Ιστορία:Μια αναδρομή στους αιώνες

Οι Ιππότες του Ναούhttp://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/05/040215/templarknights.jpg[/img[/URL]]

Το τάγμα των Ιπποτών του Ναού, ή Ναϊτών όπως έμειναν στην ιστορία, αποτέλεσε για σχεδόν 200 χρόνια μια από τις πιο σημαντικές στρατιωτικές και οικονομικές δυνάμεις της εποχής του. Μια εποχή ταραγμένη και σκοτεινή που μέχρι σήμερα δίνει τροφή σε υποθέσεις, μύθους, ακόμα και σύγχρονες θεωρίες συνομωσίας. Οι Ναίτες ιππότες ήταν στρατιώτες, μοναχοί, τραπεζίτες και ίσως θεματοφύλακες κάποιου μεγάλου, επικίνδυνου μυστικού, που προκάλεσε τελικά και την πτώση τους.

Η ιστορία
Το 1118 στην Ιερουσαλήμ, αμέσως μετά την 1η σταυροφορία  ο Γάλλος ιππότης Hugues de Payens και 8 σύντροφοί του έδωσαν όρκους πενίας και πίστης στο Χριστό, συστήνοντας το πρώτο ιπποτικό-μοναστικό τάγμα με την επωνυμία «φτωχοί ιππότες του Χριστού και του Ναού». Ο τότε Βασιλιάς της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνος ο 2ος τους υποστήριξε υλικά και οικονομικά και τους παραχώρησε ένα κατάλυμα για να στεγαστούν, με αντίτιμο την προστασία των προσκυνητών των Αγίων Τόπων. Το κατάλυμα που τους παραχωρήθηκε βρισκόταν στο χώρο όπου πιστευόταν πώς ήταν κάποτε χτισμένος ο Ναός του Σολόμωντα. Από εκεί πήραν και το όνομα με το οποίο έμειναν στην ιστορία.

Δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή τους, το 1128 στην Troyes της Γαλλίας διατυπώθηκε ο πρώτος βασικός κανόνας λειτουργίας του τάγματος βασισμένος στα πρότυπα των Κιστερκιανών μοναχών. Μοναδική αρχή στην οποία υπαγόντουσαν ήταν ο ίδιος ο Πάπας, ενώ ο Μεγάλος Μάγιστρος του τάγματος είχε πλήρη και απόλυτη εξουσία επί των μελών.

Η σφραγίδα του τάγματος: δύο ιππότες πάνω σε ένα άλογο. Συμβολισμός των όρκων πενίας και της συντροφικότητας των Ναϊτών[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/05/040215/seal.jpg[/img[/URL]]

