Δεν έχω διαβάσει όλα όσα γράφτηκαν, θα ποστάρω όμως μια ανάρτηση της φίλης Σταυρούλας Δημητρίου που έχει υπηρετήσει τη δικαιοσύνη από κορυφαίες θέσεις:
Σοφία Μπεκατώρου: Το χρονικό ενός εξομολογηθέντος ‘’βιασμού’’ και οι λεπτές αποχρώσεις του Timing
''Είμαι κι εγώ με τη Σοφία''...όπως διάβασα που γράφουν στα προφίλ τους πολλές κυρίες με πόνο ψυχής συμπαριστάμενες στο επίκαιρο ''δράμα''.
Είμαι, και το εννοώ, με το δικαίωμά της να επιλέξει τον τρόπο και τον χρόνο που θα μιλήσει για το τραύμα της, με το δικαίωμά της να μην καταγγείλει τον δράστη. Είμαι με το δικαίωμα εν τέλει του καθενός συνανθρώπου μας να διαχειριστεί το όποιο τραύμα του ,με όποιον τρόπο αυτός βούλεται, είτε να το κάνει πονεμένο τραγούδι, είτε βιβλίο, είτε να το εξομολογηθεί σε συνέντευξη,είτε να το λιτανεύσει σε τηλεοράσεις ή στο διαδίκτυο, εντός λειψανοθήκης, μετά από μισό μισού αιώνα.
Θυμηδία ,όμως, μου προκαλούν κάτι ‘’Ζήτω’’ και κάτι ‘’Κάτω’’ από κάποιες κυρίες ή σωματεία που υψώνουν τη ‘’γροθιά’’ τους στα προφίλ τους και ομαδόν φωνάζουν το μήνυμα ‘’Να μιλάμε,να μιλάμε οι γυναίκες, κανένας βιαστής ατιμώρητος’’. Αν το μήνυμα αυτό ακούγονταν στον προαύλιο χώρο της Ευελπίδων την ώρα που υπέβαλε μήνυση η σπουδαία ολυμπιονίκης ή την ώρα που περνούσαν χειροπέδες στον ‘’βιαστή’’, ίσως να φώναζα κι εγώ μαζί τους.
Όμως το ‘’να μιλάμε, να μιλάμε’’, όπως μίλησε η Μπεκατώρου και δικαίωμά της, όπως παραπάνω, είναι, για όσους ξέρουν νομικά ‘’αλυσιτελές’’ και για όσους δεν ξέρουν ‘’άσφαιρο’ ’Και όχι μόνο άσφαιρο, αλλά και επικίνδυνο σαν μήνυμα, διότι αν σιωπούν όλες σαν την Μπεκατώρου επί εικοσαετία και πλέον ,τότε το κακούργημα του βιασμού θα μείνει ‘’κενό γράμμα νόμου’’ και ουδείς βιαστής θα τιμωρείται.
Αλλά και το άλλο ‘ο βιαστής πρέπει να τιμωρείται’’, και αυτό αψυχολόγητο και παράδοξο στην περίπτωση της Μπεκατώρου. Προσκρούουν στη βούλησή της, δεν σέβονται τη βούλησή της, την υπερσκελίζουν, αφού είναι σαφές ότι η Μπεκατώρου ουδέποτε θέλησε την τιμωρία του ‘’βιαστή’’ της. Και όχι μόνο δεν τον κατήγγειλε αρμοδίως ενώπιον των Αρχών αλλά ούτε και το ‘’εξομολογήθηκε’’ δημόσια, διότι και τότε όλο και κάποιος εισαγγελέας θα ''τραβούσε'' μια αυτεπάγγελτη .
Αλλά η ίδια,, προσεγμένα και με ακρίβεια υπολογισμένα, άφησε να διαρρεύσει το κρίσιμο διάστημα της 20ετούς παραγραφής και μετά να μιλήσει, εκ του ασφαλούς να μιλήσει, αφού το αδίκημα έχει παραγραφεί και αυτός δεν θα διωχθεί,, ούτε και ‘’ντράβαλα’’ με τις Αρχές θα έχει.
