Π. Θεοφίλου μιλάει νοσταλγώντας τα χρόνια που σε κάθε παράγκα ζούσε και μία  οικογένεια.

        «Είμασταν μόλις 10 οικογένειες αλ­λά όλα θύμιζαν χωριό, και όλοι  είμασταν δεμένοι μεταξύ μας. Είχαμε  τους κήπους μας και  τα ζωντανά μας. Όλα  άλλαξαν όμως. Οι νέοι έφυγαν, οι  γέροι  που έμειναν πέθαναν και τα σπίτια ερημώθηκαν».

         Ο ίδιος δεν έφυγε ποτέ από τη  γειτονιά  του, γιατί απλώς δεν μπόρεσε.

        «Μας είπαν να φύγουμε και εμείς, να πάμε κάπου αλλού, αλλά με τι λε­φτά; Αυτό το σπίτι είναι η μόνη μας πε­ριουσία. Μας ανήκει  180  χρόνια και έ­τσι απλά θα φύγουμε».

          Η οικογένεια του κ. Παναγιώτη, είναι μία από τις δύο που  «στέκονται φύλακες»  της  δικής τους  γειτονιάς.

         Το σπίτι  του, όπως και πολλά άλλα είναι ιδιόκτητο.  Υπάρχουν και κάποια  που είναι της Εκκλησίας. Δεν ξέρουμε ακριβώς  την ιστορία. Ακούγεται  ότι ανήκουν  στη Μονή Πετράκη,   άλλοι  λένε  ότι καταπατήθηκαν στην αρχή του αιώνα. Κανείς δεν ξέρει  ακριβώς τι έγινε. Τώρα πια δεν μένει κανείς σε αυτά  τα  σπίτια".

         Η ιδιοκτησία ή όχι της Εκκλησίας, δεν είναι το μόνο αναπάντητο ερώτημα για  τους κατοίκους. Αγνοια δηλώ­νουν και για το θέμα των αποζημιώσε­ων.

       «Πρόσφατα έφυγε ένας από τους τελευταίους κατοίκους, που έμενε σε ένα λυόμενο", λέει ο Λουκάς Φουστέλης, το σπίτι του οποίου βρίσκεται κο­ντά στις παράγκες και ανήκει στην οικογένεια της γυναίκας του από το 1925.

        «Ακούστηκε ότι για να φύγει, πήρε κάποια χρήματα, αλλά δεν  ξέρουμε σίγουρα. Γενικά για  τις αποζημιώσεις, έχου­με επιφυλάξεις. Δόθηκαν, δεν δόθηκαν, κανείς δεν ξέρει! Πάντως αυτοί που έφυγαν τότε με τη γέφυρα και  ήταν πιο κοντά πρέπει να αποζημιώθηκαν».

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Μια εικόνα που μου λείπει σήμερα από τον Πειραιά,από το εν λόγω όχημα.

Μήπως είπατε κάτι;;;

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

ΤΟ ΞΑΒΕΡΙ

          Από το  1980  η καρ­διά του ναυτιλιακού Πει­ραιά, η καρδιά της Εμπορι­κής Ναυτιλίας, χτυπάει στην περιοχή Καρδουνιάρικων -Ξαβεριού. Στο χώρο όπου, πριν από πολλά χρόνια, γι­νόταν το «νυφοπάζαρο» της πόλης. Τώρα, με την κατεδά­φιση των κρατικών αποθη­κών και τη δημιουργία μεγά­λης παραλιακής λεωφόρου, η μεταμόρφωση της περιοχής ολοκληρώθηκε.

          Με την προσπέλαση αυτή, η «τροφοδοσία» από την ναυτιλιακή καρδιά του Πειραιά γίνεται άνετα και  οι λειτουργίες είναι ευκολότερες.

    Το  Ξαβέρι  πήρε το όνομά του    οπό    τον    Ξοβέριο    Στέλλα,  που    διατηρούσε  εκεί  εξοχικό κέντρο. 

