Η παπαργιά με σαπούνι από ανθρώπινο λίπος , δεν αναφερεται σήμερα ούτε από Ρώσους!
Ήταν έμπνευση των Σταλινιστών χαχόλων το 1946 , στη "Δίκη" της Νυρεμβέργης.
Σχετικά εδώ:
Η άρνηση του Ολοκαυτώματος, ως μέρος του λεγόμενου «κοινωνικού αναθεωρητισμού» (ρεβιζιονισμός), είναι η πίστη ότι το Ολοκαύτωμα ποτέ δεν συνέβη, ή, πιο συγκεκριμένα, ότι πολύ λιγότεροι από έξι εκατομμύρια Εβραίοι δολοφονήθηκαν από τους Ναζί (οι αριθμοί που αναφέρονται είναι κάτω από ένα εκατομμύριο, συνήθως γύρω στους 30.000), ότι ποτέ δεν υπήρξε κεντρικά σχεδιασμένη προσπάθεια από τους Ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους ή/και ότι δεν έγιναν μαζικές δολοφονίες στα στρατόπεδα θανάτου. Αυτοί που υποστηρίζουν τις απόψεις αυτές, συνήθως ισχυρίζονται επιπλέον ότι οι Εβραίοι ή/και οι Σιωνιστές ξέρουν ότι το Ολοκαύτωμα ποτέ δεν συνέβη, παρόλα αυτά όμως έχουν οργανώσει μια τεράστια συνωμοσία για τη διαιώνιση της ψευδαίσθησης του Ολοκαυτώματος, έτσι ώστε να προωθούν τα πολιτικά τους συμφέροντα. Καθώς το Ολοκαύτωμα θεωρείται γενικά από τους ιστορικούς σαν ένα από τα καλύτερα τεκμηριωμένα γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, αυτές οι απόψεις δεν θεωρούνται έγκυρες από τους μελετητές. Η Αμερικανική Ιστορική Ομοσπονδία, η μεγαλύτερη ομοσπονδία ιστορικών στις ΗΠΑ, δηλώνει ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι «στην καλύτερη περίπτωση, μια μορφή ακαδημαϊκής απάτης».[43] Ο ιστορικός Πιερ Βιντάλ-Νακέ μέσω του έργου του καταπολέμησε τους ιστορικούς που, διεκδικώντας τον τίτλο του «αναθεωρητή» («αναθεωρητική σέχτα», συνήθιζε να τους αποκαλεί), επιχείρησαν να εμφανίσουν την αμιγώς πολιτική άρνηση του Ολοκαυτώματος ως καινοτόμο ανανέωση της σύγχρονης ιστοριογραφίας[44].
Οι αρνητές του Ολοκαυτώματος σχεδόν πάντα προτιμούν να αποκαλούνται ρεβιζιονιστές (αναθεωρητές) του Ολοκαυτώματος. Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι ο δεύτερος αυτός όρος είναι παραπλανητικός. Ο ιστορικός ρεβιζιονισμός, με την πρωταρχική του σημασία, είναι ένα αποδεκτό και καθιερωμένο μέρος της μελέτης της ιστορίας· είναι η επανεξέταση της αποδεκτής ιστορίας, με πρόθεση να ανανεωθεί αυτή με την προσθήκη πρόσφατα ανακαλυφθέντων, ακριβέστερων ή/και λιγότερο υποκειμενικών πληροφοριών, ή το είδωμα γνωστών πληροφοριών από μια νέα οπτική γωνία. Αντίθετα, και κατά κανόνα, οι αρνητιστές εσκεμμένα αγνοούν ή κάνουν κακή χρήση των ιστορικών τεκμηρίων έτσι ώστε να μπορέσουν να αποδείξουν τα συμπεράσματά τους, όπως γράφει ο Γκόρντον Μακφί (Gordon McFee):
Οι ρεβιζιονιστές ξεκινούν από το συμπέρασμα ότι το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη και δουλεύουν ανάποδα με τα γεγονότα για να τα προσαρμόσουν στο προαποφασισμένο τους συμπέρασμα. Για να το πούμε αλλιώς, αντιστρέφουν την σωστή μεθοδολογία [...], γυρνώντας έτσι την ενδεδειγμένη ιστορική μέθοδο της έρευνας και ανάλυσης τα πάνω-κάτω.[45]
Το περιοδικό Public Opinion Quarterly συνόψισε την κατάσταση ως εξής: «Κανείς διαπρεπής ιστορικός δεν αμφισβητεί την πραγματικότητα του Ολοκαυτώματος, κι αυτοί που υποστηρίζουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος είναι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, αντισημίτες και Νεοναζί». Η άρνηση του Ολοκαυτώματος έχει γίνει δημοφιλής, τα τελευταία χρόνια, και ανάμεσα στους φονταμενταλιστές του Ισλάμ: στα τέλη του 2005 ο Ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ αποκήρυξε το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ευρώπης σαν «μύθο»[46]. Η δημόσια υποστήριξη της άρνησης του Ολοκαυτώματος θεωρείται αδίκημα σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες (ανάμεσά τους οι Γαλλία, Πολωνία, Αυστρία, Ελβετία, Βέλγιο, Ρουμανία και Γερμανία), ενώ το Σχέδιο Νίζκορ προσπαθεί να την αντικρούσει στο Διαδίκτυο.
Στην Ελλάδα, η άρνηση του Ολοκαυτώματος αποτελεί γενικότερα παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου ενώ πρόσφατα υπήρξε εκδίκαση σχετικής υπόθεσης και καταδικαστική απόφαση[47].
από wiki
.jpg)