Ο τρόπος ζωής τους ήταν ένας συνδυασμός μοναστικής ζωής και σκληρής στρατιωτικής πειθαρχίας. Κάθε νέο μέλος του τάγματος καλούταν να απαρνηθεί κάθε προσωπική περιουσία και εξουσία και να αφιερωθεί πλήρως και αποκλειστικά σε αυτό. Για την εισαγωγή του στις τάξεις των Ναιτών έπρεπε να περάσει από μια διαδικασία μύησης για την οποία σχεδόν τίποτε δεν είναι γνωστό, αν και οι εικασίες περισσεύουν. Θεωρείται βέβαιο πώς η διαδικασία αυτή περιελάμβανε μια σειρά σωματικών και πνευματικών δοκιμασιών που αφενός θα πρόκριναν τους άξιους προς ένταξη και αφετέρου θα τους προετοίμαζαν για τη σκληρή ζωή που θα ακολουθούσε.
Η εκρηκτική αύξηση της δύναμης και της επιρροής τους μάλλον οφείλεται σε ένα συνδυασμό στοιχείων. Η πλήρης ανεξαρτησία τους από κάθε εξουσία πλήν αυτής του Παπικού θρόνου ήταν σίγουρα ένα από αυτά. Η συγκεντρωτική μορφή λειτουργίας τους και η απόλυτη αρχή του Μεγάλου Μάγιστρου ένα άλλο. Το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον της εποχής ένα τρίτο. Οι Ναίτες κατόρθωσαν να αποτελέσουν μια στρατιωτική και οικονομική δύναμη πολύ ισχυρότερη των περισσοτέρων βασιλείων της εποχής.
Η στρατιωτική τους ισχύς ήταν αποτέλεσμα κυρίως της σκληρής εκπαίδευσης και πειθαρχίας τους. Οι αριθμοί τους δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα εντυπωσιακοί, καθώς το σύνολο των ιπποτών, ακολούθων και ιερέων του τάγματος δεν ξεπέρασε ποτέ τις 20.000, ενώ σε καμία μάχη δεν παρατάχθηκαν περισσότεροι από 1.000 Ναίτες.
Όμως πραγματικά εντυπωσιακή ήταν η οικονομική τους δύναμη. Φαίνεται παράξενο το πώς είναι δυνατό μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι έχουν λάβει όρκους πενίας, κατάφερε να συγκεντρώσει τόσους οικονομικούς πόρους. Η απάντηση φαίνεται πώς είναι αρκετά σύνθετη. Τα μέλη, δίνοντας όρκο πενίας παραχωρούσαν τα κινητά και ακίνητα υπάρχοντά τους στο τάγμα. Λαμβάνοντας υπ’  όψιν πώς αρκετοί από τους ιππότες ήταν κάποτε ευγενείς και κάτοχοι σημαντικών μερικές φορές περιουσιών, προκύπτει μία πηγή εσόδων. Όμως την πραγματική πηγή του πλούτου τους πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην εφαρμογή της πρώτης οργανωμένης μορφής παροχής τραπεζικών υπηρεσιών. Οι προσκυνητές που επισκέπτονταν τους Άγιους Τόπους μπορούσαν να καταθέτουν χρήματα ή άλλα πολύτιμα αντικείμενα σε ένα φυλάκιο των Ναϊτών, λαμβάνοντας μια πιστωτική επιστολή η οποία θα μπορούσε να εξαργυρωθεί σε κάποιο άλλο φυλάκιο, πιθανώς με την κράτηση κάποιας «προμήθειας» ή «εξόδων φύλαξης». Έτσι μπορούσαν να μετακινούνται στην περιοχή χωρίς τον κίνδυνο να χάσουν τις περιουσίες τους από κάποιους ληστές. Όμως πολλές φορές έχαναν τη ζωή τους και τα χρήματα και άλλα πολύτιμα έμεναν στις αποθήκες των Ναιτών. Επίσης το τάγμα παρείχε υπηρεσίες χορήγησης δανείων προς ευγενείς που βρισκόντουσαν σε οικονομικές δυσχέρειες, ακόμα και σε βασιλιάδες, λαμβάνοντας σε αντάλλαγμα εκτάσεις γης ή χρεώνοντας τόκους για την επιστροφή του κεφαλαίου. Όλα ανεξαιρέτως τα ιπποτικά τάγματα της εποχής απέκτησαν περιουσία και δύναμη, κανένα όμως τόση όση οι «φτωχοί ιππότες του Χριστού και του Ναού». Οι Ναίτες, χωρίς καμία υπερβολή, έθεσαν, κυρίως το 13ο αιώνα, τις βάσεις του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος.
Το τρίπτυχο στρατιωτικής ισχύος, οικονομικής δύναμης και πλήρους αυτονομίας φαίνεται πώς ήταν και η βασική αιτία που προκάλεσε τη διάλυσή τους.
Μετά την απώλεια των Αγίων Τόπων οι Ναίτες είχαν μεταφερθεί στην Ευρώπη και παρότι είχαν εξαπλωθεί σε αρκετές χώρες οι περισσότεροι από αυτούς είχαν εγκατασταθεί στη Γαλλία. Στις 13 Οκτωβρίου 1307 (κατά μία εκδοχή ο αριθμός 13 οφείλει τη φήμη του ως γρουσούζικος σε αυτό ακριβώς το συμβάν), με εντολή του Βασιλιά Φιλίππου της Γαλλίας, συνελήφθησαν όλοι οι Ναίτες της Γαλλίας, μεταξύ των οποίων και ο Μέγας Μάγιστρος Jacques de Molay. Επρόκειτο για μια καλά οργανωμένη επιχείρηση η οποία κατάφερε να αιφνιδιάσει τους Ναίτες. Οι κατηγορίες ήταν θρησκευτικής φύσεως και επικεντρώνονταν στο περιεχόμενο των μυστικών τελετών μύησης των μελών του τάγματος. Οι Ναίτες κατηγορήθηκαν ως αιρετικοί, ειδωλολάτρες και ομοφυλόφιλοι και παραδόθηκαν σε ανακριτές-δικαστές της Ιεράς Εξέτασης.
Οι ανακριτές, χρησιμοποιώντας βασανιστήρια κατόρθωσαν να αποσπάσουν ομολογίες από αρκετά μέλη του τάγματος. Πρέπει να σημειωθεί ότι η μέθοδος απόσπασης ομολογιών με τη μέθοδο των βασανιστηρίων ήταν βασική αρχή του νομικού συστήματος της εποχής, καθώς ήταν ο μόνος τρόπος να στοιχειοθετηθεί κατηγορία, απουσία αυτόπτων μαρτύρων.
Η πρώτη αντίδραση του τότε Πάπα, του Κλήμη V ήταν μάλλον οργισμένη, καθώς ήταν ο μόνος που είχε το δικαίωμα να ασκεί έλεγχο στο τάγμα. Όμως είχαν ήδη προκύψει οι πρώτες ομολογίες. Στο σημείο αυτό υπάρχει διχογνωμία μεταξύ πολλών ιστορικών για το κατά πόσο ο Φίλιππος και ο Κλήμης ήταν σε συνεννόηση πριν τις συλλήψεις του 1307. Φαίνεται πάντως πιθανότερο ότι ο Φίλιππος ξεκίνησε το διωγμό με δική του πρωτοβουλία και οι όποιες συνεννοήσεις έγιναν στη συνέχεια.
Το 1308 ξεκίνησε η διερεύνηση των κατηγοριών από τις Παπικές επιτροπές και οι συλλήψεις και ανακρίσεις επεκτάθησαν και εκτός Γαλλίας, σε όλα τα μέρη όπου υπήρχαν Ναίτες. Στις περισσότερες από τις άλλες χώρες (Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία) οι ιππότες του τάγματος κηρύχθηκαν αθώοι, με την εξαίρεση μεμονωμένων ατομικών περιπτώσεων. Όμως στη Γαλλία η υπόθεση είχε κριθεί. Όσα μέλη του τάγματος είχαν ομολογήσει φυλακίστηκαν, και οι ποινές τους περιελάμβαναν συστηματική κατήχηση για την επαναφορά στον ορθό δρόμο. Όσοι ανακάλεσαν τις ομολογίες τους, συνολικά 54 μέλη του τάγματος, θεωρήθηκαν αμετανόητοι αιρετικοί και οδηγήθηκαν στην πυρά στις 12 Μαίου 1310, στο Παρίσι.
Στις 16 Οκτωβρίου 1311, η Σύνοδος της Βιέννης στην οποία διενεργήθηκε η συνολική εξέταση της δράσης του τάγματος αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να αποδειχθεί πώς το τάγμα, ως συντεταγμένος οργανισμός είχε υιοθετήσει αιρετικές απόψεις και πρακτικές και ότι οι όποιες ομολογίες αφορούσαν μεμονωμένα άτομα. Κατά συνέπεια προτάθηκε, κατά πλειοψηφία, η μη διάλυση του τάγματος. Όμως ο Πάπας, προφανώς πιεζόμενος από το Βασιλιά της Γαλλίας, αποφάσισε τη διάλυση του τάγματος στις 22 Μαρτίου 1312, χωρίς όμως την καταδίκη του. Η περιουσία των Ναιτών είτε δημεύτηκε είτε παραχωρήθηκε στους Ιωαννίτες ιππότες, ενώ τα μέλη του τάγματος στις χώρες πλήν της Γαλλίας, είτε εντάχθηκαν σε άλλα ιπποτικά τάγματα, είτε ακολούθησαν το μοναστικό βίο.
Σε εκκρεμότητα ήταν ακόμα η τύχη του Μεγάλου Μάγιστρου Jacques de Molay και των τριών υπαρχηγών του. Είχαν ομολογήσει την ενοχή τους και έπρεπε να επανέλθουν στην ορθή πίστη. Όμως, κατά τη διάρκεια της δημόσιας τελετής για την ανάγνωση της ποινής τους, μπροστά στη Notre Dame του Παρισιού, ο Jacques de Molay ανακάλεσε την ομολογία του και διακήρυξε τόσο τη δική του αθωότητα, όσο και το άδικο και ψευδές των κατηγοριών εναντίον ολόκληρου του τάγματος. Μετά από αυτή την ανάκληση της ομολογίας του, στην οποία τον ακολούθησε και ένας από τους υπαρχηγούς του, οδηγήθηκε στην πυρά, στις 19 Μαρτίου 1314. Σύμφωνα με το θρύλο ο  Jacques de Molay, μέσα από την πυρά, καταράστηκε τον Πάπα και το Βασιλιά της Γαλλίας να εμφανισθούν ενώπιον του δικαστηρίου του Θεού πριν τελειώσει ο χρόνος. Και οι δύο πέθαναν λίγο αργότερα.
Το θέμα της ενοχής ή όχι των Ναιτών και της ακρίβειας των κατηγοριών που τους βάρυναν εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να διχάζει τους ιστορικούς και μελετητές. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι είναι πολύ πιθανό, στις τελετές μύησης να είχαν εισέλθει και αρκετά στοιχεία ανατολίτικης μυσταγωγίας, ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασής με τους λαούς της Ανατολικής Μεσογείου και τους αντιπάλους τους στους Αγίους Τόπους. Σε ποιο βαθμό και με ποια μορφή παραμένει άγνωστο, καθώς ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τις τελετές μύησης και το ακριβές τελετουργικό τους.
Οι σύγχρονες οργανώσεις, οι περισσότερες από αυτές ιδρύθηκαν το 19ο αιώνα, που διεκδικούν τον τίτλο των αυθεντικών συνεχιστών της παράδοσης του τάγματος είναι αρκετές και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, από απλές κοινωνικές ομάδες μέχρι τμήματα των Ελεύθερων Τεκτόνων.
[b]συνεχίζεται...[/b]

 

η συνέχεια...

