www.mediasoup.gr/node/10989]http://www.mediasoup.gr/node/10989[/url]
Ο Λαζόπουλος του 2010 έχει κάποια «κολλήματα». Κατ’ αρχήν πάσχει σε υπερθετικό βαθμό από μια αρρώστια της εποχής, την λεγόμενη «νεολαγνεία». Για αυτόν, οτιδήποτε λένε, οτιδήποτε κάνουν οι νέοι, είναι σωστό και πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους εμάς τους «μεγάλους». Ειδικά την εποχή της σύγκλισης της «Βουλής των Εφήβων» (ποτέ δεν κατάλαβα τι εξυπηρετεί ο συγκεκριμένος θεσμός…) το Αλ Τσαντίρι κατακλύζεται από βίντεο με αγοράκια και κοριτσάκια που αραδιάζουν ασύλληπτες κοινοτοπίες τις οποίες ο Λαζόπουλος ακούει εκστασιασμένος, προκαλώντας το κοινό του να τις χειροκροτήσει.
Οι πολιτικές θέσεις του Λαζόπουλου είναι μάλλον ασαφείς. Τυπικά είναι αριστερός. Υιοθετεί εν λευκώ τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και του Αντιεξουσιαστικού χώρου (κάτι αρκετά οξύμωρο, όχι μόνο λόγω των δυσθεόραστων αμοιβών του, αλλά και λόγω των εξαιρετικών σχέσεών που διατηρεί στην προσωπική του ζωή, με την αφρόκρεμα της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας), δεν διαφωνεί σχεδόν ποτέ με το ΚΚΕ ενώ επιτίθεται όποτε βρει ευκαιρία στο ΛΑΟΣ (στην Χρυσή Αυγή δεν αναφέρεται ποτέ).
Για τον Λαζόπουλο τουλάχιστον τρία πρόσωπα της αριστεράς (με την πολύ ευρύτερη έννοια…) έχουν το αλάθητο του Πάπα και οι απόψεις τους ακούγονται στο «Αλ Τσαντίρι» ασχολίαστες, ως η απόλυτη φωνή της αλήθειας και της λογικής. Πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα, την Λιάνα Κανέλλη και τον Μίκη Θεοδωράκη. Πέρυσι, δεν δίστασε να διαβάσει με ρίγη συγκίνησης και τρεμάμενη φωνή την γνωστή, υπερεθνικιστική, επιστολή του τελευταίου που μιλούσε για «κλείσιμο συνόρων», σε άλλη εκπομπή του, κατηγόρησε την κυβέρνηση Σημίτη για μαλθακότητα στο θέμα των Ιμίων, ενώ ουκ ολίγες φορές τα έχει «χώσει» και στους Σκοπιανούς.
Επίσης, αν και δηλώνει υποστηρικτής των μεταναστών, αναπαράγει τακτικά την κινδυνολογία των καναλιών για ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας ενώ αποφεύγει με ευλάβεια να πάρει θέση πάνω στο καυτό θέμα της ιθαγένειας.
Προφανώς, ο Λαζόπουλος θεωρεί πως ο ΛΑΟΣ είναι το μοναδικό κόμμα που εκπροσωπεί τον συντηρητικό χώρο στην Ελλάδα, αφού οι επιθέσεις του στη Νέα Δημοκρατία είναι ελάχιστες και περιορίζονται σε στελέχη ήσσονος σημασίας. Η στήριξη που παρείχε στον απερχόμενο πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή υπήρξε παροιμιώδης (ακόμα και ελάχιστες ημέρες πριν τις τελευταίες εκλογές και ενώ η νίκη του ΠΑΣΟΚ διαφαινόταν σίγουρη, εκλιπαρούσε το κοινό του «να μην πιστέψει την προπαγάνδα των ΜΜΕ και να ρίξει την σωστή ψήφο») ενώ ο νυν πρόεδρος του κόμματος Αντώνης Σαμαράς είναι σα να μην υπάρχει. Δε συμβαίνει το ίδιο βέβαια με τη Ντόρα Μπακογιάννη, την οποία «ξεσκονίζει» σε σταθερή βάση σεβόμενος το κόλλημα που έχει μεγάλη μερίδα της ελληνικής Αριστεράς, με την οικογένεια Μητσοτάκη.
