Τελικά ο πατέρας μου πέθανε.Στα 75 του.Ευτυχώς στο κρεβάτι έμεινε μόνο περίπου 20 ημέρες,διότι αυτό ήταν που θα του στοίχιζε περισσότερο.Τα μαλλιά του τα είχε χάσει από το τέλος Δεκεμβρίου από τις ολοκρανιακές ακτινοβολήσεις,κάτι που τον είχε "ρίξει" ψυχολογικά.Ηρεμιστικά στο νοσοκομείο δεν έπαιρνε επειδή είχε αναπνευστικό πρόβλημα και δεν πάνε μαζί αυτά.Πάντως ότι είχε αγαπήσει το θυμόταν.Τη σκυλίτσα του που νέος πήγαινε για κυνήγι,τα καράβια στα οποία είχε ταξιδέψει,τα χωράφια του που είχε καλλιεργήσει.Από την Παρασκευή το βράδυ,κάτι μου έλεγε να μην πάω το Σάββατο για σκι που είχα προγραμματίσει.Και το μεσημέρι με ζήταγε όπως και τον αδερφό μου.Έφυγα από το νοσοκομείο στις 20:00 και στις 01:00 πέθανε.Η ζωή συνεχίζεται όμως,και αυτά τα γεγονότα την καθιστούν πιο σημαντική.Δυστυχώς οι συνθήκες διαβίωσης των ασθενών στα νοσοκομεία είναι-θεωρώ-εξευτελιστικές.Και όπως καταλαβαίνω,είναι ένας τρόπος πίεσης να πηγαίνουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία-ξενοδοχεία.Όμως δεν έχουν όλοι την οικονομική δυνατότητα αυτή.Μια αποκλειστική νοσοκόμα παίρνει 90-120€ τη βραδιά.Οι υπάρχουσες νοσοκόμες δε φτάνουν να εξυπηρετήσουν τις νοσηλείες όλων των ασθενών,τι άλλο να κάνουν;Σίγουρα μερικές είναι ηλιθιες αλλά προσωπικά περισσότερες καλές κοπέλες γνώρισα παρά ηλίθιες.Πάντως από αυτή την τρίμηνη περιπέτεια διαπίστωσα ότι υπάρχουν άνθρωποι στο ΕΣΥ,που αν τους αξιοποιήσει η πολιτεία,θα πάει το σύστημα μπροστά.Τόσο οι γιατροί στην Πολυκλινική Αθηνών (δημόσιο νοσοκομείο),όσο και οι γιατροί στον Ε.Ε.Σ,αλλά και ένας πνευμονολόγος στο "ΣΩΤΗΡΙΑ" και φυσικά οι γιατροί του Αγίου Σάββα ήταν εξαιρετικοί.Μόνη παραφωνία,οι μαλακισμένες γιατρινες στην Εφημερία του ΚΑΤ όπου τον πήγα 5 μέρες πριν τον πάω στον Ε.Ε.Σ και παρόλο που είχε αρχίσει να παραλύει το πόδι του δεν τον κράτησαν να του κάνουν αποιδηματική αγωγή,όπως έπρεπε.Και επί 30 λεπτά ήταν ένας άνθρωπος στο κρεβάτι και δεν είχαν ζητήσει τα στοιχεία του.Τέτοιους μαλάκες δεν τους χρειαζόμαστε.
>