Οι εικασίες
Η ιστορία των Ιπποτών του Ναού και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο τερματίστηκε η ύπαρξη του τάγματος, έχουν δώσει τροφή σε μια σειρά από θεωρίες. Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές, η δύναμη και η επιρροή των Ναϊτών πρέπει να οφειλόταν και σε κάποια άλλη παράμετρο πέραν αυτών που ήδη αναφέρθησαν.

Μία από αυτές τις θεωρίες υποστηρίζει ότι οι Ναίτες, κατά τη διάρκεια του στρατωνισμού τους στο μέρος όπου βρισκόταν ο Ναός του Σολόμωντα, κατόρθωσαν να ανακαλύψουν την Κιβωτό της Διαθήκης, σε μια κρύπτη, κάτω από τη γη. Η Κιβωτός αποτελούσε το «θησαυρό» των Ναϊτών που συχνά αναφέρεται σε διάφορα κείμενα της εποχής, αλλά και ιστορικά βιβλία που έχουν γραφτεί για το τάγμα. Η κατοχή αυτού του κειμηλίου αποτελούσε και την πραγματική πηγή της δύναμής τους, καθώς κατείχαν τον ίδιο το «Λόγο του Θεού». Μετά την αποχώρηση από τους Άγιους Τόπους η Κιβωτός φυλασσόταν στο Παρίσι και φυγαδεύτηκε μόλις την τελευταία στιγμή πριν τη σύλληψή τους από το Βασιλιά Φίλιππο, προς άγνωστη κατεύθυνση. Ο Φίλιππος και ο Πάπας στην πραγματικότητα επεδίωκαν την αφαίρεση της Κιβωτού από τους Ναίτες και τα βασανιστήρια που ακολούθησαν τις συλλήψεις αποσκοπούσαν στην αποκάλυψη του τόπου μεταφοράς της Κιβωτού. Όμως ποτέ δεν κατόρθωσαν να το μάθουν και η Κιβωτός παραμένει μέχρι σήμερα είτε ξεχασμένη στο μέρος όπου οδηγήθηκε όταν φυγαδεύτηκε από το Παρίσι, είτε υπό την προστασία ενός κλάδου των Ναϊτών που έχει παραμείνει ενεργός όλα αυτά τα χρόνια, με μόνη αποστολή τη φύλαξη του ιερού κειμηλίου.

Μια άλλη θεωρία αντικαθιστά την Κιβωτό με το Ιερό Δισκοπότηρο, ενώ μια τρίτη θεωρία, ίσως η πιο συναρπαστική από όλες, θέλει τους Ναίτες κατόχους και θεματοφύλακες ενός συγκλονιστικού μυστικού. Κατά μία εκδοχή το μυστικό αυτό τους μεταβιβάστηκε και ίσως η φύλαξή του απετέλεσε και το βασικό λόγο της ίδρυσης του τάγματος, ενώ κατά μία άλλη περιήλθε στην κατοχή τους μέσω της ανακάλυψης αρχαίων κειμένων όταν αυτοί βρισκόντουσαν στην Ιερουσαλήμ.

Η θεωρία αυτή στηρίζεται σε διάφορες αναφορές των λεγόμενων Γνωστικών ή Απόκρυφων Ευαγγελίων της Καινής Διαθήκης (κειμένων τα οποία για διάφορους λόγους δεν εντάχθηκαν στους κανόνα της Καινής Διαθήκης) και κυρίως αυτό του Φιλίππου. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή από αυτά τα γραπτά προκύπτει ότι ο Χριστός και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν στην πραγματικότητα ανδρόγυνο και είχαν σαρκικές σχέσεις. Αυτή η άποψη έχει εκφραστεί αρκετές φορές, όμως η συγκεκριμένη θεωρία προχωρά ένα βήμα πιο πέρα. Καρπός του γάμου τους ήταν μία κόρη, η Σάρα, η οποία κυοφορούταν την εποχή της σταύρωσης του Χριστού. Σύμφωνα με τον κανόνα της Καινής Διαθήκης, μετά το θάνατο του Χριστού η Μαρία η Μαγδαληνή αποσύρθηκε από τα εγκόσμια, ασκητεύοντας σε μια σπηλιά, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατό της. Σύμφωνα με την εν λόγω θεωρία, η έγκυος Μαρία έφυγε από την Παλαιστίνη και ταξίδεψε μέχρι τη Γαλατία, όπου και τελικά γέννησε τη Σάρα.

Ως απευθείας απόγονοι του Χριστού και της Μαρίας φέρονται οι πρώτοι Βασιλιάδες της Γαλλίας, η δυναστεία των Μεροβίγγειων, οι οποίοι έμειναν στην εξουσία από τον 5ο , μέχρι τα μέσα του 8ου αιώνα μΧ, όταν έδωσαν τη θέση τους στη δυναστεία των Καρολιδών. Όμως η γραμμή αίματος των Μεροβίγγειων διατηρήθηκε. Οι Ναίτες ήταν αφενός προστάτες της γραμμής αίματος του Χριστού, δηλαδή των απογόνων των Μεροβίγγειων και αφετέρου θεματοφύλακες του μυστικού, κατέχοντας εκείνα τα αρχαία κείμενα, πολύ πιο σαφή από τα Γνωστικά Ευαγγέλια, που το κατέγραφαν.

Η επιχείρηση εκκαθάρισης των Ναιτών οργανώθηκε από εκείνες τις δύο εξουσίες τις οποίες απειλούσε η γνώση του μυστικού. Τη κοσμική εξουσία του Βασιλιά της Γαλλίας ο οποίος πιθανώς θα κινδύνευε από κάποιον απόγονο των Μεροβίγγειων και την πνευματική εξουσία του Πάπα καθώς απειλούταν η ίδια η βάση του θρησκευτικού δόγματος. Τα βασανιστήρια αποσκοπούσαν στην αποκάλυψη τόσο της ταυτότητας των απογόνων του Χριστού και των Μεροβίγγειων, όσο και των κειμένων που περιείχαν τις αποδείξεις.

Η θεωρία τελειώνει με την εκτίμηση ότι και τα δύο μυστικά των Ναιτών παρέμειναν ασφαλή, στη φύλαξη κάποιου κλάδου του τάγματος που συνέχισε να υφίσταται, με πολύ λιγότερα μέλη και χωρίς ποτέ να εκδηλώνει την ύπαρξή του. Τα δύο μυστικά υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Κάποιος ή κάποιοι απευθείας απόγονοι του Χριστού ζουν κάπου ανάμεσά μας και σε κάποια κρύπτη βρίσκονται κρυμμένα τα αρχαία κείμενα που καταγράφουν την άγνωστη ιστορία του Υιού του Θεού.