      Χρειάστηκαν, όμως, πολ­λά χρόνια, ώσπου να περά­σουμε από τα Καρβουνιάρικα και το παλιό Ξαβέρι στο σημερινό ναυτιλιακό «Σίτι». Πρώτα από όλα, μετά το 1967, έγινε ο επιβατικός σταθμός του Ο.Λ.Π., με το σημερινό εκθεσιακό χώρο, που μεταμόρφωσε την περιο­χή των Καρβουνιάρικων. Μετά δημιουργήθηκαν τα πρώτα πολυώροφα κτίρια, που στέγασαν διάφορες ναυ­τιλιακές εταιρείες. Ακολού­θησε η ανέγερση ναυτιλια­κών μεγάρων προς την πλευ­ρά του Ξαβεριού. Η ναυτι­λιακή δραστηριότητα της Ακτής Μιαούλη επεκτάθηκε προς τα κει.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Δραπετσώνα,απέναντι από τον Καράπαμπα.Τα ίδια πράγματα που βλέπεται στην εν λόγω φώτο,υπάρχουν ακόμα.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

''Περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίοοοοο....''

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Ο Πρ.Ηλίας προς τα τέλη του προπερασμένου αιώνα.Κάπου εκεί μένω εγώ σήμερα.Νομίζω ότι ψιλοαναγνώρισα το σημείο που σήμερα μένω.

Τότε  Ε Ν Ν Ο Ε Ι Τ Α Ι  ήταν πολύ πιο όμορφα.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Ένα ενδιαφέρον αρθράκι που βρήκα κάπου για τον Πειραιά κ τους Πειραιώτες.
Αν κάνει το λάθος κάποιος να σταθεί στη φυσική ομορφιά της πόλης –θάλασσες, λόφοι, θέα και περατζάδα–, το νόημα του Πειραιά δεν θα το καταλάβει ποτέ. Ο Πειραιάς είναι πάνω απ’ όλα ο χαρακτήρας. Κι ως γνωστόν, ο χαρακτήρας δεν αλλάζει ποτέ.

Μοιάζουν να είναι στον δικό τους κόσμο. Οι Πειραιώτες δεν έχουν ακολουθήσει τα ρεύματα των καιρών. Την Αθήνα δεν την καταλαβαίνουν - αλλά δεν ασχολούνται και μαζί της. Είναι αυτάρκεις μέσα στην αδρανή τους ευμάρεια, κι αν καμιά φορά τη χρειαστούν για λόγους πρακτικούς, σιχτιρίζουν που έπρεπε να τη συναντήσουν. «Είμαι κατάκοπος, ανέβηκα σήμερα στην Αθήνα» μου έλεγε ένας φίλος. Και το εννοούσε. Η Αθήνα δεν είναι η πόλη τους - δεν τους αφορά. Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα ότι έχω κι εγώ το DNA. Κάθε φορά που πάω στη Θεσσαλονίκη μού λένε «Αθηναίος είσαι;». «Όχι, Πειραιώτης» απαντάω πολύ φυσικά. Κι έμελλε να μου χαράξει η πόλη σα σημάδι στο σώμα τη μοίρα της, γιατί τη μάνα μου όταν ήταν να με γεννήσει, στις 25 Απριλίου του '67, δεν την άφησε η χούντα να πάει στο μαιευτήριο «Αλεξάνδρα». Απαγορευόταν η κυκλοφορία λόγω του πραξικοπήματος, και γεννήθηκα με τα πολλά στο Τζάννειο. Μεταφυσικό. Εκεί μεγάλωσα κιόλας, αλλά έζησα και στις πιο πολλές περιοχές του - παιδική ηλικία στα Καμίνια, εφηβεία στον Άγιο Βασίλη, στην Καλλίπολη, ως φοιτητής κάτοικος Περάματος και ως ενήλιξ μόνιμος κάτοικος Καστέλας - έτυχε.

Δεν το συνειδητοποιείς μεγαλώνοντας ότι σ' έχει «αρπάξει» ο αέρας της πόλης και κουβαλάς κάτι το «πειραιώτικο». Το κατάλαβα μετά το πανεπιστήμιο, που έκανα αγώνα να μιλήσω τη γλώσσα του καθωσπρεπισμού, γιατί εμένα με ανάθρεψε ο βαρύς λόγος των φίλων μου, των θείων μου και της αλάνας όπου έπαιζα μπάλα. Ο λόγος που ήταν συμβόλαιο, μια ματιά πάνω στα καθημερινά που έβλεπα γύρω μου από ανθρώπους όλων των τάξεων.

