Επισκέπτης
Να βάλουμε ρεφενέ να πάρουμε κι άλλες.
Βαβούρα μπορεί να έχει αλλά δεν αφήνει κανένα περιθώριο αστοχίας.
(μη χαλάμε και σφαίρες για τη χαριστική)
Υ.Γ. Άσε που αποπνέει κι έναν Ευρωπαϊκό "αέρα".
Να βάλουμε ρεφενέ να πάρουμε κι άλλες.
Βαβούρα μπορεί να έχει αλλά δεν αφήνει κανένα περιθώριο αστοχίας.
(μη χαλάμε και σφαίρες για τη χαριστική)
Υ.Γ. Άσε που αποπνέει κι έναν Ευρωπαϊκό "αέρα".
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.212
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.906
- Πόντοι
- 366
Παίζει και ΟΛΗ η μαλακία και αμορφωσιά της οικουμένης να έχει συσσωρευθεί εδώ μέσα.
Για να τελειώνουμε μία και καλή με τις παπαρολογίες και με τις συνθήκες φαντάσματα όπως και τα πρωτόκολλα τους:
www.venizelos-foundation.gr/article/103]Οριστική και αμετάκλητη η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.[/url]
Συνέντευξη του Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη*
Ποιοι είναι οι βασικοί σταθμοί στη μακρά πορεία αγώνων των Κρητικών που οδήγησε στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα;
Οι επαναστάσεις και τα κινήματα ήδη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα είναι συνεχείς. Οι Κρητικοί αγωνίζονταν με δυναμισμό και αυταπάρνηση με ένα και μοναδικό στόχο: την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Οποιοδήποτε άλλο καθεστώς αντιμετωπιζόταν ως απαραίτητο βήμα που θα έφερνε πιο κοντά την ένωση. Να αναφερθώ στις σημαντικότερες περιπτώσεις: η επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1770, η συμμετοχή των Κρητικών στην επανάσταση του 1821, το κίνημα στις Μουρνιές (1833), η επανάσταση των Χαιρέτη - Βασιλογιώργη το 1841, το κίνημα του Μαυρογένη στα Μπουτσουνάρια (1858), η επανάσταση του 1866 - 69, η επανάσταση του 1878, που οδήγησε στη Σύμβαση της Χαλέπας, η Μεταπολιτευτική του 1895 και η Επανάσταση του 1897, την οποία ακολούθησε η παραχώρηση αυτονομίας από τις Δυνάμεις.
Ποια ήταν η συμβολή του Ελευθερίου Βενιζέλου στην επίτευξη της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα;
Την 1η Δεκεμβρίου 1913, παρόντος του πρωθυπουργού της Ελλαδας Ελευθερίου Βενιζέλου, δύο αγωνιστές των κρητικών επαναστάσεων, ο Χατζημιχάλης Γιάνναρης και ο Αναγνώστης Μάντακας, ύψωσαν την ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά. Ήταν η δικαίωση των πολυετών προσπαθειών του Βενιζέλου στο επαναστατικό πεδίο, καρπός των καίριων στρατηγικών επιλογών του στον τομέα της διπλωματίας. Ταυτόχρονα, ήταν η δικαίωση για πολλές γενιές Κρητικών, που είχαν αγωνιστεί με σθένος, οργανώνοντας επαναστάσεις και εξεγέρσεις, με μοναδικό πόθο την ένωση με την Ελλάδα.
Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, το 1898, είχε παραχωρηθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις καθεστώς αυτονομίας στην Κρήτη. Η Κρητική Πολιτεία αντιμετωπίστηκε από τους Κρητικούς ως ένα απαραίτητο μεταβατικό στάδιο στην κατεύθυνση της ένωσης. Οι συγκυρίες δεν ήταν ευνοϊκές και απαιτούνταν διπλωματικοί χειρισμοί χειρουργικής ακρίβειας. Μια άστοχη κίνηση μπορούσε να αποβεί μοιραία. Ευκαιρίες παρουσιάστηκαν το 1905, το 1908, το 1910. Η ένωση πραγματοποιήθηκε τελικά μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 - 13, όταν, χάρη στη διορατικότητα και τη στοχευμένη πολιτική του Βενιζέλου, η Ελλάδα, από τη μεριά των νικητών, αποκόμισε σημαντικά εδαφικά οφέλη (Μακεδονία, Ήπειρο, νησιά βόρειου και ανατολικού Αιγαίου και Κρήτη).
Με βάση ποιες διεθνείς συνθήκες η Κρήτη ενσωματώθηκε στον εθνικό κορμό;
Τρεις ήταν οι διεθνείς συνθήκες με τις οποίες ρυθμίστηκε κατά τρόπο απόλυτο και οριστικό το κρητικό ζήτημα.