Τμήμα της Σινδόνης του Τορίνοhttp://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/05/040215/turinshroud.jpg[/img[/URL]]

Το όνομα των Ναϊτών έχει εμπλακεί και στην υπόθεση της περίφημης Σινδόνης του Τορίνο, του κομματιού υφάσματος το οποίο φέρεται να είναι το σάβανο του Χριστού. Κατά μία εκδοχή, η Σινδόνη έφτασε στα χέρια των Ναϊτών κατά τη διάρκεια της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους το 1204, στην οποία συμμετείχε και το τάγμα. Λέγεται πώς η πρώτη δημόσια εμφάνιση της Σινδόνης έγινε το 1357, όταν η οικογένεια του Geoffrey de Charney, του ιππότη που κάηκε μαζί με το de Molay στο Παρίσι, την εξέθεσε στο κοινό για προσκύνημα. Οι προσπάθειες χρονολόγησης με άνθρακα 14 που διενεργήθηκαν από τρία ανεξάρτητα ακαδημαϊκά ιδρύματα, υπό την εποπτεία της Καθολικής Εκκλησίας, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 κατέδειξαν ως πιθανή χρονολογία παραγωγής του υφάσματος τα τέλη του 13ου αιώνα μΧ., γεγονός που οδήγησε κάποιους στη, μάλλον αυθαίρετη υπόθεση, ότι ο άνθρωπος τα χαρακτηριστικά του οποίου έχουν αποτυπωθεί στη Σινδόνη δεν είναι άλλος από τον de Molay, την περίοδο των βασανισμών του από τους ιεροεξεταστές. Σε κάθε περίπτωση, τα περισσότερα στοιχεία των εξετάσεων στις οποίες έχει υποβληθεί η Σινδόνη οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για κατασκευασμένη απάτη.

Επίλογος

Τα μοναστικά-ιπποτικά τάγματα της περιόδου φέρνουν συνήθως στο μυαλό μας εικόνες συναθροίσεων και μυστικών τελετών σε μισοφωτισμένες από τη φωτιά δαυλών, πέτρινες αίθουσες κάστρων, όπου το χριστιανικό τελετουργικό ανακατεύεται με σατανιστικά σύμβολα και παγανιστικά κατάλοιπα. Ίσως οι κατηγορίες κατά των Ναιτών έχουν καταγραφεί στη συλλογική μας συνείδηση και έρχονται στην επιφάνεια με αυτό τον τρόπο.

Πόλος έλξης της φαντασίας μας είναι και τα μυστικά αρχαία κείμενα που μπορεί να κρύβονται στις βιβλιοθήκες μοναστηριών περιέχοντας μυστικά που μπορεί να αλλάζουν την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο μας. Μήπως πρόκειται και πάλι για το προϊόν μιας συλλογικής υποσυνείδητης μνήμης;

Όσο και αν η θεωρία της «γραμμής αίματος του Χριστού» εξάπτει το ενδιαφέρον και έρχεται να συμπληρώσει με τρόπο σχεδόν ιδανικό τις παραπάνω παραστάσεις, είναι προφανές ότι έχει κενά. Για παράδειγμα η σύνδεση των απογόνων του Χριστού με τη δυναστεία των Μεροβίγγειων έρχεται μάλλον αυθαίρετα. Παράλληλα η καταγεγραμμένη ιστορία του διωγμού των Ναιτών παραπέμπει περισσότερο σε μια πάλη εξουσίας και συμφερόντων, από τις συνηθισμένες στην εποχή εκείνη.

Γιατί να προσπαθήσει κανείς να εξηγήσει το διωγμό τους μέσω των διαφόρων θεωριών για το ότι κατείχαν κάποιο σημαντικό, μυθικό, κειμήλιο, ή ένα τρομακτικό μυστικό και να μην αποδεχτεί το προφανές; Ότι η ισχύς τους, σε συνδυασμό με την αυτονομία τους, δεν ήταν πλέον ανεκτές από την κρατική εξουσία της χώρας στην οποία είχαν την έδρα τους και η οποία ασκούσε την εποχή εκείνη έντονη επιρροή στην πνευματική εξουσία που ήταν η μόνη αρμόδια να τους κρίνει και να τους διαλύσει.

Είναι πάντως αναμφισβήτητη η γοητεία που ασκεί η πιθανότητα της ύπαρξης κάποιου μεγάλου μυστικού, κάποιας άγνωστης ιστορίας στα θεμέλια του Χριστιανισμού, ή και της ανθρώπινης ιστορίας στο σύνολό της. Είναι άραγε απλά και μόνο η εκδήλωση της εξερευνητικής φύσης του ανθρώπου, της ανάγκης για γνώση, ή με κάποιο παράξενο τρόπο ξέρουμε ότι υπάρχει κάποιο ή κάποια χαμένα κομμάτια της ιστορίας μας και προσμένουμε την αποκάλυψή τους.

Βιβλιογραφικές αναφορές και σύνδεσμοι:

Α. Πανάγος, Οι Ναίτες Ιππότες, περιοδικό Page-Up, Μάϊος 2003
Templar History
Knights Templar
The Knights Templar
The Knights Templar International

 

Είναι γνωστό ότι το Μεσαίωνα άκμασαν –αν μπορούμε να πούμε έτσι– η αμάθεια και η παραβίαση του δικαίου. Τα κράτη διαιρούνταν σε τιμάρια, οι ιδιοκτήτες των οποίων, οι λεγόμενοι τιμαριώτες, ασκούσαν με τυραννικό, αυθαίρετο και απόλυτο τρόπο την εξουσία. Οι βασιλιάδες (βασιλιάδες μόνο στο όνομα, δηλαδή) δεν μπορούσαν να επέμβουν υπέρ του λαού και ν’ αναχαιτίσουν τις καταχρήσεις των αρχόντων. Αυτή η κατάσταση πλήρους αναρχίας ενέπνευσε σε πολλούς γενναίους άντρες την ιδέα να αυτοανακηρυχθούν προστάτες των καταπιεσμένων και να διεκδικήσουν, με τα όπλα, το δίκαιο των αδυνάτων.

Αλλά, επειδή οι μεμονωμένες ενέργειες δεν έφερναν αποτέλεσμα, σχηματίστηκαν, σιγά-σιγά, σωματεία, ή, καλύτερα, τάγματα ιπποτικά, με αυστηρούς κανονισμούς. Το ιπποτικό σύστημα άρχισε ν’ αναφαίνεται ήδη από τον έκτο ή τον έβδομο αιώνα, αλλά διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του ενδέκατου αιώνα στη Γαλλία, απ’ όπου εξαπλώθηκε σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης. Όπως είπαμε, ο αρχικός σκοπός του ιπποτισμού ήταν ευγενικός και φιλάνθρωπος –αλλά τι υπάρχει σ’ αυτό το μάταιο κόσμο που δεν αλλοιώνεται ή δεν ξεπέφτει, αργά ή γρήγορα; Έτσι και ο ιπποτισμός. Υποκύπτοντας σ’ αυτή την παγκόσμια ροπή, κατάντησε σύντομα συνώνυμος της αργίας, της μωρίας και της αγριότητας.