Το πιο εξωφρενικό στοιχείο της πόλης του Πειραιά είναι ότι εκεί οι τάξεις έχουν καταργηθεί. Δεν μπορείς να ανακαλύψεις καμία πάλη των τάξεων γιατί οι προύχοντες του λιμανιού είναι οι εφοπλιστές, που, ως θαλασσινοί και καραβοκύρηδες, είναι πιο λαϊκοί από τους αστούς της Αθήνας. Οι Πειραιώτες είναι όλοι ίδιοι. Και όταν κατοικούν στις συνοικίες της πόλης, είτε εκεί μεγάλωσαν είτε ήλθαν από τα νησιά, γιατί ο Πειραιάς έχει πολλούς νησιώτες, έχουν ως καταγωγή την ενιαία σκέπη της λέξης «Πειραιάς». Μένει ο άλλος στο Χατζηκυριάκειο, που είναι εκατό μέτρα από το κέντρο, και λέει «αύριο έχω να κατέβω στον Πειραιά» - οξύμωρο. Συναντιούνται τα πρωινά στην πλατεία του Δημαρχείου Πειραιώτες και δεν καταλαβαίνεις αν είναι από την Πειραϊκή, τη Νίκαια, το Κερατσίνι ή το Πασαλιμάνι.

Είναι αστείο, αλλά το μοναδικό ταξικό στοιχείο του Πειραιά είναι οι δύο ομάδες του. Ο Εθνικός και ο Ολυμπιακός. Το μίσος που χωρίζει τις δύο «παρατάξεις» είναι ιστορικό. Και φυσικά, αληθινά ταξικό. Ο Εθνικός, ένας ακατάδεκτος αριστοκράτης από την Καστέλλα, γέννησε -και στο ποδόσφαιρο και στο πόλο- μια κοινωνική νομενκλατούρα στην πόλη, όπου για τους λίγους και απαιτητικούς οπαδούς του οι «γαύροι» Ολυμπιακοί ήταν εκπρόσωποι του λιμανιού και της λαϊκής κουλτούρας της μαρίδας που θέλει να παίρνει τους τίτλους με τον τσαμπουκά και τη δύναμή της. Και παρά την παρακμή του Εθνικού στο ποδόσφαιρο, αν πιεις έναν ελληνικό καφέ σε καφενείο της Τζαβέλα ή τρακάρεις κανέναν νοσταλγό του στην οδό Σχιστής ή την περίφημη Μανούσου Κούνδουρου στην Καστέλλα, καταλαβαίνεις ότι ο σαρκασμός ανάμεσα στις δύο «τάξεις» ζει και βασιλεύει.

Η Μανούσου Κούνδουρου είναι η οδός με την ωραιότερη θέα στην Ελλάδα. Ένας μυστικός δρόμος πάνω από τη διαδρομή του τρόλεϊ στην Καστέλλα, την Παπαναστασίου -πρώην Βασιλέως Παύλου-, όπου όλα τα σπίτια βλέπουν το Μικρολίμανο σαν το Μόντε Κάρλο. Αν αρχίσεις να την περπατάς βλέπεις τις μονοκατοικίες του παλιού Πειραιά, που όμοιές τους έχει και ο Προφήτης Ηλίας και που ούτε πωλούνται ούτε ενοικιάζονται. Το μυστικό όσων παρεπιδημούμε στη γειτονιά είναι ότι «στο μιλητό» μπορεί να βρεις ένα σπίτι να νοικιάσεις - αν είσαι τυχερός και σου ζητήσουν κάτω από 800 ευρώ το μήνα κι αν έχεις πάρει καλή σειρά στην ιεραρχία της κλίκας των γειτόνων. Αν δεν έχεις «μέσο», μην πλησιάζεις. Απλώς δεν έχει νόημα.

