Λίγα λόγια κι από εμένα για τα πλει-οφς μέχρι τώρα. Όπως κάθε χρόνο έχουμε δει ορισμένα παιχνίδια που δε βλέπονται και ορισμένα πολύ ωραία ματς. Και θα υπάρξει και συνέχεια πιστεύω. Γενικά φέτος θα είναι η χρονιά με τους περισσότερους αποκλεισμούς ομάδων με καλύτερα ρεκόρ από ομάδες θεωρητικά υποδεέστερες, για διάφορους λόγους. Ήδη οι Μπακς έφυγαν, έφυγε και το πολύ ελπιδοφόρο φέτος Κλίβελαντ και μάλλον θα ακολουθήσει Μέμφις και Κινγκς.
Για το Μπακς - Χιτ πρέπει να ομολογήσω ότι δεν το περίμενα. Μετά το καθάρισμα πρόπερσι και μάλιστα με πολύ πιο μικρό ρόστερ με 4-0, νόμιζα ότι θα έχουν απαλλαγεί από τα ψυχολογικά τους, αλλά τελικά ακόμα έχουν κατάλοιπα άγχους και ηττοπάθειας. Οι Χιτ δεν είναι τυχαία ομάδα βέβαια και η 8η θέση στη σεζόν δεν τους άρμοζε. Είναι πάντα υπολογίσιμος αντίπαλος απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα, με έμεπιρους και μαχητικούς παίχτες. Σε κάθε περίπτωση τους φοβόμουν αλλά σε σειρά 7 αγώνων πίστευα ότι έστω και δύσκολα, οι Μπακς θα τους καθάριζαν. Όλα αυτά φυσικά με την προϋπόθεση ότι οι παίχτες που ξέραμε όλα αυτά τα χρόνια θα απέδιδαν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Δυστυχώς όμως υπήρχε έλλειψη συγκέντρωσης, πολλά λάθη, κακή αμυντική λειτουργία και αστοχία με πολλά νεύρα. Η ομάδα δεν είχε αυτοπεποίθηση, αντίθετα με τους Χιτ που πίστευαν από την αρχή ότι ήταν καλύτεροι και μπήκαν με τσαμπουκά. Όλα αυτά αποδεικνύονται και από τον τρόπο που έχασαν τα δύο τελευταία ματς οι Μπακς. Αν δείτε προσεκτικά τα τελευταία πέντε λεπτά του τέταρτου και του πέμπτου ματς θα καταλάβετε ότι η ομάδα δεν έκανε τίποτα σωστό αμυντικά και επιθετικά πολύ λίγα. Πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάριο ο τρόπος που έπαιξαν και να γίνει ανάλυση τι να αποφύγει μια ομάδα όταν είναι μπροστά στο σκορ λίγα λεπτά πριν τελειώσει ένα παιχνίδι.
Για τον προπονητή Μπουντενχόλτζερ, τι να πω πραγματικά........... Δεν υπάρχουν λόγια. Ο άνθρωπος είναι απλά ανεκδιήγητος. Μου είναι πολύ συμπαθής και πρέπει να είναι μεγάλη ψυχή σαν άνθρωπος, αλλά από μπάσκετ, ο άνθρωπος είναι μυρωδιάς. Θα μείνει όμως πιστεύω στην ομάδα γιατί είναι καλός άνθρωπος και οι παίχτες τον αγαπάνε. Ίσως αυτό να είναι πιο σημαντικό τελικά βαθιά μέσα τους.
Να κάνω ειδική μνεία στον Μπάτλερ που είναι τόσο αχώνευτος, αλλά και τόσο καλός παίχτης και πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι πάντα στις κρίσιμες στιγμές και όταν σφίγγουν τα γάλατα, αποδίδει στο υψηλότερο επίπεδο. Αυτό θα πει ηγετική ικανότητα και μπασκετικά αρχίδια. Από την άλλη όμως να πούμε ότι οι Μπακς τον έκαναν να δείχνει καλύτερος και από τον Τζόρνταν!!!!!!! Ο τρόπος που τον αντιμετώπισαν στην άμυνα ήταν πραγματικά παιδικός. Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα, αναλύοντας κι άλλο κάποια πράγματα, αλλά ήδη έχω μακρηγορήσει πολύ.
Κλείνοντας να πω ότι στο τελευταίο ματς, ο Γιάννης ήταν κατώτερος των περιστάσεων , γεγονός που είχε καιρό να συμβεί. Αυτό ήταν κάτι που με προβλημάτισε πολύ γιατί είδα έναν παίχτη που θεωρούσα ότι είχε αποτινάξει από πάνω του τους δαίμονες του παρελθόντος, να πισωγυρίζει σε άσχημα μονοπάτια. Κακές επιλογές, αστοχία και το κυριότερο πνευματική κατάρρευση και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Χαρακτηριστική φάση, η αντίδρασή του μετά το τζάμπολ, έξι δευτερόλεπτα πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας του ματς. Ανασφάλεια και φόβος μην του κάνουν φάουλ και χάσει τις βολές. Ένας μεγάλος παίχτης θα πάρει την ευθύνη, ακόμα κι αν έχει 1/10 σουτ και ο Γιάννης δυστυχώς λιποψύχησε. Όσοι είδαν όλο το ματς καταλαβαίνουν.
Θα επανέλθω τις επόμενες μέρες για περισσότερη ανάλυση και για τις άλλες ομάδες.