Με τη Συνθήκη του Λονδίνου (17/30 Μαΐου 1913) επισφραγίστηκε ο τερματισμός του Α’ Βαλκανικού Πολέμου (1912 - 13) με τη διανομή των εδαφών που αποσπάστηκαν από την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία στους νικητές (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο). Η Συνθήκη υπογράφηκε μετά από κοπιώδεις διαπραγματεύσεις, συνεννοήσεις και διαβήματα. Ο Σουλτάνος παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα επικυριαρχίας, ή οποιοδήποτε άλλο, στην Κρήτη, η οποία παραχωρήθηκε στα τέσσερα βαλκανικά κράτη (άρθρο 4). Επίσης, παραχώρησε στις νικήτριες χώρες όλα τα εδάφη της Αυτοκρατορίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που βρίσκονταν δυτικά της γραμμής Αίνου (πόλη στις εκβολές του ποταμού Έβρου) – Μηδείας (πόλη στη Μαύρη Θάλασσα), εκτός της Αλβανιας, η οποία ανακηρυσσόταν ανεξάρτητη ηγεμονία (αρ. 2). Στις διαπραγματεύσεις κρίσιμο ρόλο διαδραμάτισαν οι κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Ρωσία), στα οποία αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να αποφασίσουν για τα ζητήματα που αφορούσαν την Αλβανία (αρ. 3) και την τύχη όλων των νησιών του Αιγαίου, εκτός από την Κρήτη (αρ. 5).
Πριν την επικύρωση της Συνθήκης του Λονδίνου ξέσπασε ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος. Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913), που υπογράφηκε ανάμεσα στη Βουλγαρία, ηττημένη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου και τις νικήτριες (Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία και Μαυροβούνιο), καθορίστηκαν τα νέα σύνορα της Βουλγαρίας με τις τρεις πρώτες χώρες. Με τη συνθήκη αυτή έγινε ένα σημαντικό βήμα για την εκπλήρωση των ελληνικών διεκδικήσεων. Η έκταση του ελληνικού κράτους διπλασιάστηκε, η Ελλάδα απέκτησε περιοχές με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία, ο πληθυσμός έφτασε τα 4,7 εκατ. Η διεθνής θέση της χώρας βελτιώθηκε σημαντικά.
Η Βουλγαρία παραιτήθηκε ρητώς από κάθε αξίωσή της στην Κρήτη (αρ. 5), ενώ θεωρήθηκε περιττό να ζητηθεί αντίστοιχη παραίτηση από τα άλλα δύο κράτη στα οποία είχε παραχωρηθεί με τη Συνθήκη του Λονδίνου, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις συνέχιζαν να θεωρούν δεσμευτικούς τους όρους της Συνθήκης του Λονδίνου, καθώς αυτοί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. Έτσι, η Συνθήκη αυτή αποτέλεσε ένα «προκαταρκτικό» πρωτόκολλο με βάση το οποίο ακολούθησε το πρωτόκολλο της Πρεσβευτικής Διάσκεψης (των Μεγάλων Δυνάμεων). Σύμφωνα με αυτό κάθε σύμμαχος χώρα θα μπορούσε να συνάψει οριστική διμερή συνθήκη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην οποία να ρυθμίζονται λεπτομερώς τα επιμέρους διμερή θέματα.
Η Συνθήκη των Αθηνών (1/14 Νοεμβρίου 1913) υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και επικύρωσε όσα «προκαταρκτικώς» είχαν συνομολογηθεί με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Ήταν, σύμφωνα με τον Βενιζέλο, «η τελευταία λέξη επί του κρητικού ζητήματος», καθώς με την επικύρωση της Συνθήκης του Λονδίνου εξέλιπε κάθε ίχνος τουρκικής επικυριαρχίας στην Κρήτη. Η οριστική προσάρτηση της Κρήτης στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε ένα μήνα μετά, την 1η Δεκεμβρίου 1913.
Τα τελευταία χρόνια διακινείται, σε επίπεδο ψιθύρου και φημολογίας, ένα σενάριο περί ενδεχόμενου δημοψηφίσματος το 2013, στο οποίο οι Κρητικοί θα κληθούν να αποφανθούν για το αν επιθυμούν να παραμείνει το νησί αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας ή όχι. Τελικά, κύριε Παπαδάκη, θα στηθούν κάλπες το 2013;
Πρόκειται για αστειότητες που κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού. Πραγματικά δεν έχω ξεκαθαρίσει αν πρόκειται για ευσεβείς πόθους κάποιων κύκλων που κινούνται στο σκοτάδι ή, απλώς, για μια πλάκα στο διαδίκτυο. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι μυθεύματα και στερούνται κάθε σοβαρότητας.
Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα έχει χαρακτήρα οριστικό και αμετάκλητο, δεν είναι ένωση με… ημερομηνία λήξεως. [size=20pt]Σε καμία από τις διεθνείς συνθήκες με τις οποίες ρυθμίζεται οριστικά το κρητικό ζήτημα δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά ότι η ένωση υπόκειται σε οποιονδήποτε χρονικό περιορισμό, ούτε σε ενδεχόμενο επανεξέτασης της ενσωμάτωσης της Κρήτης στον εθνικό κορμό σε 100, 200 ή … χίλια χρόνια.[/size] Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει για τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τα νησιά του Αιγαίου και τη Θράκη, που ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό με τις προαναφερόμενες ή μεταγενέστερες συνθήκες.
* Ο Νικόλαος Εμμ. Παπαδάκης είναι Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών & Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος".
