Palios pounai alios
Μέλος
- Εγγρ.
- 14 Απρ 2008
- Μηνύματα
- 1.514
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια ή κοινωνιολόγος για να καταλάβεις ότι η σημερινή Ελληνική κοινωνία δεν είναι η πιο ιδανική (τα τρελά επεισόδια που έγιναν τελευταία και που συνεχίζουν να γίνονται το αποδεικνύουν βαρβάτα αυτό).
Ιδιαίτερα για κάποιον που έχει ζήσει και σε άλλες κοινωνίες (σε χώρες της δυτικής Ευρώπης, Αμερική κ.λ.π.) υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα στην Ελληνική κοινωνία που «χτυπάνε» έντονα. Ένα από αυτά είναι η περιβόητη Ελληνική «παρέα – κλίκα»! Όχι ότι δεν υπάρχει και σε άλλες κοινωνίες το φαινόμενο της παρέας - κλίκας, αλλά ειδικά στην Ελληνική κοινωνία το φαινόμενο αυτό έχει χτυπήσει μπιέλες.
Την ξέρουμε όλοι εδώ στην Ελλάδα τη δύναμη της παρέας. Για να σου δίνουν κάποια σημασία, για να έχεις δυο ανθρώπους να μιλήσεις πρέπει να είσαι ενταγμένος σε κάποια παρέα (διαφορετικά αν κάθεσαι μόνος σου στην καφετέρια ή αν μιλάς ξεκάρφωτα στους διπλανούς σου, στην Ελλάδα θεωρείται ότι έχεις κάψει τα λάδια σου). Γκόμενα βρίσκεις μέσα από την παρέα, δουλειά βρίσκεις μέσα από την παρέα, «συμμάχους» κάνεις – για οποιαδήποτε υπόθεση σου, ακόμη και αν έχεις άδικο – μέσα από την παρέα.
Ειδικά σε ερωτικό επίπεδο, την ίδια γκόμενα που θα σου βγάλει μία απόλυτη αρνητικότητα αν επιχειρήσεις να επικοινωνήσεις μαζί της - χωρίς να γνωριζόσαστε - σε κάποιον κοινωνικό χώρο (π.χ. bar, pub) μπορεί να τύχει να τη συναντήσεις μερικές ώρες μετά να σου χορεύει όρθια στο τραπέζι και να διακρίνεις τα μουνόχειλα της κάτω από το μίνι και το στριγκάκι της (ενδεχομένως και να γλείψεις πιο μετά τα μουνόχειλα της), αλλά τότε να μην τρέχει τίποτα επειδή «είσαι της παρέας»!
Οι Έλληνες και οι (ακόμη περισσότερο υποψιάζομαι) Ελληνίδες έχουν αναδείξει σε μεγάλη κοινωνικά "αξία" την παρέα - κλίκα. Για ποιο λόγο όμως να χρειαζόμαστε τόσο πολύ την παρέα - κλίκα παρά μόνο αν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας, αν δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε από μόνοι μας, αν δεν είμαστε ανασφαλείς και με "κλειστούς" ορίζοντες, αν δεν είμαστε γενικά κακοπροαίρετοι και καχύποπτοι απέναντι στο συνάνθρωπο μας και θέλουμε να έχουμε συνέχεια τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μας υπό το δικό μας έλεγχο;
Η έξαρση του φαινομένου της «παρέας – κλίκας» σε μία κοινωνία φανερώνει ότι η κοινωνία αυτή είναι ανολοκλήρωτη, βρεφική. Δεν είναι υγιές το να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος την κοινωνία του σαν εχθρική και να χρειάζεται το καταφύγιο της «παρέας – κλίκας» για να προστατευθεί. Μέχρι κάποια ηλικία είναι ίσως φυσιολογικό (μόλις βγαίνει το παιδί από τους κόλπους της οικογένειας του) αλλά από ένα σημείο και έπειτα είναι κάπως αφύσικο. Το να μην εντάσσεται γενικά ένα άτομο αυθόρμητα σε μία κοινωνία και να προτιμά να ταμπουρώνεται και να λειτουργεί αποκλειστικά μέσα από μία παρέα - κλίκα, αν μη τι άλλο δείχνει την ελλειμματικότητα και ανωριμότητα του ίδιου του ατόμου.
Και αυτό που γίνεται είναι ότι σταδιακά η εφηβική – νεανική Ελληνική παρέα μεταλλάσσεται όσο περνάνε τα χρόνια σε κλίκα. Ειδικά στη δουλειά σου (για να βρεις δουλειά στα 20κάτι – 30κάτι και το σπουδαιότερο για να επιβιώσεις σε αυτή τη δουλειά και για να φτάσεις σε κάποιο προνομιούχο πόστο, θα πρέπει να ανήκεις σε μία ΚΛΙΚΑ! Διαφορετικά σε έφαγε η μαρμάγκα. Η έννοια του «δουλεύουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια – για το καλό όλων - και αυτοί που αξίζουν περισσότερο αμείβονται περισσότερο» που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στα πολιτισμένα κράτη ακούγεται σαν κινέζικα στην Ελλάδα. Εδώ αμείβονται μόνο οι εκάστοτε κλίκες.