Ο ιππότης ήταν άνθρωπος διπλός, σιδερένιος απ’ έξω και σάρκινος από μέσα –συνεπώς, βαρύς, βαρύτατος. Γι’ αυτό και κυκλοφορούσε πάντοτε έφιππος –εξ ου και το όνομα ιππότης ή chevαlier, στα γαλλικά. Μοναδική του απασχόληση οι μονομαχίες. Κι επειδή στόχος κάθε μονομαχίας ήταν η πτώση του αντιπάλου από το άλογο και η εξόντωσή του, ο ιππότης ήταν εξοπλισμένος με όλα τα χρειαζούμενα: τετράπαχες λόγχες, ξίφη τεράστια, βαρύτατα ρόπαλα, τσεκούρια και τα σχετικά. Για να αμύνεται με επιτυχία, ήταν σιδερόφραχτος. Θώρακας από δω, ασπίδα από κει, προσωπίδα, περικεφαλαία, περισκελίδες, χειρίδες –όλα από χάλυβα. Οπλισμένος, λοιπόν, σαν αστακός, αποχαιρέταγε φίλους και συγγενείς, άφηνε τον πύργο του και ριχνόταν στην αναζήτηση επικίνδυνων αγώνων. Ευκαιρίες για κατορθώματα έδιναν, τότε, οι πόλεμοι εναντίον των Μαυριτανών, οι Σταυροφορίες κατά των Σαρακηνών και οι «τόρνοι» –δηλαδή, οι αγώνες που γίνονταν μόνο για διασκέδαση.

Ο ιππότης προκαλούσε σε μάχη οποιονδήποτε, γνωστό ή άγνωστο, συνάδελφό του. Αν τύχαινε, για παράδειγμα, να συναντηθούν δυο ιππότες διψασμένοι για αγώνα:

«Πού πηγαίνεις;» έλεγε ο ένας.

«Δε θα σου δώσω λογαριασμό» απαντούσε ερεθισμένος ο άλλος.

«Α! Έχουμε και τέτοια; Στάσου, λοιπόν, να μετρηθούμε» ξανάλεγε ο πρώτος...

Και αμέσως ορμούσαν οι καλοί μας ήρωες, ο ένας εναντίον του άλλου, σαν λυσσασμένα σκυλιά. Ο νικητής, αν επιζούσε, γύμνωνε τον αντίπαλό του, τον έθαβε κάτω από ένα δέντρο και κρεμούσε πάνω από τον τάφο, ως τρόπαιο, την πανοπλία του νεκρού. Μετά, σκούπιζε καλά τα ματοβαμμένα όπλα του και γεμάτος περηφάνια έτρεχε να βρει νέο θύμα. Όσο πιο πολλούς έσφαζε, τόσο η δόξα του μεγάλωνε. Κι όταν, γέρος πλέον, επέστρεφε στον πύργο του, αναρτούσε στους τοίχους τα νικηφόρα όπλα και δίδασκε στα παιδιά του την τέχνη της ανθρωποκτονίας…

Αλλά δεν ήταν εύκολο ν’ αποκτήσει κανείς τον τίτλο του ιππότη –έπρεπε να μοχθήσει και να περάσει πολλές δοκιμασίες, ωσότου απολαύσει το ποθούμενο. Μετά τη διδασκαλία του πατέρα και την εξάσκηση στο σπίτι, ο νεαρός ασκούμενος έμπαινε στην υπηρεσία κάποιου γνωστού ιππότη, εκτελώντας χρέη ακόλουθου. Συνόδευε, δηλαδή, τον ιππότη, κρατούσε, στους περιπάτους, την ουρά του φορέματος της ερωμένης του αφεντικού του, σερβίριζε τα φρούτα, τα γλυκίσματα και τα ποτά, καταδίωκε έφιππος τα άγρια ζώα, κυνηγούσε πουλιά με το γεράκι κι έπαιρνε μέρος σε στρατιωτικά γυμνάσια. Παράλληλα με το σώμα, εξασκούσε και την ψυχή του, διδασκόμενος την ευσέβεια στα θεία, το σεβασμό στην τιμή και τη λατρεία στον έρωτα.

Κατά το δέκατο τέταρτο έτος της ηλικίας του, κρατώντας λαμπάδα και οδηγούμενος από τους γονείς του, ο ακόλουθος έμπαινε στο ναό, όπου ο ιερέας τού παρέδιδε, αφού πρώτα τα ευλογούσε, ξίφος και ζωστήρα. Με την τελετή αυτή, ο νεαρός προβιβαζόταν στο βαθμό του υπασπιστή και αποκτούσε αργυρούς πτερνιστήρες. Στη συνέχεια, έμπαινε και πάλι στην υπηρεσία του ίδιου ή κάποιου άλλου ιππότη, εκτελώντας, αυτή τη φορά, χρέη σωματoφύλακα. Επέβλεπε, δηλαδή, τα άλογα και τα όπλα του αφέντη του, κρατούσε τον αναβολέα όταν αυτός ήθελε να ιππεύσει, και τον συνόδευε στις εκστρατείες.

Ορισμένες φορές, ο υπασπιστής αναγορευόταν ιππότης στο πεδίο της μάχης. Συνήθως, όμως, η ανακήρυξη γινόταν επίσημα, με συνοδεία μεγάλης πομπής –και μάλιστα σε περίοδο γιορτών και πανηγυριών. Ο υποψήφιος γι’ αυτό το βαθμό έπρεπε να υποβληθεί προηγουμένως σε προσευχές, νηστείες και άλλες παραπλήσιες πράξεις μετανοίας. Στη συνέχεια κοινωνούσε, φόραγε λευκό χιτώνα (σύμβολο αγνότητας), λουζόταν σε θερμό λουτρό, αντικαθιστούσε τον λευκό με κόκκινο χιτώνα (δηλώνοντας, έτσι, ότι είναι πρόθυμος να χύσει το αίμα του υπέρ της θρησκείας), κούρευε τα μαλλιά του (ως ένδειξη υποταγής) και, τη νύχτα πριν από την ανακήρυξη, ξαγρυπνούσε και προσευχόταν, ή μόνος ή με συγγενείς και ιερείς. Όταν έφτανε η επίσημη ώρα, πήγαινε στο θυσιαστήριο, περιστοιχισμένος από ιππότες και υπασπιστές, και, αφού ο ιερέας ευλογούσε το ξίφος του, ο υποψήφιος γονάτιζε μπροστά στον ανάδοχό του, ο οποίος τον ρωτούσε:

«Μήπως επιθυμείς να καταταγείς στο ιπποτικό τάγμα για να πλουτίσεις, να ζήσεις ζωή άνετη και τρυφηλή και να απολαμβάνεις τις τιμές χωρίς να σέβεσαι τις αρχές του ιπποτισμού; Αν είναι έτσι, τότε φύγε –είσαι ανάξιος».

