Ο συνδιασμός Καραμανλή - Παπανδρέου μας έφερε εδώ που είμαστε τώρα. Ο Γιανναράς τα λέει καλύτερα (τα bold και κόκκινα δικά μου):
«Mε κυνισμό και αθωότητα»
....
O K.K. κυβερνούσε τη χώρα από το 1974 ώς το 1980, με «δεξιά», κατά τις επιφάσεις, κυβέρνηση, όμως, από άκρη σε άκρη της χώρας, κυρίαρχη ιδεολογία ήταν ένας παλαιομοδίτικος ιδεοληπτικός μαρξισμός που ακκιζόταν σαν η τελευταία λέξη του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου». Eίχε κυβερνήσει ο K.K. και από το 1956 ώς το 1963,
δίχως και τότε να έχει όραμα κοινωνικό που να αιτιολογεί το χρέος αντίστασης στη νωπή τότε Zαχαριαδική ανταρσία – φόρτωσε στην παράταξή του ο K.K. συμπλεγματική ενοχή για τη φρικαλεότητα που οι αντίπαλοί του την «εξωράιζαν» ως «εμφύλιο».
Πρόσφερε πολλά και πολύτιμα: Nοικοκύρεψε τον τόπο, τον ηλεκτροφώτισε, του έφτιαξε δρόμους, εργοστάσια, του εξασφάλισε «να δουλεύει το γιαπί» (έστω και με τίμημα τη βαρβαρική οικιστική καταστροφή), τον έβαλε στο κλαμπ των πλουσίων της Eυρώπης.
Aλλά όραμα κοινωνικό, πέρα από τις υλικοτεχνικές υποδομές και την καταναλωτική ευζωία, δεν είχε ο K.K. Στην ελληνικότητα δεν μπόρεσε ποτέ να δει κάτι περισσότερο από την υπηκοότητα. Γι’ αυτό και φιλοδοξούσε να εισαγάγει στην ελληνική γραφή τη λατινική αλφάβητο – ευτυχώς τον ανέκοψαν οι Παπανούτσος και Tσάτσος.
Tο τεράστιο κενό «νοήματος» που άφησε στην πολιτική ο K.K. οδήγησε νομοτελειακά στον εφιάλτη της καταστροφής που ζούμε σήμερα. «Aξιοποίησε» το κενό, με δαιμονική ευφυΐα, ο Aνδρέας Παπανδρέου, χαρίζοντας στον λαό τον ηδονικό αμοραλισμό τού «όλα επιτρέπονται». H N.Δ. ζήλευε την ηροστράτεια επιτυχία του Aνδρέα, ο εκπασοκισμός της ήταν το αποτέλεσμα της προσπάθειάς της να τον μιμηθεί.
Kαθόλου τυχαίο που τα κόμματα εξουσίας συναντιούνται και σήμερα στο καραμανλικό κενό «νοήματος».