Στον Πειραιά, παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχουν «κλίκες» - εκτός από τις κλίκες στον Δήμο. Στον Πειραιά υπάρχουν παρέες. Ισχυρές και αδιατάρακτες. Υπάρχουν άρρηκτοι δεσμοί, φιλίες χρόνων, στέκια, συνήθειες και διαδοχές στις ιεραρχίες. Υπάρχουν άγραφοι νόμοι στα μαγαζιά, γειτονιές με ιστορία, και πάνω απ' όλα μια καθημερινότητα σχεδόν άκακη - έως γραφική. Η ζωή συνεχίζεται με αυτόματο πιλότο - τίποτα δεν αλλάζει. Απολύτως τίποτα. Ο Πειραιάς είναι όπως το 1960, το '70, το '80 και το '90. Ακόμη και τα κτίρια-φαντάσματα που τον ασχημαίνουν μέσα στο λαμπρό του κέντρο, ακόμη και οι βρόμικες ακτές και οι παραλίες που δεν έγιναν ποτέ σαν αυτές τις Γλυφάδας και της Βούλας, τα ουζερί που είναι εκεί σαν τα τοτέμ για να τα βρίσκει κανείς τα βράδια περιμένοντας στην ουρά των αυτοκινήτων στην παραλία. Μόνο το Μικρολίμανο έγινε πιο busy. Πάντα ήταν η κοσμική πλευρά της πόλης - τελευταία πάει να γίνει και η πιο κιτς. Τα μαγαζιά ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Η αισθητική του κομματιού από τον Ναυτικό Όμιλο μέχρι το Δελφινάριο είναι η αισθητική ενός σούπερ μάρκετ διασκέδασης. Αλλά αυτό είναι ο Πειραιάς. Αδιάφορος για τα πάντα - ακόμη και για το καλό του πρόσωπο. Αδιάφορος γενικά, σαν πόλη που περνάει τον καιρό της. Έτσι, για να περνάει ο καιρός.

Έτσι είναι και οι γυναίκες του. Οι Πειραιώτισσες, υπερήφανες και χαλαρές, από την πολλή λεβεντιά αδιαφορούν για τον ερωτισμό τους. Δεν τον «πουλάνε», δεν τον παζαρεύουν, δεν τον φτιασιδώνουν σαν τις θεσσαλονικιές ντίβες ή σαν τις αστές Αθηναίες. Ή τις θέλεις όπως είναι ή δεν ασχολείσαι μαζί τους. Τα Σάββατα οι πιο ανεξάρτητες θα πάνε στο Καφέ των Αισθήσεων μόνες τους, χωρίς συνοδεία, μετά τα ψώνια, τα βράδια δύο δύο ή τρεις τρεις πάνε στο Kitchen Bar για ποτό γιατί εκεί κανείς δεν θα τις πειράξει, και όταν με τα αγόρια πάνε στο Αμερικάνικο για ποτό, απλώς συνειδητοποιείς ότι είναι τόσο φυσικές που, αν δεν θέλουν δεν θέλουν, κι αν θέλουν το απολαμβάνουν. Οι Πειραιώτισσες περνάνε καλά, αγαπάνε βαθιά τους Πειραιώτες και παραδέχονται το ανεπιτήδευτο αντριλίκι τους, γιατί ξέρουν κι αυτές ότι και στο σχολείο και στην καφετέρια και στα μαγαζιά της πόλης, κι αυτές κι αυτοί, με μια αξία γαλουχήθηκαν. Με το χαρακτήρα. Κι ως γνωστόν, ο χαρακτήρας δεν αλλάζει ποτέ.

 

[LION7]

Ο Πρ.Ηλίας προς τα τέλη του προπερασμένου αιώνα.Κάπου εκεί μένω εγώ σήμερα.Νομίζω ότι ψιλοαναγνώρισα το σημείο που σήμερα μένω.

Τότε  Ε Ν Ν Ο Ε Ι Τ Α Ι  ήταν πολύ πιο όμορφα.

Τουλάχιστον αυτό το μέρος κρατάει ακόμα λίγο τη γραφικότητα και την ομορφιά του

 

[amjik]

Παραθέτω το παρακάτω κείμενο απο το Flash.gr

" H πρώτη απογραφή έγινε στα χρόνια του Oθωνα (1834-35) και βρήκε την Eλλάδα με 156.823 οικογένειες και 693.592 κατοίκους, δηλαδή λιγότερους από όσους είχε στην τελευταία απογραφή (1991) ο Δήμος Aθηναίων!  
O Δήμος αυτός δεν ήταν τότε παρά ένα μικρό χωριό με 7.177 κατοίκους, ενώ ο Πειραιάς, μαζί με το Φάληρο και την παραλιακή είχε μόνον 8 οικογένειες, 46 συνολικά κατοίκους, στους οποίους μάλιστα συμπεριλαμβάνονταν και οι καλόγεροι της Mονής του Aγίου Σπυρίδωνος!!!!!!!!!