Ο νεοφώτιστος απαντούσε:

«Θα τιμώ και θα σέβομαι το Θεό, τη θρησκεία και τον ιπποτισμό».

Έπειτα ορκιζόταν, αγγίζοντας το ξίφος του αναδόχου του. Στη συνέχεια, οι παριστάμενοι ιππότες, οι κυρίες και οι νεαρές κοπέλες τού φόραγαν τα όπλα, το θώρακα, τις περικνημίδες, τις χειρίδες, το ξίφος και, τέλος, τους χρυσούς πτερνιστήρες –διακριτικό του νέου βαθμού του. Μετά, ο ανάδοχος τον χτυπούσε τρεις φορές με το πλατύ μέρος του ξίφους του στον ώμο και μια με το χέρι του στο μάγουλο, και έλεγε:

«Εν ονόματι του Θεού, του αγίου Γεωργίου και του αγίου Μιχαήλ σε αναγορεύω ιππότη. Να είσαι γενναίος, ανδρείος και ενάρετος».

Ο νέος ιππότης απολάμβανε εξαιρετικά προνόμια, αλλά είχε και μεγάλα καθήκοντα. Όφειλε να πολεμά υπέρ του θρησκεύματος, των ιερέων και της περιουσίας του κλήρου, του ηγεμόνα και του άρχοντα που τον αναγόρευσε ιππότη. Έπρεπε να διεκδικεί το δίκαιο των αδύναμων, να μη σφετερίζεται ξένη περιουσία, να μην αποβλέπει σε χρηματική αμοιβή, αλλά μόνο στη δόξα και την αρετή, και να τηρεί πάντοτε τις υποσχέσεις του. Τον παραβάτη των ιερών αυτών κανόνων τον θεωρούσαν άτιμο, τον καθαιρούσαν δημοσίως και τον αφόριζαν.

Εκτός από τις υποσχέσεις που έδινε, ο ιππότης έκανε και διάφορες ευχές (ταξίματα). Ευχόταν, για παράδειγμα, ν’ ανέβει πρώτος στο εχθρικό τείχος ή να στήσει τη σημαία στον ψηλότερο πύργο της πόλης των εχθρών. Όχι σπάνια, όμως, οι ευχές ήταν γελοίες και αλλόκοτες: ευχόταν να τρώει με το αριστερό μόνο σαγόνι, να κοιμάται χωρίς να βγάζει την πανοπλία του, να φοράει στο λαιμό κρίκους και αλυσίδες μέχρι να ευοδωθεί κάποια επιχείρηση.

Ένας Πολωνός ιππότης έδεσε χέρια και πόδια με χρυσούς κρίκους και αλυσίδες και έταξε να μην απαλλαγεί από τα δεσμά του αν δε βρεθεί να τον λυτρώσει κάποιος ιππότης λαμπρής καταγωγής και άμεμπτης διαγωγής! Όταν, σε κάποιο συμπόσιο, ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος ο Τρίτος ευχήθηκε να εισβάλει, μέσα σε έξι χρόνια, στη Γαλλία και να στεφθεί βασιλιάς της στο ναό του αγίου Διονυσίου, ένας από τους ιππότες του παρακάλεσε την ερωμένη του να κλείσει με το χέρι της το δεξί του μάτι κι έταξε να μην το ανοίξει αν δεν πατήσει πρώτα σε γαλλικό έδαφος. Τόσο ενθουσιάστηκαν οι παρακαθήμενοι, ώστε και η ίδια η βασίλισσα, που ήταν τότε έγκυος, έταξε να μη γεννήσει πριν ο σύζυγός της εισβάλει στη Γαλλία και –άκουσον, άκουσον!– να σκοτώσει με μαχαίρι το βρέφος, αν κάνει το λάθος να γεννηθεί πριν από την ευλογημένη εκείνη ώρα!

Όπως είπαμε ήδη, ένα από τα σπουδαιότερα καθήκοντα των ιπποτών ήταν η αφοσίωση στο ωραίο φύλο. Ιππότης χωρίς ερωμένη ήταν πράγμα ασυμβίβαστο. Μάλιστα, η εκλεκτή της καρδιάς ενός ιππότη φρόντιζε να δημοσιοποιήσει με κάθε τρόπο τον έρωτά της. Η δημοσιοποίηση ήταν επιβεβλημένη ακόμα και στις περιπτώσεις που η ερωμένη ήταν έγγαμη. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις μ’ έναν ιππότη ήταν αποδεκτές από την κοινωνία, και ο δυστυχής σύζυγος δεν είχε το δικαίωμα ούτε να παραπονεθεί ούτε να διεκδικήσει τη συζυγική κυριότητα.

Σε κάποια ιππομαχία, ο διάσημος ιππότης Βαγιάρδος αρνήθηκε να δεχτεί το έπαθλο του νικητή, προφασιζόμενος ότι χρωστούσε τη νίκη στη μαγική δύναμη της περιχειρίδας που του έδωσε η ερωμένη του. Μέχρις εδώ καλά! Αλλά ο ιππότης δεν έμεινε στην πρόφαση. Έσπευσε, ενώπιον όλων, να επιστρέψει, μαζί μ’ ένα πολύτιμο δαχτυλίδι, την περιχειρίδα στην εκλεκτή του, η οποία παρακολουθούσε τον αγώνα στρογγυλοκαθισμένη δίπλα στο σύζυγό της. Ο τελευταίος δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε όταν η γυναίκα του, ανταποκρινόμενη στην προσφορά, είπε με δυνατή φωνή ότι θα φυλάξει το δώρο για όλη της τη ζωή, αποδεικνύοντας έτσι τον έρωτά της για τον ιππότη.

Όχι σπάνια, οι ιππότες ερωτεύονταν γυναίκες που κατοικούσαν σε μακρινές χώρες και τις οποίες δεν είχαν ποτέ τους γνωρίσει. Διηγούνται, για παράδειγμα, ότι κάποιος ιππότης ονόματι Γοδοφρέδος, ακούγοντας πολλά εγκώμια για μια κόμισσα που κατοικούσε στην Αντιόχεια, την ερωτεύτηκε παράφορα, την ανακήρυξε ερωμένη του και, τελικά, έκανε ολόκληρη εκστρατεία, με σταυροφόρους, για να τη δει και να της εκφράσει τον έρωτά του. Ασθένησε, όμως, βαριά κατά τη διάρκεια του διά θαλάσσης ταξιδιού και πέθανε μόλις βγήκε στη στεριά. Η «ερωμένη», μαθαίνοντας την άφιξή του, έτρεξε και άρχισε να λούζει με δάκρυα τον άγνωστο και ετοιμοθάνατο εραστή της, ο οποίος συνήλθε για μια στιγμή, άνοιξε τα μάτια του κι ευχαρίστησε το Θεό που τον άφησε να ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Όταν εξέπνευσε, η κόμισσα, μην μπορώντας ν’ αντέξει τη λύπη, έγινε καλόγρια.