Συνέντευξη στην εφημ. Χανιώτικα Νέα
(ημερομηνία δημοσίευσης, 1-12-2009)
Για να τελειώνουμε μία και καλή με τις παπαρολογίες και με τις συνθήκες φαντάσματα όπως και τα πρωτόκολλα τους:
www.venizelos-foundation.gr/article/103]Οριστική και αμετάκλητη η Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα.[/url]
Συνέντευξη του Νικολάου Εμμ. Παπαδάκη*
Ποιοι είναι οι βασικοί σταθμοί στη μακρά πορεία αγώνων των Κρητικών που οδήγησε στην ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα;
Οι επαναστάσεις και τα κινήματα ήδη από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα είναι συνεχείς. Οι Κρητικοί αγωνίζονταν με δυναμισμό και αυταπάρνηση με ένα και μοναδικό στόχο: την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Οποιοδήποτε άλλο καθεστώς αντιμετωπιζόταν ως απαραίτητο βήμα που θα έφερνε πιο κοντά την ένωση. Να αναφερθώ στις σημαντικότερες περιπτώσεις: η επανάσταση του Δασκαλογιάννη το 1770, η συμμετοχή των Κρητικών στην επανάσταση του 1821, το κίνημα στις Μουρνιές (1833), η επανάσταση των Χαιρέτη - Βασιλογιώργη το 1841, το κίνημα του Μαυρογένη στα Μπουτσουνάρια (1858), η επανάσταση του 1866 - 69, η επανάσταση του 1878, που οδήγησε στη Σύμβαση της Χαλέπας, η Μεταπολιτευτική του 1895 και η Επανάσταση του 1897, την οποία ακολούθησε η παραχώρηση αυτονομίας από τις Δυνάμεις.
Ποια ήταν η συμβολή του Ελευθερίου Βενιζέλου στην επίτευξη της ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα;
Την 1η Δεκεμβρίου 1913, παρόντος του πρωθυπουργού της Ελλαδας Ελευθερίου Βενιζέλου, δύο αγωνιστές των κρητικών επαναστάσεων, ο Χατζημιχάλης Γιάνναρης και ο Αναγνώστης Μάντακας, ύψωσαν την ελληνική σημαία στο φρούριο Φιρκά. Ήταν η δικαίωση των πολυετών προσπαθειών του Βενιζέλου στο επαναστατικό πεδίο, καρπός των καίριων στρατηγικών επιλογών του στον τομέα της διπλωματίας. Ταυτόχρονα, ήταν η δικαίωση για πολλές γενιές Κρητικών, που είχαν αγωνιστεί με σθένος, οργανώνοντας επαναστάσεις και εξεγέρσεις, με μοναδικό πόθο την ένωση με την Ελλάδα.
Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, το 1898, είχε παραχωρηθεί από τις Μεγάλες Δυνάμεις καθεστώς αυτονομίας στην Κρήτη. Η Κρητική Πολιτεία αντιμετωπίστηκε από τους Κρητικούς ως ένα απαραίτητο μεταβατικό στάδιο στην κατεύθυνση της ένωσης. Οι συγκυρίες δεν ήταν ευνοϊκές και απαιτούνταν διπλωματικοί χειρισμοί χειρουργικής ακρίβειας. Μια άστοχη κίνηση μπορούσε να αποβεί μοιραία. Ευκαιρίες παρουσιάστηκαν το 1905, το 1908, το 1910. Η ένωση πραγματοποιήθηκε τελικά μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 - 13, όταν, χάρη στη διορατικότητα και τη στοχευμένη πολιτική του Βενιζέλου, η Ελλάδα, από τη μεριά των νικητών, αποκόμισε σημαντικά εδαφικά οφέλη (Μακεδονία, Ήπειρο, νησιά βόρειου και ανατολικού Αιγαίου και Κρήτη).
Με βάση ποιες διεθνείς συνθήκες η Κρήτη ενσωματώθηκε στον εθνικό κορμό;
Τρεις ήταν οι διεθνείς συνθήκες με τις οποίες ρυθμίστηκε κατά τρόπο απόλυτο και οριστικό το κρητικό ζήτημα.
Με τη Συνθήκη του Λονδίνου (17/30 Μαΐου 1913) επισφραγίστηκε ο τερματισμός του Α’ Βαλκανικού Πολέμου (1912 - 13) με τη διανομή των εδαφών που αποσπάστηκαν από την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία στους νικητές (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο). Η Συνθήκη υπογράφηκε μετά από κοπιώδεις διαπραγματεύσεις, συνεννοήσεις και διαβήματα. Ο Σουλτάνος παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα επικυριαρχίας, ή οποιοδήποτε άλλο, στην Κρήτη, η οποία παραχωρήθηκε στα τέσσερα βαλκανικά κράτη (άρθρο 4). Επίσης, παραχώρησε στις νικήτριες χώρες όλα τα εδάφη της Αυτοκρατορίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο, που βρίσκονταν δυτικά της γραμμής Αίνου (πόλη στις εκβολές του ποταμού Έβρου) – Μηδείας (πόλη στη Μαύρη Θάλασσα), εκτός της Αλβανιας, η οποία ανακηρυσσόταν ανεξάρτητη ηγεμονία (αρ. 2). Στις διαπραγματεύσεις κρίσιμο ρόλο διαδραμάτισαν οι κυβερνήσεις των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Ρωσία), στα οποία αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να αποφασίσουν για τα ζητήματα που αφορούσαν την Αλβανία (αρ. 3) και την τύχη όλων των νησιών του Αιγαίου, εκτός από την Κρήτη (αρ. 5).
Πριν την επικύρωση της Συνθήκης του Λονδίνου ξέσπασε ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος. Με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1913), που υπογράφηκε ανάμεσα στη Βουλγαρία, ηττημένη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου και τις νικήτριες (Ελλάδα, Ρουμανία, Σερβία και Μαυροβούνιο), καθορίστηκαν τα νέα σύνορα της Βουλγαρίας με τις τρεις πρώτες χώρες. Με τη συνθήκη αυτή έγινε ένα σημαντικό βήμα για την εκπλήρωση των ελληνικών διεκδικήσεων. Η έκταση του ελληνικού κράτους διπλασιάστηκε, η Ελλάδα απέκτησε περιοχές με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία, ο πληθυσμός έφτασε τα 4,7 εκατ. Η διεθνής θέση της χώρας βελτιώθηκε σημαντικά.