Μία τέτοια παρέα - κλίκα καθηγητών Ελληνικών Πανεπιστημίων (των οποίων δεν θυμάται κανείς πια το επίθετο) τσιμπούκωσε γύρω στο 1920 το Δημήτρη Καραθεοδωρή, έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς της ανθρωπότητας που συμβουλευόταν και ο ίδιος ο Αινστάιν. Ο Καραθεοδωρής είχε ήδη καταξιωθεί στη Γερμανία όταν έκανε τη μαλακία (από νοσταλγία;) να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δουλέψει στη χώρα μας και να προσφέρει τις υψηλές του υπηρεσίες εδώ. Και αντί να τον υποδεχτούν με κόκκινα χαλιά τι του έκαναν ρε παιδιά οι κλίκες καθηγητών της εποχής; Τον εξουδετέρωσαν με τον τρόπο τους (γιατί προφανώς θεώρησαν ότι τους επισκίαζε) διορίζοντας τον απλό καθηγητή γυμνασίου! Τον Καραθεοδωρή, τον μεγαλύτερο Έλληνα μαθηματικό τα τελευταία 1700 χρόνια! Και βέβαια οι Ελληνικές κλίκες των μετρίων δεν έχουν αλλάξει. Από το 1920 μέχρι σήμερα έχουν τσιμπουκώσει χιλιάδες καθηγητές, γιατρούς και άλλους άξιους Έλληνες επιστήμονες που είχαν καταξιωθεί έξω και έκαναν τη μαλακία να γυρίσουν στην Ελλάδα, για να υποβαθμιστούν εδώ από τις εκάστοτε κυρίαρχες κλίκες!
Στην τελική ποιος ζημιώνεται από αυτή την ιστορία; O άξιος Έλληνας επιστήμονας; Αυτός κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα επιστρέψει στο εξωτερικό. Η πατρίδα μας η Ελλάδα ζημιώνεται, όλοι εμείς δηλαδή! Στο όνομα του να περνάνε καλά εδώ οι τσάτσοι – μέτριοι ζημιώνεται και βουλιάζει όλο και περισσότερο μία ιστορική χώρα. Πριονίζουμε εμείς οι ίδιοι το κλαδί πάνω στο οποίο στεκόμαστε και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μόνο ένα αποτέλεσμα: να γκρεμοτσακιστούμε σε λίγα σχετικά χρόνια όλοι μαζί!
Ιδιαίτερα για κάποιον που έχει ζήσει και σε άλλες κοινωνίες (σε χώρες της δυτικής Ευρώπης, Αμερική κ.λ.π.) υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα στην Ελληνική κοινωνία που «χτυπάνε» έντονα. Ένα από αυτά είναι η περιβόητη Ελληνική «παρέα – κλίκα»! Όχι ότι δεν υπάρχει και σε άλλες κοινωνίες το φαινόμενο της παρέας - κλίκας, αλλά ειδικά στην Ελληνική κοινωνία το φαινόμενο αυτό έχει χτυπήσει μπιέλες.
Την ξέρουμε όλοι εδώ στην Ελλάδα τη δύναμη της παρέας. Για να σου δίνουν κάποια σημασία, για να έχεις δυο ανθρώπους να μιλήσεις πρέπει να είσαι ενταγμένος σε κάποια παρέα (διαφορετικά αν κάθεσαι μόνος σου στην καφετέρια ή αν μιλάς ξεκάρφωτα στους διπλανούς σου, στην Ελλάδα θεωρείται ότι έχεις κάψει τα λάδια σου). Γκόμενα βρίσκεις μέσα από την παρέα, δουλειά βρίσκεις μέσα από την παρέα, «συμμάχους» κάνεις – για οποιαδήποτε υπόθεση σου, ακόμη και αν έχεις άδικο – μέσα από την παρέα.
Ειδικά σε ερωτικό επίπεδο, την ίδια γκόμενα που θα σου βγάλει μία απόλυτη αρνητικότητα αν επιχειρήσεις να επικοινωνήσεις μαζί της - χωρίς να γνωριζόσαστε - σε κάποιον κοινωνικό χώρο (π.χ. bar, pub) μπορεί να τύχει να τη συναντήσεις μερικές ώρες μετά να σου χορεύει όρθια στο τραπέζι και να διακρίνεις τα μουνόχειλα της κάτω από το μίνι και το στριγκάκι της (ενδεχομένως και να γλείψεις πιο μετά τα μουνόχειλα της), αλλά τότε να μην τρέχει τίποτα επειδή «είσαι της παρέας»!
