Τελειώνω κάτι δουλειές στο κέντρο της πόλης, πιο γρήγορα απ'όσο περίμενα. Στη δουλειά δεν με χρειάζονταν και είπα να κάνω μια ωραία τσάρκα μετά από χρόνια. Να περάσω από μαγαζιά που μου άρεσαν, να πάρω κάνα-δυο τηλέφωνα σε φίλους να περάσω να πω ένα γειά, να τσιμπήσω κάνα τσιπουρομεζέ μόνος μου με τα karelia μου σαν άρχοντας.
...και με πιάνει χέσιμο στο μισάωρο ρε. Ω να σου γαμήσω, ψάχνω να βρω λύσεις. Το έντερο παίρνει μια απότομη στροφή και λέω θα σκοτωθούμε, πρέπει να κάτσω γρήγορα σε κάποιο μαγαζί ψιλο-κυριλέ για να'μαι σίγουρος πως θα'χω την ησυχία μου στην χέστρα.
Στα 20 μέτρα είχα εστιατόριο μουράτο, παλιομοδίτικο, λίγο άδειο, με κοινό άνω των 60. Εδώ είμαστε, λέω. Πιάνω τραπέζι, θα'μαι μόνος μου τους λέω, παραγγέλνω γρήγορα μια μπύρα, δυο ορεκτικά, κάθομαι λίγο για ξεκάρφωμα δήθεν ότι απολαμβάνω το τσιγαράκι μου με την μπύρα, και πριν αρχίσουν να έρχονται τα φαγιά γλιστράω στην τουαλέτα.
Πορσελάνη του λουδοβίκου ναπούμε. Πεντακάθαρη. Τρία καζανάκια τράβηξα και μετά που έφευγα μόνο η μυρωδιά μαρτυρούσε την παρουσία του Κακού.
Τι να κάνουμε, μου βγήκε 20€ το χέσιμο και με έβγαλε και εκτός προγράμματος. Έπρεπε να υπάρχουν χεσάδικα στα κέντρα των πόλεων να δίνουμε και 5 € ρε αδερφέ χωρίς πολλά-πολλά αλλά να ξέρουμε πως θα'χουμε την ησυχία μας, διακριτική είσοδο και συνεχή καθαριότητα. Να μια ιδέα για start up.