Η Βουλγαρία παραιτήθηκε ρητώς από κάθε αξίωσή της στην Κρήτη (αρ. 5), ενώ θεωρήθηκε περιττό να ζητηθεί αντίστοιχη παραίτηση από τα άλλα δύο κράτη στα οποία είχε παραχωρηθεί με τη Συνθήκη του Λονδίνου, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.
Οι Μεγάλες Δυνάμεις συνέχιζαν να θεωρούν δεσμευτικούς τους όρους της Συνθήκης του Λονδίνου, καθώς αυτοί εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. Έτσι, η Συνθήκη αυτή αποτέλεσε ένα «προκαταρκτικό» πρωτόκολλο με βάση το οποίο ακολούθησε το πρωτόκολλο της Πρεσβευτικής Διάσκεψης (των Μεγάλων Δυνάμεων). Σύμφωνα με αυτό κάθε σύμμαχος χώρα θα μπορούσε να συνάψει οριστική διμερή συνθήκη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην οποία να ρυθμίζονται λεπτομερώς τα επιμέρους διμερή θέματα.
Η Συνθήκη των Αθηνών (1/14 Νοεμβρίου 1913) υπογράφηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και επικύρωσε όσα «προκαταρκτικώς» είχαν συνομολογηθεί με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Ήταν, σύμφωνα με τον Βενιζέλο, «η τελευταία λέξη επί του κρητικού ζητήματος», καθώς με την επικύρωση της Συνθήκης του Λονδίνου εξέλιπε κάθε ίχνος τουρκικής επικυριαρχίας στην Κρήτη. Η οριστική προσάρτηση της Κρήτης στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε ένα μήνα μετά, την 1η Δεκεμβρίου 1913.
Τα τελευταία χρόνια διακινείται, σε επίπεδο ψιθύρου και φημολογίας, ένα σενάριο περί ενδεχόμενου δημοψηφίσματος το 2013, στο οποίο οι Κρητικοί θα κληθούν να αποφανθούν για το αν επιθυμούν να παραμείνει το νησί αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής επικράτειας ή όχι. Τελικά, κύριε Παπαδάκη, θα στηθούν κάλπες το 2013;
Πρόκειται για αστειότητες που κινούνται στη σφαίρα του φανταστικού. Πραγματικά δεν έχω ξεκαθαρίσει αν πρόκειται για ευσεβείς πόθους κάποιων κύκλων που κινούνται στο σκοτάδι ή, απλώς, για μια πλάκα στο διαδίκτυο. Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά είναι μυθεύματα και στερούνται κάθε σοβαρότητας.
Η ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα έχει χαρακτήρα οριστικό και αμετάκλητο, δεν είναι ένωση με… ημερομηνία λήξεως. [size=20pt]Σε καμία από τις διεθνείς συνθήκες με τις οποίες ρυθμίζεται οριστικά το κρητικό ζήτημα δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά ότι η ένωση υπόκειται σε οποιονδήποτε χρονικό περιορισμό, ούτε σε ενδεχόμενο επανεξέτασης της ενσωμάτωσης της Κρήτης στον εθνικό κορμό σε 100, 200 ή … χίλια χρόνια.[/size] Το ίδιο, άλλωστε, ισχύει για τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τα νησιά του Αιγαίου και τη Θράκη, που ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό με τις προαναφερόμενες ή μεταγενέστερες συνθήκες.
* Ο Νικόλαος Εμμ. Παπαδάκης είναι Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών & Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος".
Συνέντευξη στην εφημ. Χανιώτικα Νέα
(ημερομηνία δημοσίευσης, 1-12-2009)
και η συνθηκη για τους αγγλοσπρεχαδορους
The Treaty of London, 1913.
1. FIRST MEETING OF THE LONDON PEACE CONFERENCE, DECEMBER 16, 1912.
The armistice for the cessation of the First Balkan War was signed on December 3, 1912, and the London Peace Conference, composed of delegates from the Balkan allies, including Greece, who had not signed the armistice, and Turkey, held its first meeting on December 16, 1912. At the same time a Conference of Ambassadors, consisting of Sir Edward Grey and the London representatives of all the powers, was also in session.
2. DEMANDS OF THE BALKAN ALLIES.
The Balkan allies demanded a war indemnity, as also the cession of all European Turkey (excepting Albania), Crete, and the islands in the Aegean Sea. Turkey was to be allowed to retain Constantinople, together with a strip of territory extending from Midia on the Black Sea to Rodosta on the Sea of Marmora, as also the peninsula of Gallipoli or the Thracian Chersonese.
Turkey was unwilling to give up Adrianople, a sacrifice insisted upon by Bulgaria. The "Divan," or Turkish National Assembly, decided, however, on January 22, 1913, that the demands of the allies must be conceded. Kiamil Pasha telegraphed the Turkish commissioners at London that same night, directing them to yield Adrianople and agree to the cession of all Turkey in Europe beyond a line running from Enos on the Aegean Sea, at the mouth of the Maritza River, to Midia on the Black Sea.
