Οι αναφορές σε παλαιότερες καταστάσεις είναι χρήσιμες για την πολυπολιτισμική σύνθεση των διαφόρων κρατών (και αυτοκρατοριών) αλλά απαιτείται η ανάλογη "προσαρμογή" και "αναγωγή" ως προς τις σημερινές επικρατούσες συνθήκες και ανάγκες (κατα την γνώμη μου επισημαίνεται διακριτή και σημαντική διαφορά).
Με όλο τον σεβασμό στις αντίθετες απόψεις θα έλεγα ότι οι ..."προοδευτικές/αριστερίστικες" αντιλήψεις για την απόλυτη και πλήρη ελευθερία ως προς τον αριθμό των μεταναστών αλλά και της δραστηριότητας που αυτοί μπορούν να αναπτύσσουν στα όρια της Ελληνικής επικράτειας είναι το ίδιο επιζήμια με την αντίληψη των "θερμόαιμων" εθνικιστών που με τις θεωρήσεις τους αλλά και τις πρακτικές τους δίνουν περιθώρια στους οποιουσδήποτε "πονηρούς" να κινούνται και να εκφράζονται, διεκδικώντας μέχρι και αποζημιώσεις για κάτι που ποτέ δεν τους ανήκες...
Έχεις δίκιο. Η πιο ψύχραιμη φωνή επί του θέματος.
Λοιπόν ξεκινώντας να πω τα εξής. Καταρχήν όλοι είμαστε άνθρωποι και οι διαχωρισμοί σε ουσιολογικό επίπεδο δεν υφίστανται.
Ωστόσο διοικητικά ο πλανήτης και ο πλυθησμός του είναι διαιρεμένα κατ αυτό τον τρόπο. Με όποιο τρόπο και αν έχει προκύψει η διαίρεση αυτή ιστορικά. Δε σημαίνει ότι δε μπορεί να αρθεί αυτός ο κατακερματισμός ή είναι απόλυτος.
Αυτό σημαίνει ότι η άνευ όρων μετακίνση οπουδήποτε στον πλανήτη δεν είναι εφικτή. Αλλά γίνεται μόνο υπό όρους.
Επομένως για κάθε χώρα καλό θα είναι οι όροι μετακινησης και παραμονής των πολιτών της μιας και της άλλης υπόκεινται από την αρχή της ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑΣ. Όπερ και σημαίνει το εξής. Είτε μαζευόμαστε κάποια ομάδα κρατών και λέμε " θα κάνουμε μια ζώνη και οι πολίτες θα έχουν έναν Α βαθμό ελευθερίας μετακίνησης και παραμονής σε αυτή τη ζώνη" , είτε δυό χώρες συννενοούνται απευθείας και ότι όροι ισχύουν για τους πολίτες της μιας , να ισχύουν και για της άλλης χώρας. Ή τέλοσπάντων να υπάρχουν άλλα αντισταθμισματα και ανταλλάγματα.
Το μια χώρα απλά να ανοίξει τα σύνορα και να δεχτεί κάθε κάτοικο ανά τη γη, είναι απερισκεψία όπως και να το κάνουμε. Στις Η.Π.Α. ο φίλος μου που έληξε η βίζα του επειδή απολύθηκε και δε βρήκε άλλη δουλειά εντός μιας αυστηρής προθεσμίας ειδοποιήθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα, σε 3 μέρες. Βρήκε εσπευσμένα εισητήριο one way και έδοσε 1 500 δολλάρια. Αλλιώς θα τον είχαν μπουζουριάσει. Και δεν αστειεύονται οι γιάνκηδες σε αυτά.
Επίσης αν οι άλλοι έχουν προβλήματα, καλώς ή κακώς δε μπορούν τα προβλήματα όλων των κατοίκων της γης να μετακυληθούν σε μια συγκεκριμένη χώρα. Όσο καλός και ανθρωπιστής και να είσαι, απλά δε γίνεται. Εδώ υπάρχει τόση ανεργία τώρα. Ο πλυθυσμός αυτής της χώρας θα έπρεπε να είναι γύρω στα 6-7 εκατομμύρια.
Εν ολίγοις, θέλει αυτός να έρθει στη χώρα που είμαι πολίτης. Με τους ίδιους όρους θέλω να πάω και εγώ στη δική του. Ή και σε άλλες. Το ερώτημα είναι : μπορώ?