Οι ερωτευμένοι ιππότες κουβαλούσαν πάντοτε μαζί τους μια κορδέλα, λίγες μπούκλες, κάποιο κόσμημα που τους δώρισε η ερωμένη τους, και ήταν πολύ περήφανοι όταν κατόρθωναν να διασώσουν ανέπαφο το δώρο έπειτα από κάποια αιματηρή συμπλοκή. Αν, πάλι, το έχαναν, οι ερωμένες (όσες τύχαινε να είναι παρούσες) έσπευδαν να το αντικαταστήσουν με κάτι άλλο, παροτρύνοντας έτσι για εκδίκηση. Σ’ έναν τέτοιο αγώνα, οι παριστάμενες κυρίες έδωσαν σιγά-σιγά στους μαχόμενους ιππότες όλα τους τα κοσμήματα, ώσπου, βλέποντας, τελικά, τους εαυτούς τους έτσι «γυμνούς», ξέσπασαν σε γέλια.

Ήταν τέτοια η επιρροή του ωραίου φύλου στους ιππότες και τόσο σπουδαία υπόθεση θεωρούσαν τον έρωτα, ώστε θεσπίστηκαν νόμοι που κανόνιζαν τις σχέσεις των εραστών μεταξύ τους και συγκροτήθηκαν δικαστήρια (Cours d' αmοur=ερωτοδικεία, αποτελούμενα από γυναίκες) που δίκαζαν τις ερωτικές διενέξεις κι έλυναν πολύπλοκα και σκοτεινά ζητήματα όπως το εξής:

«Μπορεί να υπάρξει αληθινός έρωτας ανάμεσα σε συζύγους;».

Το δικαστήριο, στο οποίο προήδρευε η κόμισσα της Καμπάνας, αποφάνθηκε: «Αδύνατο! Κι αυτό γιατί οι παραχωρήσεις ανάμεσα στους εραστές γίνονται οικειοθελώς, χωρίς βία, χωρίς εξωτερική επίδραση, ενώ οι σύζυγοι υποχρεώνονται σ’ αυτές από το καθήκον και τους νόμους. Αλλά όπου υπάρχει βία δεν υπάρχει έρωτας. Αυτά αποφασίσαμε, έπειτα από ώριμη σκέψη και αφού προηγουμένως ακούσαμε τη γνώμη πολλών ευγενών κυριών, κι αυτά ας είναι, στο μέλλον, αλήθεια αναμφισβήτητη κι ας έχουν καθολική ισχύ. Εκδόθηκε το 1174 κτλ.».

Μετά την έκδοση της πιο πάνω απόφασης, ένας ιππότης ερωτεύτηκε κάποια που αγαπούσε άλλον. Όταν της εξομολογήθηκε τον έρωτά του, η κυρία, για να μην τον απελπίσει, του υποσχέθηκε ν’ ανταποκριθεί στα αισθήματά του ευθύς μόλις χαλαρώσουν οι σχέσεις της με τον τωρινό εραστή της. Στη συνέχεια, οι δυο εραστές ήρθαν σε γάμου κοινωνία. Ο ιππότης, όμως, έσπευσε ν’ απαιτήσει την εκπλήρωση της υπόσχεσης που του έδωσε η κυρία, ισχυριζόμενος ότι με το γάμο επήλθε η ποθούμενη χαλάρωση στις σχέσεις της με τον πρώην εραστή και νυν σύζυγό της. Η υπόθεση έφτασε, τελικά, στο ερωτοδικείο, το οποίο, επικαλούμενο την προαναφερθείσα απόφαση, δικαίωσε τον ιππότη και καταδίκασε την κυρία να εκπληρώσει την υπόσχεσή της και να γίνει ερωμένη του.

Με την πάροδο του χρόνου, τόσο πολύ ξέπεσε το ιπποτικό αξίωμα, ώστε ο καθένας μπορούσε εύκολα να το αποκτήσει. Λέγεται ότι ο Κάρολος ο Πέμπτος, την ημέρα της στέψης του στη Βονωνία, αναγόρευσε ιππότες όλους όσοι εξέφρασαν την επιθυμία, ακουμπώντας τους απλώς με την άκρη του ξίφους του και λέγοντας: «Esto miles» (= «Ας είσαι ιππότης»). Τόσο όμως αυξήθηκε το πλήθος των αιτουμένων και τόσο τον ενοχλούσαν φωνάζοντας «Μεγαλειότατε, μεγαλειότατε, και σ’ εμένα!», ώστε, αγανακτισμένος, στράφηκε προς τους αυλικούς του και τους είπε: «Δεν αντέχω πλέον!». Έπειτα, χαμηλώνοντας το ξίφος του, φώναξε στους παρευρισκόμενους: «Estote milites, estote milites, todos, todos!» (= «Ας είστε ιππότες, ας είστε ιππότες, όλοι, όλοι!»). Έτσι, αναγορεύτηκαν όλοι μονομιάς ιππότες και αποχώρησαν κατευχαριστημένοι.

Ένα αξίωμα, όμως, τόσο εξευτελισμένο δε θα μπορούσε να είναι της μόδας επ’ άπειρον. Έτσι, σιγά-σιγά, όχι μόνο έπαψε να είναι επιθυμητό, αλλά κατάντησε και τόσο απεχθές, ώστε στην Αγγλία, επί Εδουάρδου του Τρίτου και Ερρίκου του Τετάρτου, οι άνθρωποι πλήρωναν για να μη γίνουν ιππότες!…

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Καλημέρα φίλοι-λάτρεις της Ιστορίας.Από πιο τυχαίο γεγονός συστάθηκε η ΚΚΚ(Κου Κλουξ Κλαν);;;;

 

[Ιπταμενος_2]

Καλημέρα κυριε καθηγητα. Ιδρύθηκε το 1865 η πρωτη, απο βετεράνους του Ομοσπονδιακού στρατού. Απο ποιο τυχαίο γεγονός δεν ξερω.

 

Ο ορισμός που δίνει η βικιπαιδεια

Η ονομασία «Κου Κλουξ Κλαν» προήλθε από σύνθεση της ελληνικής λέξης κύκλος (Κου Κλουξ) και της αγγλικής clan (φυλή).