3. COUP D'ÉTAT OF JANUARY 23, 1913, AT CONSTANTINOPLE.
But on the following day, January 23, as a result of a successful coup d'ιtat, Kiamil Pasha was driven from power and Nazim Pasha murdered by Enver Bey, who placed himself at the head of a new government. When the news of the coup d'ιtat reached London it was recognized that further negotiations were useless and that the London Peace Conference had failed.
4. TERMS PROPOSED BY THE POWERS.
Adrianople having been captured by the Bulgarians, assisted by the Serbs, on March 28, 1913, the time was ripe for a resumption of peace negotiations. On March 22 the great powers had proposed the following terms as a basis for the renewal of negotiations: (1) A frontier line from Enos to Midia to follow the course of the Maritza, and the cession to the allies of all the territories west of that line, with the exception of Albania, whose status and frontiers were to be determined by the powers. (2) The question of the Aegean Islands to be decided by the powers. (3) Turkey to abandon all claims to Crete. (4) The powers would not entertain favorably the demand for an indemnity, but were willing to admit the allies to participation in the discussion of an international commission which should meet in Paris for the equitable settlement of their participation in the Ottoman debt and the financial obligations of the territories newly acquired. Turkey was to be asked to take part in the labors of this commission. (5) An end of hostilities immediately after the acceptance of this basis of negotiations
Turkey agreed to these stipulations, but the allies insisted, among other things, that the Aegean Islands be ceded directly to them and were eager for an indemnity.
5. SECOND MEETING OF THE LONDON PEACE CONFERENCE, MAY, 1913.
It was not until April 20 that the Balkan States finally agreed to accept the mediation of the powers. When the Balkan delegates and the representatives of the great powers finally met for the second time at London on May 20 they found a treaty embodying the original terms of the powers all ready for them to sign. They demurred at first, but when, on May 27, Sir Edward Grey, frankly told them that they must either sign or leave London they signed without much further delay on May 30, 1913.
6. DISCUSSION AMONG THE BALKAN ALLIES.
The long delay in the negotiations was largely due to differences among the allies regarding the division of the spoils. Mutual hatred and suspicion and conflicting territorial ambitions made agreement almost impossible. The action of the Conference of Ambassadors in regard to Albania added greatly in the difficulty of the situation, since Serbia was thereby prevented from extending its territory westward to the Adriatic and would be left with only a relatively small recompense for its sacrifices in the war, unless Bulgaria could be induced to consent to a modification of the Serbo-Bulgar treaty of March 13, 1912, a thing to which she was unwilling to agree. Even before the declaration of war Serbia had suggested a rectification of her frontier as outlined in the Serbo-Bulgar treaty of March, 1912. Her demands grew with her victories, with the free hand in Macedonia allowed her and Greece by Bulgaria's preoccupation in Thrace, and with her exclusion from the sea by the creation of Albania. Bulgaria, on the other hand, cared intensely for expansion in Macedonia. Very bitter feeling was generated between Bulgaria and Serbia, culminating in warlike preparations, some actual hostilities, and a final demand on May 25 on the part of Serbia for revision of the treaty of 1912. Meanwhile Serbia had been approaching Greece suggesting conterminous bounds in Macedonia and alliance against Bulgaria, and a final agreement with her was reached on May 19 -- June 1.
A second question was raised by Roumania, who hoped to gain Silistria and a more advantageous military frontier for her Dobrudja region. Bulgaria refused her suggestions as to compensation for neutrality (made at the London conference), and war almost resulted, but was averted by a Petrograd conference which gave Roumania Silistria without fortifications (May 7). On April 19 Serbia offered her a treaty against Bulgaria, and on May 2 the Greeks made a similar offer. She desired, however, to remain free until war was actually begun, fearing the effect of an alliance of all against Bulgaria.
7. TERMS OF THE TREATY OF LONDON, MAY 30, 1913.
The terms were practically those proposed by the powers on March 23. (1) Turkey ceded to the Balkan allies her territory in Europe beyond a line drawn from Enos near the mouth of the Maritza River on the Aegean Sea to Midia on the Black Sea. (2) The status and boundaries of Albania were to be fixed by the great powers. (3) The Sultan of Turkey ceded Crete to the Balkan allies in whose favor all rights of sovereignty were renounced. (4) To the great powers was left the decision upon the fate of the islands in the Aegean Sea (excepting Crete) and the status of Mount Athos.
The Treaty of London, 1913.
1. FIRST MEETING OF THE LONDON PEACE CONFERENCE, DECEMBER 16, 1912.
The armistice for the cessation of the First Balkan War was signed on December 3, 1912, and the London Peace Conference, composed of delegates from the Balkan allies, including Greece, who had not signed the armistice, and Turkey, held its first meeting on December 16, 1912. At the same time a Conference of Ambassadors, consisting of Sir Edward Grey and the London representatives of all the powers, was also in session.
2. DEMANDS OF THE BALKAN ALLIES.
The Balkan allies demanded a war indemnity, as also the cession of all European Turkey (excepting Albania), Crete, and the islands in the Aegean Sea. Turkey was to be allowed to retain Constantinople, together with a strip of territory extending from Midia on the Black Sea to Rodosta on the Sea of Marmora, as also the peninsula of Gallipoli or the Thracian Chersonese.
Turkey was unwilling to give up Adrianople, a sacrifice insisted upon by Bulgaria. The "Divan," or Turkish National Assembly, decided, however, on January 22, 1913, that the demands of the allies must be conceded. Kiamil Pasha telegraphed the Turkish commissioners at London that same night, directing them to yield Adrianople and agree to the cession of all Turkey in Europe beyond a line running from Enos on the Aegean Sea, at the mouth of the Maritza River, to Midia on the Black Sea.
