Να είσαι καλά να τον θυμάσε φιλε μου.
Μέσα σε πέντε χρόνια, αντιμετόπησαν την επάρετο νόσο τρεις δίκοί μου άνθρωποί.
Πρώτα ο πεθερός μου 64 ετών το 2001, καρκίνο στον προστάτη, του έκαναν ολικη προστατεκτομή και ακτινοβολίες, ζει και ειναι φτου του-φτου του μια χαρά. Κανένα πρόβλημα.
Μετά ο πατέρας μου 77 χρονων το 2004, καρκίνο στον πνεύμονα, χειρουργήθηκε και έκανε ακτινοβολίες, το ξεπέρασε κάπως αλλά των φάγανε ατζαμίδες γιατροί μετά από έξι μήνες.
Κάπνιζε σαν φουγάρο 60 + χρόνια.
Μετά η πεθερά μου 62 ετών το 2005, καρκίνο μαστού ευτηχώς σε αρχικό στάδιο, της κάναν μερική μαστεκτομή+χημιοθεραπίες+ακτινοβολίες, ζει ειναι μια χαρά και ευτηχισμένη με τα εγγόνια της.
Εχώ ομως χάσει την μάνα μου όταν ειμουνα 18 ετών και αυτή 52 το 1983, από καρκίνο στο πάγκρεας, μέσα σε 40 ήμέρες.
Αυτά τα γράφω, για να πω ότι ο καρκίνος θέλει αγώνα στη θεραπία του και φυσικά αναλόγος τη μορφή του, νομίζω ότι πλέον σε πολλές περιπτώσεις θεραπευται.
Αρκετή φιλοι απο το σαιτ που με γνωρίζουνε δια ζώσης, ξέρουν το προβλημά μου (δεν επιθυμό να το αναφέρω δημόσια) και έχω να πω σεμνά αυτό:
ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ- ΑΓΩΝΑΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ-ΠΊΣΤΗ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Υ.Γ. Το ότι ένα τέτοιο θέμα ανοίχτηκε στο παρόν σάιτ, αντικατροπτίζει την ποιότητα των μελών του. Άλλωστε θάνατος +έρωτας πάνε μαζί χέρι -χέρι
