Μάνος Χατζιδάκις για Μελίστα-Καλτεζά

[Γεροντας Πιθηκισιος]

Για Φοίβο είναι το επίπεδο δάπεδο της συζητήσεως.

Αν θέλετε όμως κάτι να ταιριάζει με το Μάνο, οριστε:


Φέρτε μ’ ένα μαντολίνο
για να δείτε πως πονώ
κι ύστερα θα γίνω κρίνο
κι ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι αν χαθώ
αφού θα `χω γίνει κρίνο
φέρτε μ’ ένα μαντολίνο

Το παιδί που μ’ αγαπάει
όλο θέλει να ρωτά
που πηγαίνουν τα πουλιά
Μα το δάκρυ μου κυλάει
και καθώς αυτός κοιτά
τον σκεπάζω με φιλιά

Στα λόγια σου αυτά
εγώ δε θα λυγίσω
προσέχω τώρα πια
μη την ξαναπατήσω

Ξεκόλλα πια αγόρι μου
δεν είσαι εσύ το ζόρι μου
μη ψάχνεις μόνιμη φωλιά
μες τη δική μου αγκαλιά

 

[gianevan]

ετσι κι αλλιως τα παιδια ειναι μεταφορικα και θα σε φανε ζωντανο οπου ναναι και ξες ποιο θα ναι το χειροτερο; θα θυμασαι εκεινη την ωρα τα λογια μου  Το σκεφτομαι και με πιανουν γελια  

Τρία πουλάκια κάθονταν!
Είπες τη μαλακία σου, το κατάλαβες, αλλά δεν έχεις τα κότσια να το παραδεχτείς και μας λές άλλα αντ' άλλων...

 

[f458]

www.andro.gr/empneusi/loukakos/]http://www.andro.gr/empneusi/loukakos/[/url]

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. Στη διάρκεια του δείπνου, κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια. Το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, τον είχε αθωώσει καθώς είχε δεχθεί ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον του βόμβα μολότωφ. Οι συνδαιτημόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότωφ. 

Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση˙ χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος: «Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και άν έχει γίνει, όπως και άν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς.»

Σώπασαν όλοι. Κανείς δεν απάντησε. Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της.



Το βιβλίο του Πάνου Λουκάκου «Η αθέατη όψη – Τύπος και Πολιτική στη Μεταπολίτευση» θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της Εστίας».

Και ποιος μας λέει ότι σίγουρα τα είπε αυτά ο Χατζιδάκις;;;

 

[The Saint*]

Στα λόγια σου αυτά
εγώ δε θα λυγίσω
προσέχω τώρα πια
μη την ξαναπατήσω

Ξεκόλλα πια αγόρι μου
δεν είσαι εσύ το ζόρι μου
μη ψάχνεις μόνιμη φωλιά
μες τη δική μου αγκαλιά

Αγάπη που `γινες δίκοπο μαχαίρι
άλλοτε μου `δινες μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ
δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά.

Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια,
τ’ αστέρια πέφτουνε όταν με θωρεί.
Σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει.

 

[erinal]

Τρία πουλάκια κάθονταν!
Είπες τη μαλακία σου, το κατάλαβες, αλλά δεν έχεις τα κότσια να το παραδεχτείς και μας λές άλλα αντ' άλλων...

εσυ θες να μαθεις την οικογενειακη μου κατασταση οποτε οτι αλλο λεω και δεν σε συμφερει ειναι αλλα αντ αλλων κακομοιρη, με τις παπαρια στερες σχεσεις με τα παιδια σου.  οι σκατοψυχοι δεν εχουν στερες σχεσεις και ειδικα αν την οικογενεια την  "σεβονται" σε τετοιο σημειο που πηδανε πουτανες εδω και κει ως περηφανοι χορηγοι και το παιζουν οικογενειαρχες. παρε τον πουλο τωρα και χοροπηδα και μονο που ακους οτι θα σε φανε ζωντανο οι επομενες γενιες.

 

[erinal]

Αγάπη που `γινες δίκοπο μαχαίρι
άλλοτε μου `δινες μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ
δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά.

Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια,
τ’ αστέρια πέφτουνε όταν με θωρεί.
Σβήστε τα φώτα, σβήστε το φεγγάρι
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει.

Ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα
έφυγες αγάπη μου
ποιος σε πήρε να ‘ξερα
και θα τον εσκότωνα
ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα

Ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι το ξημέρωμα
έφυγες αγάπη μου
αχ αυτός ο άτιμος
ήθελε μαχαίρωμα
ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι το ξημέρωμα

Ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι που εχάραξε
έφυγες αγάπη μου
η καρδιά μου σκίστηκε
η καρδιά μου σπάραξε
ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι που εχάραξε


Υ.Γ το ακουσα προσφατα 

 

[jhonny64]

εγω σε αγαπω παντως και ας κανεις ναζακια

 

[erinal]

εγω σε αγαπω παντως και ας κανεις ναζακια

το ξερω

 

[The Saint*]

Ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα
έφυγες αγάπη μου
ποιος σε πήρε να ‘ξερα
και θα τον εσκότωνα
ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα

Ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι το ξημέρωμα
έφυγες αγάπη μου
αχ αυτός ο άτιμος
ήθελε μαχαίρωμα
ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι το ξημέρωμα

Ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι που εχάραξε
έφυγες αγάπη μου
η καρδιά μου σκίστηκε
η καρδιά μου σπάραξε
ένα βράδυ που ‘βρεχε μέχρι που εχάραξε


Υ.Γ το ακουσα προσφατα 

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή,
μιαν άλλη που δε θα υπάρχω,
μη φοβηθείς
και θα με βρεις είτε σαν άστρο,
όταν μονάχη περπατάς στην παγωμένη νύχτα,
είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει,
είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
μαζεύονται όλοι οι ποιητές
και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα,
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια
και περιμένουν
να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν,
να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό
να σχηματίζει αστερισμό,
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
καληνύχτα...

 

[jhonny64]

το ξερω

εχω και μπεμπα

παμε μια βολτα;

 

[erinal]

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή,
μιαν άλλη που δε θα υπάρχω,
μη φοβηθείς
και θα με βρεις είτε σαν άστρο,
όταν μονάχη περπατάς στην παγωμένη νύχτα,
είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει,
είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος.

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
μαζεύονται όλοι οι ποιητές
και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα,
μασάν χρυσόσκονη, πηδάνε τα ποτάμια
και περιμένουν
να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν,
να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου,
να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου,
να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου
το προσωπό μου φωτεινό
να σχηματίζει αστερισμό,
να σου χαμογελάει
και να σου ψιθυρίζει
καληνύχτα...

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

 

[jhonny64]

εχω και μπεμπα

παμε μια βολτα;

γαμωτο δεν πετυχε

εφυγε

 

[erinal]

 

[BASKO]

;

Όσο έπρεπε ο ανήλικος να είναι σπιτάκι του, άλλο τόσο δεν έπρεπε να τον σκοτώσει ο αστυνομικός.

Δεν βγαίνει άκρη σε αυτές τις συζητήσεις.. Είναι του τύπου "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα"

Το μόνο που καταφέρνετε είναι να καρφώνεστε ποιοι ειστε αναρχικοί και ποιοι φασίστες εδώ μέσα.
Και να συμπληρώνεται κατά συνέπεια κι ο φάκελός σας...

;) ;) ;) ;) ;) αυτο ακριβως ιστευω μας καλυψες ολους ..

 

[erinal]

; ;) ;) ;) ;) ;) αυτο ακριβως ιστευω μας καλυψες ολους ..

εμενα δεν με καλυψε. Συμφωνω και καλύπτομαι απο τον χατζηδακη. Να σημειωθεί στον φακελο μου. 

 

[alex71]

εμενα δεν με καλυψε. Συμφωνω και καλύπτομαι απο τον χατζηδακη. Να σημειωθεί στον φακελο μου. 

Σημειωθηκε.

 

[erinal]

Σημειωθηκε.

το χα μεγαλο αγχος 

 

[alex71]

το χα μεγαλο αγχος 

:-* :-* :-* :-*

 

[erinal]

:-* :-* :-* :-*

Βρε δεν πα να γαμηθει που κανεις και φιλακια ; Σπιουνοναριε ρουφιανε

 

[alex71]

Βρε δεν πα να γαμηθει που κανεις και φιλακια ; Σπιουνοναριε ρουφιανε

Σημερα εχω καλη διαθεση και ριχνω γεφυρες.
Γιατι αντιδρας ετσι?