 

[amjik]

Βρήκα μου φαίνεται ένα ενδιαφέρον site.
Θα το ξεκοκαλίσω το βράδυ γιατί τώρα δεν έχω χρόνο 

http://www.fossnet.com/photos/photos.htm

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Στο παρακάτω δημοτικό σχολείο το 21ο Δημοτικό Πειραιά,αποφοίτησα.
Το εν λόγω Δημοτικό δεν είναι ένα σχολείο της σειράς,αλλά πρόκειται για ιστορικότατο κτίριο που έχει μπει κ σε τραγούδι.
Και εξηγούμαι:

Στο εν λόγω κτίριο είχε στεγαστεί στα μέσα του περασμένου αιώνα,η σχολή των μηχανικών του ναυτικού ΄΄Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ΄΄.Για όσους δεν καταλάβατε ακόμα είναι ο ίδιος ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ,που τραγουδιέται στο γνωστό Ολυμπιακό τραγούδι:΄΄Περαία μου-Περαία μου με τον Σαρωνικό σου΄΄
Σε κάποιο σημείο του τραγουδιού λέει ΄΄...και σπούδασα μηχανικός εγώ στον Προμηθέα...΄΄,είναι το εν λόγω δημοτικό που αποφοίτησε και η αφεντιά μου.
Επί κατοχής το προαύλιο του εν λόγω σχολείου χρησιμοποιήθηκε για στρατωνισμό ιταλικών τανκς και ως γραφεία της Ιταλικής διοίκησης του Πειραιά.

Μετά από όλα αυτά ,απορώ ακόμα πώς δεν βγήκα γαύρος.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Στο πιο πάνω κτίριο ακόμα στεγάζεται το 21ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Σήμερα ακταίον λεγεται μια καφετεριούλα εκεί κοντα.

Τι ωραίο κτίριο ρε πούστη μου
Πείτε μου κα΄τι ρε παιδιά,για να μην τρελλαθώ.
Υπάρχει άλλο τέτοιο κτίριο σαν το Παλιό Ακταίο,σήμερα στην Ελλάδα;;;;;;;;;;
που πήγαν κ το έριξαν.

 

[ZeroTolerance]

Μετά από όλα αυτά ,απορώ ακόμα πώς δεν βγήκα γαύρος.

μην ξεχνας οτι το μεγάλο μίσος κρύβει μέσα του , στην ουσια, βαθειά και παράφορη αγάπη! ;)

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

μην ξεχνας οτι το μεγάλο μίσος κρύβει μέσα του , στην ουσια, βαθειά και παράφορη αγάπη! ;)

Χου ρε.
Κάποτε ο Ολυμπιακός ήταν έτσι,που τον θαύμαζαν ακόμα και οι μη Ολυμπιακοί Πειραιώτες,για την λεβεντιά του,την μαγκιά του και την αγωνιστικότητα μου,μέσα στα γήπεδα-ΌΝΤΑΣ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΑΥΤΟ ΑΛΛΑΞΕ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ

 

[LION7]

Χου ρε.
Κάποτε ο Ολυμπιακός ήταν έτσι,που τον θαύμαζαν ακόμα και οι μη Ολυμπιακοί Πειραιώτες

έλληνες

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Το δεύτερο σημαντικότερο νεοκλασικό κτίριο του Πειραιά,μετά το Δημοτικό Θέατρο,είναι το κτίριο του Παλιού Τχυδρομείου.
Ευτυχώς σήμερα έχει αναπαλαιωθεί κ είναι σε εξαιρετική κατάσταση και επισκέψιμο.

 

[LION7]

Το δεύτερο σημαντικότερο νεοκλασικό κτίριο του Πειραιά,μετά το Δημοτικό Θέατρο,είναι το κτίριο του Παλιού Τχυδρομείου.
Ευτυχώς σήμερα έχει αναπαλαιωθεί κ είναι σε εξαιρετική κατάσταση και επισκέψιμο.

Πού είναι αυτο;

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Το κτίριο του Τσίλερ,εκεί που υπάρχει το ομώνυμο εστιατόριο στην πλατεία Αλεξάνδρας,ακριβώς πάνω από τα γραφεία του Ολυμπιακού.
Ένα μνημείο αρχιτεκτονικής του εν λόγω μεγάλου αρχιτέκτονα.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Πού είναι αυτο;

Ελευθερίου Βενιζέλου,ανάμεσα στην Νοταρά και την Φίλωνος,λίγο πιο μετά το σημερινό ταχυδρομείο.Αποκλείεται να μην το ξέρεις.Απλά σου διαφεύγει τώρα.