3. COUP D'ÉTAT OF JANUARY 23, 1913, AT CONSTANTINOPLE.
But on the following day, January 23, as a result of a successful coup d'ιtat, Kiamil Pasha was driven from power and Nazim Pasha murdered by Enver Bey, who placed himself at the head of a new government. When the news of the coup d'ιtat reached London it was recognized that further negotiations were useless and that the London Peace Conference had failed.
4. TERMS PROPOSED BY THE POWERS.
Adrianople having been captured by the Bulgarians, assisted by the Serbs, on March 28, 1913, the time was ripe for a resumption of peace negotiations. On March 22 the great powers had proposed the following terms as a basis for the renewal of negotiations: (1) A frontier line from Enos to Midia to follow the course of the Maritza, and the cession to the allies of all the territories west of that line, with the exception of Albania, whose status and frontiers were to be determined by the powers. (2) The question of the Aegean Islands to be decided by the powers. (3) Turkey to abandon all claims to Crete. (4) The powers would not entertain favorably the demand for an indemnity, but were willing to admit the allies to participation in the discussion of an international commission which should meet in Paris for the equitable settlement of their participation in the Ottoman debt and the financial obligations of the territories newly acquired. Turkey was to be asked to take part in the labors of this commission. (5) An end of hostilities immediately after the acceptance of this basis of negotiations
Turkey agreed to these stipulations, but the allies insisted, among other things, that the Aegean Islands be ceded directly to them and were eager for an indemnity.
5. SECOND MEETING OF THE LONDON PEACE CONFERENCE, MAY, 1913.
It was not until April 20 that the Balkan States finally agreed to accept the mediation of the powers. When the Balkan delegates and the representatives of the great powers finally met for the second time at London on May 20 they found a treaty embodying the original terms of the powers all ready for them to sign. They demurred at first, but when, on May 27, Sir Edward Grey, frankly told them that they must either sign or leave London they signed without much further delay on May 30, 1913.
6. DISCUSSION AMONG THE BALKAN ALLIES.
The long delay in the negotiations was largely due to differences among the allies regarding the division of the spoils. Mutual hatred and suspicion and conflicting territorial ambitions made agreement almost impossible. The action of the Conference of Ambassadors in regard to Albania added greatly in the difficulty of the situation, since Serbia was thereby prevented from extending its territory westward to the Adriatic and would be left with only a relatively small recompense for its sacrifices in the war, unless Bulgaria could be induced to consent to a modification of the Serbo-Bulgar treaty of March 13, 1912, a thing to which she was unwilling to agree. Even before the declaration of war Serbia had suggested a rectification of her frontier as outlined in the Serbo-Bulgar treaty of March, 1912. Her demands grew with her victories, with the free hand in Macedonia allowed her and Greece by Bulgaria's preoccupation in Thrace, and with her exclusion from the sea by the creation of Albania. Bulgaria, on the other hand, cared intensely for expansion in Macedonia. Very bitter feeling was generated between Bulgaria and Serbia, culminating in warlike preparations, some actual hostilities, and a final demand on May 25 on the part of Serbia for revision of the treaty of 1912. Meanwhile Serbia had been approaching Greece suggesting conterminous bounds in Macedonia and alliance against Bulgaria, and a final agreement with her was reached on May 19 -- June 1.
A second question was raised by Roumania, who hoped to gain Silistria and a more advantageous military frontier for her Dobrudja region. Bulgaria refused her suggestions as to compensation for neutrality (made at the London conference), and war almost resulted, but was averted by a Petrograd conference which gave Roumania Silistria without fortifications (May 7). On April 19 Serbia offered her a treaty against Bulgaria, and on May 2 the Greeks made a similar offer. She desired, however, to remain free until war was actually begun, fearing the effect of an alliance of all against Bulgaria.
7. TERMS OF THE TREATY OF LONDON, MAY 30, 1913.
The terms were practically those proposed by the powers on March 23. (1) Turkey ceded to the Balkan allies her territory in Europe beyond a line drawn from Enos near the mouth of the Maritza River on the Aegean Sea to Midia on the Black Sea. (2) The status and boundaries of Albania were to be fixed by the great powers. (3) The Sultan of Turkey ceded Crete to the Balkan allies in whose favor all rights of sovereignty were renounced. (4) To the great powers was left the decision upon the fate of the islands in the Aegean Sea (excepting Crete) and the status of Mount Athos.
bumsen1453
Μέλος
- Εγγρ.
- 17 Μαρ 2006
- Μηνύματα
- 332
- Like
- 1
- Πόντοι
- 1
Πονάν' ωρέ τα παλικάρια?
Επισκέπτης
Επισκέπτης
Πετρελαια...με θειαφι,οχι απο τα απλα.και ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΛΕΦΤΑ!!!!
Ευκαιρια λεμε.
Αυτό που ανέβασες δεν είναι η συνθήκη του Λονδίνου...και η συνθηκη για τους αγγλοσπρεχαδορους
left the decision upon the fate of the islands in the Aegean Sea (excepting Crete) and the status of Mount Athos.
Επισκέπτης
Φουλάρεις και το τρακτέρι,καταπολεμάς και τη θειαφασθένεια..
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.212
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.906
- Πόντοι
- 366
Επισκέπτης
Αφου ειναι ΣΤΟΚΟΝ το ατομο.
