Γενικά οι Ελληνικές πόλεις είναι άσχημες. Όχι ότι εδώ που μένω είναι όμορφα αλλά έχω το πλεονέκτημα να είμαι σε 10' παραλία και σε 20' βουνό. Οπότε ΔΕΝ με νοιάζει και τόσο πολύ. Το καλοκαιράκι κάνω τα μπανάκια μου ή παίρνω τα βουνά για δροσιά στην ίδια ώρα που κάποιοι θέλουν να παρκάρουν γύρω από το σπίτι τους. Εννοείται πως η δουλειά μου είναι λιγότερο από 5' με τα πόδια. Το χειμώνα με τα αγροτικά πάω το πρωί τους εργάτες στο κτήμα, πάω γραφείο και στις 14:30 φεύγω για να πάω να τους πάρω. Στις 15:00 - 15:10 είμαι ήδη πίσω στο γραφείο για να κλείσω τη μέρα μου. Αυτό δεν το αλλάζω.
Το μόνο που μου λείπει είναι λίγο η ποιότητα και η ποικιλία στα μαγαζιά. Πχ έχω βαρεθεί τα ίδια σουβλάκια και τις πίτσες. Όπως και τα ίδια μαγαζιά. Σε μια μεγάλη πόλη τουλάχιστον έχεις καμιά εικοσαριά διαφορετικά μαγαζιά στην περιοχή σου να διαλέξεις διαφορετικές γεύσεις. Και δεν αναφέρομαι καν σε κινέζικα ή ινδικά κτλ. Απλά πιτόγυρα. Το ίδιο και με τις καφετέριες. Αλλά είναι αυτό που λέμε "trade off". Δε με χαλάει στην καθημερινότητα μου αλλά κάποια ΣΚ.
Τα ενοίκια και εδώ στο θεό αναλογικά με τον πληθυσμό. Μάλιστα υπάρχει και η εξής ΜΑΛΑΚΙΑ. Επειδή η παραλία είναι στο 10' πολλοί βλάκες πάνε εκεί. Και τους λέω βλάκες γιατί. Διότι τα ενοίκια είναι πιο ακριβά εκεί και δεύτερον οι περισσότερες δουλειές είναι εδώ που μένω. Σαν αποτέλεσμα είναι να χαλάνε πολύ περισσότερα το μήνα λόγω ενοικίου και καυσίμων. Τα παιδιά αυτής της πόλης μένουν μαζί με τους γονείς τους σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με τους δικούς μας που δεν έχουν τα παραπάνω έξοδα. Και αυτό το έχω συζητήσει με αρκετούς που εδώ είναι πολύ πιο άνετοι. Μόνο και μόνο τα 200€ διαφορά το μήνα είναι ένα φροντιστήριο για το παιδί και διόλου ευκαταφρόνητο ποσό.
