Μία μόνο φορά θα το πω γιατί στην εκτός διαδικτύου ζωή μου το εξηγώ συνέχεια και ουδείς το κατανοεί:
τα θαλάσια σύνορα είναι τα πιο εύκολα κάποιος να προστατέψει ειδικά άμα έχει πολλά ξερονήσια. Κάναμε κάποιο νησί εις τα ανατολικά το οποίο έχει ελάχιστο ή και καθόλου πλυθησμό κέντρο κράτησης και σε αυτό στέλναμε όλους τους λαθρό, μηδενός εξαιρουμένου, και τους συντηρούσαμε με ελάχιστο φαΐ και νερό ενώ είχαμε βάρκες και τους πιέζαμε να φύγουν προς την Τουρκία γιατί εδώ δεν θα τους πάμε στη ξηρά. Αυτό κάνουν και οι Αυστραλοί με τη περιβόητη νήσο Ναουρού* και τους βγαίνει και το διατηρούν ακόμα και οι αριστερές των κυβερνήσεις. Ο λόγος είναι επειδή το κάνανε status quo και το σέβονται όλοι θέλουν δε θέλουν, τους αρέσει δεν τους αρέσει, το ίδιο ισχύει και στην Ιαπωνία (πραγματικό όνομα Νιχόν ή Νιπόν) αν και δέν έχουν νησιά δε δέχονται ανοικτά σύνορα κιας έχουν το δεύτερο σοβαρότερο δημογραφικό πρόβλημα στον κόσμο (οι πάνες ενηλίκων ξεπερνάν τις νηπιακές σε πωλήσεις), το πρώτο το έχει η Νότια Κορέα στο 1,1 παιδιά ανά ζεύγος. Επίσης, πέραν τούτου θα μπορούσαμε μάλιστα να αντιγράψουμε του μαγυάρους (Ουγγαρέζους) και να αρχίσουμε να διανύουμε φυλάδια στα κέντρα φιλοξενίας εκτός Ευρώπης, τα οποία θα λένε ότι η Ελλάδα δεν δέχεται μετανάστες, με σκοπό να αποτρέψουμε περαιταίρω νέες ροές.
Λύση υπάρχει και σχετικά εύκολη ΑΛΛΑ η κυβέρνησή μας είναι αριστερή σε βαθμό τέτοιο όπου η τότε υπουργός μετανάστευσης κ. Τασία Χριστοδουλοπούλου ΚΑΛΕΣΕ "πρόσφυγες" στη χώρα, αφότου άνοιξε τα σύνορα. Το προηγούμενο υπονοεί ότι προς το παρών κανείς δεν έχει τη θέληση για κλειστά σύνορα συν το ότι ο μέσος κάτοικος της ψωροκώσταινας αδιαφορεί για τα εθνικά και τα εσωτερικά ζητήματα νοιαζόμενος μόνο όσα αφορούν το περιεχόμενο της τσέπης του. Μάλιστα προσθέτω ότι διπλωματικά θα μπορούσαμε να αρχίζαμε σύστημα εξαναγκαστικού επαναπατρισμού, προς την Τουρκία, και να ζητούσαμε από την Ευρώπη να μας πληρώνει γι' αυτό με αντάλαγμα να διώχνουμε και τους δικούς τους και να γινόμασταν για μια φορά οδηγοί των γεγονότων και αγαπητοί σε ένα κομάτι των συνευρωπαίων μας.
*Η νήσος Ναουρού έχει μία ενδιαφέρουσα ιστορία: κατοικούμενη από μία πρωτόγονη φυλή ανθρώπων βρέθηκα σε αυτήν μία πολύτιμη πρώτη ύλη (δε θυμάμαι τι) με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να εκτοξευθούν από τη λίθινη εποχή στη σύγχρονη. Λόγω ότι πολιτσμικά δεν είχαν εξελιχθεί τα έσοδα από τις πωλήσεις των πρώτων υλών, τα οποία διανέμονταν ισάξια σε όλα τα μέλη της φυλής, ξοδευόντουσαν μόνο σε φαί και ακριβό εκ Γαλλίας κρασι! Αποτέλεσμα ήταν να γίνουν από τους πιο χοντρούς και διαβητικούς ανθρώπους στο κόσμο σε ελάχιστα μόλις έτη. Επειδή όμως τα πολύτιμα κοιτάσματα τελείωσαν για να διατηρήσουν οι κάτοικοι αυτοί το επίπεδο ζωής τους δέχθηκαν μία συμφωνία που τους πρότεινε η Αυστραλιανή κυβέρνηση να αμοίβονται ώστε οι Αυστραλοί να εγκαταστήσουν κέντρα κράτησης λαθρομεταναστών στο νησί τους (βρίσκεται βόρεια πάνω από το ανατολικό άκρο της Αυστραλίας) με χρηματικά ανταλάγματα. Αποτέλεσμα να μην τους αφήσει ο διαβήτης και οι Γάλλοι να συνεχίσουν να τους πουλάνε κρασια.