Θα γράψω τη δικιά μου περίπτωση.
1ον. Ο Πατέρας μου έπαθε έμφραγμα στα 55 του και πέθανε στα 60. Είμασταν τρία αδέρφια, είχα 20 χρόνια διαφορά με τον μικρότερο, ήταν 8 χρονών όταν ο πατέρας πέθανε. Ο Πατέρας μας ήταν φτωχός άνθρωπος, κι έκανε ότι μπορούσε να μας σπουδάσει, έτσι εγώ τουλάχιστον είχα καλό μισθό και θα μπορούσα να φύγω και να πάω σε μια γκαρσονιέρα, ώστε να έχω την ελευθερία μου. Πως θα επιβίωναν οι υπόλοιποι; Δεν τέθηκε καν θέμα, και εγώ, και η αδελφή μου, μείναμε στα παιδικά μας δωμάτια και συνεισφέραμε Οικονομικά
2ον. Όταν η κόρη μου έπιασε την πρώτη της δουλειά νοίκιασε μια γκαρσονιέρα και πλήρωνε 230€ ενοίκιο, επειδή το σπίτι που ζω είναι πολύ μικρό για 3 άτομα, μένω με το γυιό μου. Ο μισθός της ήταν 580€. Αν δεν έτρωγε σε μένα, και δε της έπλενα εγώ τα ρούχα, πως θα επιβίωνε; ΠΡΟΣΟΧΗ. Μιλάμε για απλή επιβίωση, όχι για κάτι παραπάνω, να διασκεδάσει και να αγοράσει ρούχα. Ενοίκιο, ρεύμα, τηλέφωνο, νερό.
Με λίγα λόγια, οι μισθοί δεν επαρκούν ώστε να επιβιώσει ένα άτομο μόνο του, εκτός κι αν μιλάμε για άτομο με δύο μεταπτυχιακά και πολλές δυνατότητες