Οι Έλληνες και οι (ακόμη περισσότερο υποψιάζομαι) Ελληνίδες έχουν αναδείξει σε μεγάλη κοινωνικά "αξία" την παρέα - κλίκα. Για ποιο λόγο όμως να χρειαζόμαστε τόσο πολύ την παρέα - κλίκα παρά μόνο αν δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας, αν δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε από μόνοι μας, αν δεν είμαστε ανασφαλείς και με "κλειστούς" ορίζοντες, αν δεν είμαστε γενικά κακοπροαίρετοι και καχύποπτοι απέναντι στο συνάνθρωπο μας και θέλουμε να έχουμε συνέχεια τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω μας υπό το δικό μας έλεγχο;
Η έξαρση του φαινομένου της «παρέας – κλίκας» σε μία κοινωνία φανερώνει ότι η κοινωνία αυτή είναι ανολοκλήρωτη, βρεφική. Δεν είναι υγιές το να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος την κοινωνία του σαν εχθρική και να χρειάζεται το καταφύγιο της «παρέας – κλίκας» για να προστατευθεί. Μέχρι κάποια ηλικία είναι ίσως φυσιολογικό (μόλις βγαίνει το παιδί από τους κόλπους της οικογένειας του) αλλά από ένα σημείο και έπειτα είναι κάπως αφύσικο. Το να μην εντάσσεται γενικά ένα άτομο αυθόρμητα σε μία κοινωνία και να προτιμά να ταμπουρώνεται και να λειτουργεί αποκλειστικά μέσα από μία παρέα - κλίκα, αν μη τι άλλο δείχνει την ελλειμματικότητα και ανωριμότητα του ίδιου του ατόμου.
Και αυτό που γίνεται είναι ότι σταδιακά η εφηβική – νεανική Ελληνική παρέα μεταλλάσσεται όσο περνάνε τα χρόνια σε κλίκα. Ειδικά στη δουλειά σου (για να βρεις δουλειά στα 20κάτι – 30κάτι και το σπουδαιότερο για να επιβιώσεις σε αυτή τη δουλειά και για να φτάσεις σε κάποιο προνομιούχο πόστο, θα πρέπει να ανήκεις σε μία ΚΛΙΚΑ! Διαφορετικά σε έφαγε η μαρμάγκα. Η έννοια του «δουλεύουμε όλοι μαζί σαν οικογένεια – για το καλό όλων - και αυτοί που αξίζουν περισσότερο αμείβονται περισσότερο» που ισχύει σε μεγάλο βαθμό στα πολιτισμένα κράτη ακούγεται σαν κινέζικα στην Ελλάδα. Εδώ αμείβονται μόνο οι εκάστοτε κλίκες.
Μία τέτοια παρέα - κλίκα καθηγητών Ελληνικών Πανεπιστημίων (των οποίων δεν θυμάται κανείς πια το επίθετο) τσιμπούκωσε γύρω στο 1920 το Δημήτρη Καραθεοδωρή, έναν από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς της ανθρωπότητας που συμβουλευόταν και ο ίδιος ο Αινστάιν. Ο Καραθεοδωρής είχε ήδη καταξιωθεί στη Γερμανία όταν έκανε τη μαλακία (από νοσταλγία;) να επιστρέψει στην Ελλάδα για να δουλέψει στη χώρα μας και να προσφέρει τις υψηλές του υπηρεσίες εδώ. Και αντί να τον υποδεχτούν με κόκκινα χαλιά τι του έκαναν ρε παιδιά οι κλίκες καθηγητών της εποχής; Τον εξουδετέρωσαν με τον τρόπο τους (γιατί προφανώς θεώρησαν ότι τους επισκίαζε) διορίζοντας τον απλό καθηγητή γυμνασίου! Τον Καραθεοδωρή, τον μεγαλύτερο Έλληνα μαθηματικό τα τελευταία 1700 χρόνια! Και βέβαια οι Ελληνικές κλίκες των μετρίων δεν έχουν αλλάξει. Από το 1920 μέχρι σήμερα έχουν τσιμπουκώσει χιλιάδες καθηγητές, γιατρούς και άλλους άξιους Έλληνες επιστήμονες που είχαν καταξιωθεί έξω και έκαναν τη μαλακία να γυρίσουν στην Ελλάδα, για να υποβαθμιστούν εδώ από τις εκάστοτε κυρίαρχες κλίκες!
Στην τελική ποιος ζημιώνεται από αυτή την ιστορία; O άξιος Έλληνας επιστήμονας; Αυτός κάποια στιγμή θα ξυπνήσει και θα επιστρέψει στο εξωτερικό. Η πατρίδα μας η Ελλάδα ζημιώνεται, όλοι εμείς δηλαδή! Στο όνομα του να περνάνε καλά εδώ οι τσάτσοι – μέτριοι ζημιώνεται και βουλιάζει όλο και περισσότερο μία ιστορική χώρα. Πριονίζουμε εμείς οι ίδιοι το κλαδί πάνω στο οποίο στεκόμαστε και αυτό δεν μπορεί παρά να έχει ένα και μόνο ένα αποτέλεσμα: να γκρεμοτσακιστούμε σε λίγα σχετικά χρόνια όλοι μαζί!