Internet,η χαρα του συνομωσιολαγνου...copy paste,copy paste και ιδου οι αποδειξεις.
φίλε bumsen άσχετο με το θέμα , αλλά αυτό το bumsen είναιτο γνώστο bumsen ,blasen, ficken της ωραίας γερμανικής γλώσσης
Πάντως Δάσκαλε αν συνεχιστεί αυτό το βιολί με βλέπω να μπαίνω κι εγω στο κίνημα της αυτονόμησης, να ξεμπλέξω απο τους γαμωέλληνες που κυκλοφορούν εδω μέσα....
Διάβασαν ενα βίβλίο και έγιναν αμέσως ειδήμονες
Τι τους αφήνετε ρε να κυκλοφορούν ελεύθεροι και δεν τους στέλνετε όλους μαζί σε κανένα ίδρυμα.
Αει σιχτίρ με τον κάθε κομπλεξικό εδω μέσα
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.212
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.906
- Πόντοι
- 366
Και το ΨΕΜΜΑ πάει σύννεφο:
1) Είναι εβραίος ο Murdoch;
2) Γιά τον καιρό και την Κρήτη ως χώρα:
(Θερμοκρασίες μόνον για το Ηράκλειο και το Ακρωτήρι).
και 3ο και το καλλίτερο:
Πως οι Sunday Times δημοσιεύουν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ πίνακα;;;;;
Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ.
voltaire45
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 1 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 18.212
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1.906
- Πόντοι
- 366
Πάντως Δάσκαλε αν συνεχιστεί αυτό το βιολί με βλέπω να μπαίνω κι εγω στο κίνημα της αυτονόμησης, να ξεμπλέξω απο τους γαμωέλληνες που κυκλοφορούν εδω μέσα....
Διάβασαν ενα βίβλίο και έγιναν αμέσως ειδήμονες
Τι τους αφήνετε ρε να κυκλοφορούν ελεύθεροι και δεν τους στέλνετε όλους μαζί σε κανένα ίδρυμα.
Αει σιχτίρ με τον κάθε κομπλεξικό εδω μέσα
Άσε ρε, και μετά θα μπούνε δασμοί στο απάκι και στις παπούλες;
rafman
Μέλος
- Εγγρ.
- 20 Σεπ 2007
- Μηνύματα
- 7.642
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
ΣΤΑΜΑΤΉΣΤΕ ΛΕΜΕ ΝΑ ΛΕΤΕ ΜΑΛΑΚΙΕΣ
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (Μουρνιές Χανίων, 23 Αυγούστου 1864 – Παρίσι, 18 Μαρτίου 1936) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεότερης Ελλάδας. Πρωταγωνίστησε στην αυτονομία της Κρητικής Πολιτείας και την οριστική ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, συνέβαλε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, στην είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και στην οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους διατελώντας πάρα πολλές φορές πρωθυπουργός.
Περισσότερα εδώ..
ΕΔΩ ΤΟΝ ΈΧΟΥΜΕ και αν χρειαστεί θα ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΞΑΝΑ...
Αυτόν όταν τον βλέπανε τα τουρκάκια έβγαζαν σπυριά.....
Τίποτα άλλο δεν έχω να πω...
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος (Μουρνιές Χανίων, 23 Αυγούστου 1864 – Παρίσι, 18 Μαρτίου 1936) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς της νεότερης Ελλάδας. Πρωταγωνίστησε στην αυτονομία της Κρητικής Πολιτείας και την οριστική ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, συνέβαλε στην απελευθέρωση της Μακεδονίας, στην είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και στην οργάνωση της χώρας στα πρότυπα αστικού κράτους διατελώντας πάρα πολλές φορές πρωθυπουργός.
Περισσότερα εδώ..
ΕΔΩ ΤΟΝ ΈΧΟΥΜΕ και αν χρειαστεί θα ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΞΑΝΑ...
Αυτόν όταν τον βλέπανε τα τουρκάκια έβγαζαν σπυριά.....
Τίποτα άλλο δεν έχω να πω...
Συνημμένα
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
Ελευθέριος Βενιζέλος - Κεμάλ Ατατούρκ
30.10.1930, Αγκυρα, Τουρκία
Ο Βενιζέλος είχε χαρακτηρίσει το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής και Διαιτησίας του 1930 που υπεγράφη στην Τουρκία από τον ίδιο και τον Κεμάλ Ατατούρκ ως «το μεγαλύτερο πολιτικό έργο» του. Οι όροι του Συμφώνου ήταν σαφώς ευνοϊκοί για την Τουρκία, αλλά με δεδομένο το αιματηρό παρελθόν στη Μικρά Ασία, η Αθήνα επιχειρούσε μια αναγκαία και ρεαλιστική προσέγγιση.
Το Σύμφωνο έθεσε τη βάση για την υπογραφή του Συμφώνου Εγκάρδιας Συνεννόησης, το 1933, με το οποίο κατοχυρωνόταν το απαραβίαστο των κοινών συνόρων. Είχε ξεκινήσει η ελληνοτουρκική φιλία, η οποία ωστόσο έμελλε να διαταραχθεί κατ΄ επανάληψη εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας, με αποκορύφωμα την εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Η πρωτοβουλία του Βενιζέλου, αν και γνώρισε έντονη κριτική, υπήρξε το θεμέλιο της προσέγγισης των δύο χωρών και είχε ως βάση την επιδίωξη αποκατάστασης των σχέσεων με τους γείτονες.