Αντίθετα, ο Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί αγαπημένο «πελάτη» του Λαζόπουλου. Είτε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είτε πρωθυπουργός, το τι τραβάει ο ΓΑΠ από τον Λάκη δεν περιγράφεται. Στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 2007 ο Λαζόπουλος είχε στηρίξει αναφανδόν τον Βενιζέλο και όταν έχασε (ο Βενιζέλος, όχι ο Λαζόπουλος) ο Θεσσαλός κωμικός δεν παρέλειψε να στηλιτεύσει τον βρόμικο ρόλο που έπαιξαν τα διαπλεκόμενα στο αποτέλεσμα.
...
Το πιο παράξενό όμως στο Αλ Τσαντίρι Νιουζ είναι πως, ουσιαστικά, δεν πρόκειται για μια αμιγώς χιουμοριστική εκπομπή. Στο μεγαλύτερο διάστημά της ο Λαζόπουλος απλώς απευθύνεται στην κάμερα (με την βοήθεια φυσικά του Autocue) «συζητώντας» τα πολιτικά δρώμενα. Ο γενικότερος τρόπος του εμένα προσωπικά μου θυμίζει τα θρυλικά πηγαδάκια της Ομόνοιας της δεκαετίας του ‘80 όπου κάποιος ξερόλας έλεγε με ύφος και στόμφο «Θα σας πω εγώ τι συμβαίνει με το ΠΑΣΟΚ/ τη Νέα Δημοκρατία/ τις ΔΕΚΟ/ το πείραμα της Φιλαδέλφειας» κλπ.
Το δε χιούμορ του σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «πρωτοποριακό» ή «ανατρεπτικό» αφού περιλαμβάνει ως επί το πλείστον παλαιομοδίτικα ανέκδοτα για πεθερές και γυναίκες που περιμένουν τον σύζυγο με τον πλάστη στο χέρι καθώς και μπόλικη σκατολογία. Μια προσεκτική ματιά δείχνει πως (με εξαίρεση κάποιες χαζογκόμενες που προφανώς θα γελούν πολύ στην ζωή τους γενικότερα) το κοινό στο στούντιο μάλλον βαριέται με κάποιους να χαμογελούν αμήχανα και άλλους να στέλνουν sms προς άγνωστη κατεύθυνση.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: που οφείλεται η τρομακτική επιτυχία του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» το οποίο εξακολουθεί να σημειώνει εκπληκτικές επιδόσεις στο στίβο της τηλεθέασης;
Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: Ο Λαζόπουλος δίνει στον Έλληνα αυτό που χρειάζεται, του λέει αυτό ακριβώς που θέλει ν’ακούσει. Η εκπομπή του, είναι ένας ύμνος στον ελληνικό λαό. Στο Αλ Τσαντίρι, ο μέσος Έλληνας παρουσιάζεται ως ένας εργατικός μεροκαματιάρης, ένας πανέξυπνος καταφερτζής, ένας αγαθός άνθρωπος που αγαπάει όλο τον κόσμο, αλλά όλος ο κόσμος τον μισεί.
Ένας πάμφτωχος και αδικημένος άγιος που πληρώνει πάντα το σφάλματα των άλλων .Των κακών πολιτικών. Των κακών ξένων. Τελικά,ο αποχαυνωμένος Έλληνας τηλεθεατής έχει ανάγκη από στήριξη και όχι από χιούμορ. Αυτό το βρίσκει και στο Youtube.
Βλέποντας αυτό τον καιρό στο Mega τους «Μήτσους» αναρωτιέσαι αν πρόκειται πράγματι για τον ίδιο άνθρωπο που παρουσιάζει σήμερα το Αλ Τσαντίρι. Ξεπεσμός; Όχι, ο Λαζόπουλος δεν έχει ξεπέσει. Ο Λαζόπουλος έχει κάνει μια συγκεκριμένη επιλογή για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Και αυτό είναι το χειρότερο…
