Ήταν 10 Μαΐου 2017, ημερομηνία σημειωμένη στο ημερολόγιό μου.
Στην επιστροφή από την δουλειά βλέπω ένα κοντούλικο μελανούρι περί τα 25 έτη (34 τότε εγώ) με στήθος μεγάλο και στητό μέσα σε λευκό φανελάκι να μοιράζει φυλλάδια σε κεντρική διασταύρωση βγαίνοντας από την Θεσσαλονίκη. Ήθελα να της μιλήσω μα δεν βόλεψε με την ροή του φαναριού να σταματήσω ούτε για το φυλλάδιο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είπα να πάρω την τύχη στα χέρια μου. Έστριψα στην επόμενη διασταύρωση και μετά από 5λεπτο ψάξιμο βρήκα σε μια αυλή βιοτεχνίας κάποια όμορφα λουλούδια. Αφού η διάθεση για συνομιλία με την κορασίδα νίκησε τον σεβασμό προς το περιβάλλον και την ξένη ιδιοκτησία
![Πλατύ χαμόγελο :grin: :grin:]()
έκοψα ένα λουλούδι και επέστρεψα στο φανάρι και στο κουκλάκι. Άνοιξα το παράθυρο και μόλις ήρθε για το φυλλάδιο της πρόσφερα το λουλούδι.
-"Αυτό είναι για 'σένα. Σε είδα πριν και μου έφτιαξες την μέρα. Πόσο όμορφη είσαι!"
-"Εσύ να δεις πόσο μου έφτιαξες το απόγευμα, σε ευχαριστώ"
Δεν την ξαναείδα, θα θυμάμαι την φωνή και το χαμόγελο και υπερφίαλα θα πιστεύω πως δεν θα με ξεχάσει.
Ένιωσα τέτοια ικανοποίηση που τύφλα να 'χει το γαμήσι. Παίζει ωραία κόλπα ο εγκέφαλος!