μια στιγμή να απλώσω και εγώ τα σεντόνια μου...
[size=20pt]Χρεοκοπία ή έξοδος η καλύτερη λύση[/size]...
Η εικόνα ενός καταλυμένου χρηματιστηρίου από νεόκοπους μυστακοφόρους σταλινιστές θα ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε ό,τι αφορά την εικόνα που παρουσιάζει η χώρα στο εξωτερικό.
Φευ, όμως οι απόγονοι του πατερούλη αν και κατέλαβαν το κτήριο δεν κατάφεραν να ματαιώσουν τη συνεδρίαση, όπως στη Σοβιετία όταν κατέλαβαν την εξουσία δεν κατάφεραν να εξοβελίσουν την εκμετάλλευση και την ανέχεια. Οι σολομωνικές θεωρίες που τους μαγεύουν στο δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας αφορούν την πρώτη βιομηχανική επανάσταση.
Τα Χειμερινά Ανάκτορα όμως δεν ήταν εκεί... Στην εποχή του Avatar εκεί ήταν το είδωλο τους...
Η εξουσία των επαγγελματιών επαναστατών του μοναδικού σταλινικού κόμματος με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση στη Δύση φτάνει μέχρι το χτίσιμο του γραφείου κανενός πρύτανη ή δημόσιας υπηρεσίας, και αυτά κυρίως χάριν της αδιαφορίας και της δημοσιοϋπαλληλικής ανοχής της κοινωνίας.
Το πρόβλημα για την αριστερά που μοιάζει αρκετά με αυτό των δογματικών νεοφιλελευθέρων, είναι η αγκίστρωση σε ιδεολογικά σχήματα. Σε άδεια πουκάμισα που λέει κι ο ποιητής...
Όταν η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στην ερμηνεία αυτών των σχημάτων δεν διστάζουν να κατηγορήσουν την πραγματικότητα ότι κάνει λάθος.
Ευτυχώς!
Αντιθέτως, τα προβλήματα λύονται με πραγματιστικές προσεγγίσεις σαν αυτή που ανέφερε ο επικεφαλής της MIG προχθές, όταν μίλησε για κρατικό καπιταλισμό.
Στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια είχαμε ένα μοντέλο κρατικού «νεοφιλελευθερισμού» γιατί ίσως έτσι συνέφερε το σύστημα διαπλοκής πολιτικών, πολιτών δημοσίων υπαλλήλων και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών που μας κυβερνά.
Όπερ, το κράτος πωλούσε μέσω μετοχοποιήσεων κρατικές επιχειρήσεις και κρατούσε το management για τον εαυτό του. Θυμάστε μήπως πως διαφωνούσαν Λιάπης-Αλογοσκούφης για τον ποιος έχει την ευθύνη για τον ΟΤΕ. Ο καυγάς αφορούσε για το ποιος θα μπορούσε να διορίζει και να κόβει επιδόματα...
Το μοντέλο αυτό ήταν οξύμωρο και ήταν από τα μείον της διακυβέρνησης Σημίτη, καθώς τότε συστηματοποιήθηκε. Το κράτος κρατούσε το management και οι ιδιώτες τις μετοχές. Καθώς όμως επρόκειτο κυρίως για μονοπώλια κατάφερναν και έβγαζαν κέρδη. Όποτε το κατάφερναν...
Το κοινωνικά χρήσιμο και οικονομικά αποδοτικό είναι όμως το αντίστροφο ή έστω και το αντίστροφο. Δηλαδή: Είναι αδιάφορο για μια προοδευτική κοινωνία ποιος είναι ο μέτοχος και ποιος εισπράττει τα μερίσματα.
Αυτό που είναι χρήσιμο σε ό,τι αφορά τη σχέση μιας επιχείρησης και μιας κοινωνίας είναι τι πλούτο παράγει και με ποιο κόστος.
Μια εταιρεία που βγάζει κέρδος έστω και ένα ευρώ και απασχολεί 100.000 ανθρώπους αποτελεί πολυτιμότερο αγαθό από μια που απασχολεί έναν άνθρωπο και πληρώνει φόρους μερικές χιλιάδες ευρώ.