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
όχι πιθανότατα! ΣΙΓΟΥΡΟΤΑΤΑ!!!!
ΙΔΟΥ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΟΣ:
Ο Βενιζέλος, ο Κεμάλ και το Νόμπελ Ειρήνης
Το κείμενο της πρότασης του Μ. Κεμάλ για το Νόμπελ Ειρήνης από τον Ε. Βενιζέλο
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και
μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο
αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική
Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του
Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν
και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν
στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων
που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική
Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ‘ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το
εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των
αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση
αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε
τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς
στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν
μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο
ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ
το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και
το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε
προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην
πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε
από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που
προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη
σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να
αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά
και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες,
έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας
είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία
οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες
αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής,
διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη
Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος,
της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως
παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών
που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν
με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά,
τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση
της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην
ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας
Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930,
όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια
νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη,
να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για
την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση
Ε.Κ.Βενιζέλος
Πηγή:
(Σημείωση: ενδεχομένως η μετάφραση να έχει ορισμένα κενά)
διότι οι μεγάλοι πολιτικοί, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΑ ΦΑΣΙΣΤΟΕΘΝΙΚΙΑ!!!
ράφι, άντε στην τάι σου, γλύκα!
ασχολήσου με τα σπρεντς των τιλακ, γιατί στα πολιτικά δε σε παίρνει!!!
μεχρι να ξαναπάς
, φιλιά στο ΒΡΑΣΙΔΑ 
!!!όχι πιθανότατα! ΣΙΓΟΥΡΟΤΑΤΑ!!!!
ΙΔΟΥ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΟΣ:
Ο Βενιζέλος, ο Κεμάλ και το Νόμπελ Ειρήνης
Το κείμενο της πρότασης του Μ. Κεμάλ για το Νόμπελ Ειρήνης από τον Ε. Βενιζέλο
Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934
Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και
μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο
αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική
Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του
Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν
και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν
στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων
που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική
Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ‘ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.
Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το
εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των
αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση
αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε
τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς
στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν
μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο
ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ
το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και
το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε
προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην
πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.
Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε
από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που
προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη
σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να
αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν
άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά
και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες,
έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας
είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία
οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες
αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής,
διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη
Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος,
της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως
παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών
που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν
με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά,
τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση
της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην
ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας
Μουσταφά Κεμάλ Πασά.
Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930,
όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια
νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη,
να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για
την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.
Με βαθύτατη εκτίμηση
Ε.Κ.Βενιζέλος
Πηγή:
(Σημείωση: ενδεχομένως η μετάφραση να έχει ορισμένα κενά)
διότι οι μεγάλοι πολιτικοί, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΑ ΦΑΣΙΣΤΟΕΘΝΙΚΙΑ!!!
ράφι, άντε στην τάι σου, γλύκα!
ασχολήσου με τα σπρεντς των τιλακ, γιατί στα πολιτικά δε σε παίρνει!!!
μεχρι να ξαναπάς
ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΑΦΟΥ
ΣΦΑΞΑΜΕ ΚΕΜΑΛ ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΠΟΝΤΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΡΜΕΝΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ 2-3 ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ ΑΚΟΜΑ
ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ.
str81977
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 17 Απρ 2006
- Μηνύματα
- 13.679
- Κριτικές
- 2
- Like
- 6
- Πόντοι
- 166
Ελευθέριος Βενιζέλος - Κεμάλ Ατατούρκ
30.10.1930, Αγκυρα, Τουρκία
Ο Βενιζέλος είχε χαρακτηρίσει το Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας, Ουδετερότητας, Συνδιαλλαγής και Διαιτησίας του 1930 που υπεγράφη στην Τουρκία από τον ίδιο και τον Κεμάλ Ατατούρκ ως «το μεγαλύτερο πολιτικό έργο» του. Οι όροι του Συμφώνου ήταν σαφώς ευνοϊκοί για την Τουρκία, αλλά με δεδομένο το αιματηρό παρελθόν στη Μικρά Ασία, η Αθήνα επιχειρούσε μια αναγκαία και ρεαλιστική προσέγγιση.
Το Σύμφωνο έθεσε τη βάση για την υπογραφή του Συμφώνου Εγκάρδιας Συνεννόησης, το 1933, με το οποίο κατοχυρωνόταν το απαραβίαστο των κοινών συνόρων. Είχε ξεκινήσει η ελληνοτουρκική φιλία, η οποία ωστόσο έμελλε να διαταραχθεί κατ΄ επανάληψη εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας, με αποκορύφωμα την εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Η πρωτοβουλία του Βενιζέλου, αν και γνώρισε έντονη κριτική, υπήρξε το θεμέλιο της προσέγγισης των δύο χωρών και είχε ως βάση την επιδίωξη αποκατάστασης των σχέσεων με τους γείτονες.
Άτσα βενιζελικός ο πι- πι!
Πες μας τη γνώμη σου για το ιδιώνυμο έτσι για να γουστάρουμε!
Ο βενιζέλος δεν είναι ούτε αυθεντία ούτε αλάθητος όπως τον παρουσιάζουν τα ουκ ολίγα λιβανιστήρια του...Έκανε πολλά καλά αλλά έκανε και πολλά λάθη, ενίοτε μοιραία, που είχε την τύχη να σκάσουν στα χέρια άλλων..