Η μόνη που βγήκε τραυματισμένη σήμερα είναι η Ομοσπονδία της. Δικαίωμα της Μπεκατώρου αναφαίρετο. Ποιός ξέρει για ποιόν λόγο, μπήκε στο ηθικό δίλημμα ‘’ή το μετάλλιο για το άθλημά μου, ή το μετάλλιο για την αξιοπρέπειά μου’’, μη συγκρίσιμα μεγέθη μεν, ανθρώπινο το δίλημμα δε. Ή μήπως τον συγχώρεσε στο βάθος χρόνου;
Ή μήπως δεν συνέβησαν τα γεγονότα έτσι, αφού σε άλλες περιπτώσεις τα όρια του ολίγον βιασμού είναι κάποιες φορές δυσδιάκριτα με το ερωτικό παιχνίδι, εξού και οι δύο στις τρεις καταγγελίες βιασμού ή αρχειοθετούνται ή απαλλάσσεται ο κατηγορούμενος; Δεν δικαιούμαστε στο ελάχιστο να αμφισβητήσουμε όσα ‘’εξομολογείται ‘’η Μπεκατώρου, ούτε με εικασίες ούτε με υποψίες, η ίδια δεν μας έχει δώσει τέτοια αφορμή και οφείλουμε να τα δεχθούμε με σεβασμό και κατανόηση στην αλγεινή εμπειρία που η ίδια, όπως μας λέει, βίωσε. Αρμόδιο να κρίνει θα ήταν μόνο ένα δικαστήριο, να αξιολογήσει επί παραδείγματι ‘’αν τα γλυκόλογα σε μία ενήλικη ή οι καραμέλες σε μία οκτάχρονη είναι το ίδιο ικανά να παρασύρουν στην είσοδο σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου’’...
Αλλού είναι το θέμα. Εδώ όμως παίρνουμε το δικαίωμα να της καταλογίσουμε κάτι πολύ σοβαρό. Από μία ολυμπιονίκη με ψυχικό σθένος και πειθαρχία και τόλμη, θα περίμενε κανείς να έχει κοινωνική ενσυναίσθηση. Να σκεφθεί, ότι ο άνθρωπος αυτός εκινείτο σε ευαίσθητους χώρους μετεφήβων, ότι ο άνθρωπος αυτός ίσως κατ’εξακολούθηση υποτροπίαζε,ότι την ίδια εμπειρία και χειρότερη ίσως να είχαν και άλλες συναθλήτριές της και αν έτσι,πόσα θα απέτρεπε με την καταγγελία της. Και δεν μιλάω για τον χρόνο που συνέβησαν τα γεγονότα,αφού δικαιολογείται λόγω του νεαρού της ηλικίας της, αναφέρομαι ότι είχε βάθος χρόνου 20ετίας με ψυχραιμία να το σκεφθεί και να καταγγείλει.
Και δεν θα δεχθώ τις αυθαίρετες γνωματεύσεις ‘’δίκην ψυχολόγου’’ ότι από φόβο δεν μιλούσε. Για ‘’περιφορά ή μοίρασμα πόνου ή παλιού τραύματος’’ μου κάνει όλο αυτό,που θα συμφωνήσω με τους υμνολόγους και τους φωνασκούντες ότι δύσκολα μεταβολίζεται και που αν ανοίξεις οποιοδήποτε βιβλίο ειδικού,θα δεις ότι η δημοσιοποίησή του να εντάσσεται στο ευρύ φάσμα ναρκισσισμού,που λίγος πολύ διακατέχει όλους μας, κυρίως τους επωνύμους, σε κάποιες φάσεις της ζωής μας.
Ψυχραιμία ,λοιπόν, κυρίες μου( κυριολεκτώ αφού είμαστε όλες ‘’κυρίες’’ από την ώρα που γεννηθήκαμε). Μαζί με το ‘’να μιλάμε,να μιλάμε’’, συμπληρώστε και το ‘’να καταγγέλουμε,να καταγγέλουμε’’. Γιατί φοβάμαι την επερχόμενη πανδημία, όπως εκείνη τον χειμώνα του ’18 ,όταν μετά τις αποκαλύψεις σε βάρος του παραγωγού Χάρβει Γουάνστάιν για σεξουαλική παρενόχληση,το φαινόμενο στη Χώρα μας και αλλού είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις.Επώνυμες κυρίες , των ...ήντα και φεύγα, από κάθε χώρο,δήθεν να ‘’σπάνε τη σιωπή τους’’,να περιγράφουν το πόσο ‘’εφιαλτικές’’ στιγμές έζησαν στον εργασιακό τους χώρο όταν άνδρες από θέση ισχύος τις παρενόχλησαν σεξουλικά και με πόση γενναιότητα ‘’ ή ‘’πόνο ψυχής’’ αντιστάθηκαν ή το υπέστησαν.(περίπτωση Έλλης Στάη και άλλες τρεις ,δεν τις θυμάμαι).
Αφήστε που φοβάμαι, μην αρχίσουν και οι άντρες να ανοίγουν το στόμα τους, μιας και ο νόμος δεν διακρίνει, αφού μπορούν εξίσου και οι γυναίκες να βιάζουν ή να παρενοχλούν τους άντρες. Όμως δεν είδα κανέναν άντρα να βγαίνει δημόσια και να ‘’σπάει’’ τη σιωπή του.
Αριστείδης 
Αδαμόπουλος. 