Η απόλυτη καταστροφή βέβαια είναι μια επιχείρηση που απασχολεί χιλιάδες ανθρώπους και γράφει εκατομμύρια ζημιές τις οποίες πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
Πάρτε για παράδειγμα το ελληνικό δημόσιο που απασχολεί στο στενό πυρήνα του περί τις 550.000 ανθρώπους και πληρώνει περί τα 20 δισ. ευρώ σε μισθούς. Όπερ, περί τις 35.000 ευρώ περίπου ετησίως στον καθένα. Το δεν παραγόμενο έργο σε υπηρεσίες είναι σχεδόν μηδενικό της υγείας και της παιδείας μηδέ εξαιρουμένων...
Γιατί κάποιος να επιλέξει να δουλέψει παραγωγικά στον ιδιωτικό τομέα με λιγότερα από τα μισά χρήματα από τα παραπάνω;
Αν δεν δουλέψει ο ιδιωτικός τομέας και ο δημόσιος δεν παράγει τίποτα η χρεοκοπία είναι θέμα χρόνου.
Ναι λοιπόν, στον κρατικό καπιταλισμό, ειδικά σε μια χώρα που οι ιδιώτες ακούνε για επενδύσεις και δεν έρχονται ούτε για διακοπές, αλλά με διασφάλιση των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στη λειτουργία. Ναι στα ΣΔΙΤ και αυτοχρηματοδοτούμενα για να κινηθεί η αγορά και να βελτιωθούν οι υποδομές...
Ναι στην εκ θεμελίων αναδιάρθρωση του δημοσίου προς όφελος του πολίτη της κοινωνίας και της οικονομίας. Σε όποιον δημόσιο υπάλληλο, συνδικαλιστή ή κομματικό αφεντικό, δεν αρέσει δεν πειράζει. Το κορόιδο φορολογούμενος και τα δανεικά τελείωσαν...
Η χρεοκοπία ίσως είναι μια κάποια λύση που μας αξίζει.
Όσο, για τα οφέλη της; Αν δεν προκάνουμε φίλοι απεργοί σε εργασία και νου θα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε, όταν θα γίνουμε μετανάστες...
Η έξοδος από το ευρώ είναι μια λύση γι’ αυτούς που αναζητούν φθηνές υπηρεσίες και κέρδη όχι γι΄ αυτούς που πουλάνε την εργασία τους. Αλλά το τραγικό είναι ότι οι τελευταίοι είναι που κάνουν τον παν για αυτήν..
Παραλειπόμενα
Αγορά: Στάση αναμονής στην Ελλάδα και στάση για αντιστροφή και συνέχιση της διόρθωσης στις διεθνείς αγορές. Εκπληκτικές ευκαιρίες από πλευράς συγκριτικών αποτιμήσεων καθώς η αγορά προφανώς αρχίζει να φοβάται και να συγκρίνει με προ ΟΝΕ αποτιμήσεις και προοπτικές. Τουτέστιν αναμονή και στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Διπλό Νόμισμα: Ένα σενάριο που ακούγεται όλο και πιο συχνά. Ένα πληθωριστικό και υποτιμούμενο για να πληρώνονται δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι και το ευρώ για του καταθετικούς λογαριασμούς των εχόντων και κατεχόντων.
Αν μη τι άλλο αυτό θα κάνει τη ζωή πιο φθηνή,-ίσχυε επί δραχμής για τους ξένους- για τους έχοντες καταθέσεις και άλλες επενδύσεις σε σκληρά νομίσματα.
Το στοίχημα όμως της υποτίμησης δούλεψε το ΄53 με το Μαρκεζίνη-Παπάγο γιατί είχαν σχέδιο και γιατί φυσικά είχε προηγηθεί η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική των Καρτάλη-Πλαστήρα.
Οι σημερινοί πολιτικοί ταγοί μοιάζουν άνευ σχεδίου και ουσίας... και άνευ σημασίας.
Η μόνη παράμετρος που έχει μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο είναι αριστερά. Σχεδόν, ούτε το ποσοστό της έχει αλλοιωθεί μετά 60 χρόνια