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Καλημέρα γκουρού.
Ακου να δεις τι έγινε
Ήταν 3-4 πιτσιρίκια από το Νότο που δεν είχαν τι να κάνουν.Σκέφτηκαν μια μέρα να πειράξουν ένα ζευγάρι μαύρων γέρων σε μια καλύβα μέσα σε ένα δάσος.Οι μαύροι είναι γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα δεισιδαιμόνες κ φοβιτσιάρηδες με φαντάσματα/ξόρκια κ.λ.π-πόσο μάλλον πριν 150 χρόνια.Σκέφτηκαν λοιπόν αυτά τα πιτσιρίκια ένα βράδυ να βάλουν μια νεκροκεφαλή με ένα αναμέννο κερί από μέσα κ την τοποθέτησαν πάνω στην ράχη μιας χελώνας που περπάταγε.Έτσι θα φαινόνταν ότι η νεκροκεφαλήμέσα στα σκοτάδια περπάταγε.Παράλληλα έκοψαν κάτι λευκά σεντόνια ώστε να μοιάζουν με φαν΄τασματα προκειμένου να ολοκληρώσουν τον τρόμο που ήθελαν να επιφέρουν στους γέρους.Πράγματι οι δεισιδαιμόνες μαύροι γεροι τρόμαξαν από την ΄΄νεκροκεφαλή που περπαταγε΄΄ και πανιοκοβλήθηκαν.Οι νεαροί βλέποντας την επιτυχία του εγχειρήματός τους,προέβησαν σε παρόμοιες πράξεις.Σιγά-σιγά όμως τα εγχειρήηματά τους δεν είχαν τόσο αθώο χαρακτήρα κ έπαιρναν και πιο βίαιο χαρακτήρα.
Έτσι τα αθώα φαντάσματα μετατράπηκαν με τον καιρό στην όχι κ τόσο αθώα ΚΚΚ

 

[stabit]

Καλημέρα γκουρού.
Ακου να δεις τι έγινε
Ήταν 3-4 πιτσιρίκια από το Νότο που δεν είχαν τι να κάνουν.Σκέφτηκαν μια μέρα να πειράξουν ένα ζευγάρι μαύρων γέρων σε μια καλύβα μέσα σε ένα δάσος.Οι μαύροι είναι γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα δεισιδαιμόνες κ φοβιτσιάρηδες με φαντάσματα/ξόρκια κ.λ.π-πόσο μάλλον πριν 150 χρόνια.Σκέφτηκαν λοιπόν αυτά τα πιτσιρίκια ένα βράδυ να βάλουν μια νεκροκεφαλή με ένα αναμέννο κερί από μέσα κ την τοποθέτησαν πάνω στην ράχη μιας χελώνας που περπάταγε.Έτσι θα φαινόνταν ότι η νεκροκεφαλήμέσα στα σκοτάδια περπάταγε.Παράλληλα έκοψαν κάτι λευκά σεντόνια ώστε να μοιάζουν με φαν΄τασματα προκειμένου να ολοκληρώσουν τον τρόμο που ήθελαν να επιφέρουν στους γέρους.Πράγματι οι δεισιδαιμόνες μαύροι γεροι τρόμαξαν από την ΄΄νεκροκεφαλή που περπαταγε΄΄ και πανιοκοβλήθηκαν.Οι νεαροί βλέποντας την επιτυχία του εγχειρήματός τους,προέβησαν σε παρόμοιες πράξεις.Σιγά-σιγά όμως τα εγχειρήηματά τους δεν είχαν τόσο αθώο χαρακτήρα κ έπαιρναν και πιο βίαιο χαρακτήρα.
Έτσι τα αθώα φαντάσματα μετατράπηκαν με τον καιρό στην όχι κ τόσο αθώα ΚΚΚ

Aλλη τακτικη που χρησιμοποιουσαν για να τρομαξουν τους δεισιδαιμονες νεγρους ηταν η εξης. Κατω απο το σεντονι εκρυβαν ενα φλασκι που συνδεοταν με μια χοανη. Χτυπουσαν μεσα στη νυχτα τα σπιτια των μαυρων και οταν εκεινοι ανοιγαν τους ελεγαν " Κανει πολυ ζεστη στην κολαση φερε μου νερο γιατι διψαω" Οι κατατρομαγμενοι νεγροι εφερναν νερο και τρομαζαν περισσοτερο οταν εβλεπαν το "φαντασμα" να πινει κουβαδες νερο και να μη ξεδιψαει. Φυσικα το νερο κατεληγε στο φλασκι.

 

Η ΚΚΚ έχει ακόμα αρκετά μέλη έτσι?

 

[stabit]

Η ΚΚΚ έχει ακόμα αρκετά μέλη έτσι?

Παιζεται. Παντος μετα το 60 παρεικμασε

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Ποιος στρατηγός των Βορείων στον Αμερικάνικο Εμφύλιο έμεινε γνωστος με την περίφημη πορεία του στην Ατλάντα,όπου τα διέλυσε όλα στο πέρασμά του κ ουσιαστικά σήμανε το τέλος του Εμφυλίου;

 

Ο Σέρμαν?

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Σωστός.
Έχει καμμιά σχέση με τα γνωστά άρματα τα Σέρμαν του Β'ΠΠ;

 

Dark δες αυτό
[URL unfurl="true"]http://en.wikipedia.org/wiki/M4_Sherman[/url]
Λέει προς τιμή του ονομάστηκαν έτσι!

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Ονομάστηκαν έτσι προς τιμήν του,εξαιτίας της σαρωτικής του εκστρατείας στην Ατλάντα,προκειμένου να δώσουν συνειρμικά τον σαρωτικό χαρακτήρα των νέων αρμάτων.

 

DARK έχεις ένα ψιλοκόλλημα με τον Αμερικάνικο εμφύλιο έτσι?

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Γενικώς με την Αμερικάνικη Ιστορία από τότε που υπάρχει-την εποχή του Κολόμβου δηλαδή έχω μια προτίμηση.

Και κάτι πιο παλιό,Αμερικάνικο,πέραν του Εμφυλίου.

Το πασίγνωστο μας σώμα των Rangers ,πότε ιδρύθηκε,από ποιον κ γιατί;

 

Δεν έχω ιδέα!

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Απο τον Τζων Ρόντζερ κατά την διάρκεια του Αγγλογαλλικού πολέμου το 1760 περίπου.Το ίδρυσαν οι Άγγλοι ως σώμα κομμάντο κατά κάποιο τρόπο κ δρούσε μέσα στα δάση όπου είχαν πλήρη έλεγχο οι Ινδιάνοι-σύμμαχοι των Γάλλων,προκειμένου να τους σταματήσουν να προσβάλλουν τις αγγλικές δυνάμεις.Οι άντρες που πλαισίωναν το σώμα του Ρόντζερ ήταν όλοι επίλεκτοι-σκληροί ορεσίβιοι που ήξεραν τα δάση κ ήταν περίφημοι ιχνηλάτες κ κυνηγοί.Φοραγαν ολοπράσινη στολή σαν παραλλαγή δηλαδή ώστε να μην τους ανακαλύπτουν οι Ινδιάνοι μέσα στα φυλλώματα των δασών(ο αγγλικός στρατός με τις περίφημες κατακόκκινες στολές του,γινόνταν αντιληπτός από μίλια μακριά μέσα στα δάση κ εύκολος στόχος).Είχαν πολύ καλά αποτελέσματα ως σώμα κ έκτοτε παρέμειναν μέχρι σήμερα ως ειδικό σώμα.Οι αρχές κ τα ήθη των Ρέιντζερς σήμερα έχουν ουσιαστικά παραμείνει αναλλοίωτα από τότε.

 

[DARKSIDEOFTHEMOON]

Ποιος στρατηγός των βορείων έγινε αργότερα Πρόεδρος των ΗΠΑ κ ήταν μεγάλος μέθυσος;