Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Η μάχη τα λύνει όλα. Ξεχωρίζουν οι δυνατοί από τους αδύναμους, οι αποφασισμένοι από τους διστακτικούς. Εκεί, στη φωτιά της σύγκρουσης γεννιούνται οι νικητές και συντρίβονται οι ηττημένοι.
Στην μάχη που έρχεται σε λίγες μέρες ο Γιώργος Παπανδρέου προσέρχεται πεπεισμένος για την ήττα, αδύναμος από την επίγνωση της αποτυχίας του και την αποτύπωση της στις πραγματικές δημοσκοπήσεις και στα φάσκελα που τρώνε τα στελέχη του στις περιφέρειες τους. Έχουν φάει δε τόσο φτύσιμο που δεν θα βασκαθούν μέχρι τρίτης γενεάς.
Ήδη ετοιμάζει το άλλοθι, γιατί ο προχτεσινός διακαναλικός εκβιασμός και ο σημερινός ποταμός ύβρεων, έχουν διπλό στόχο. Αφενός ν’ εκβιαστούν οι ψηφοφόροι, κι αν πιάσει, έπιασε. Αφετέρου, αν δεν πιάσει, έχουν το άλλοθι της «υπονόμευσης» από τις «σκοτεινές δυνάμεις». Εν ολίγοις, αδέρφια, ο Παπανδρέου κι οι θλιβεροί ερασιτέχνες του, όπως ο Υπουργός των Πακιστανών, που υποδύεται και των Εσωτερικών της ΜΚΟ-ΠΑΣΟΚ Ltd, γνωρίζουν ότι έχουν αποτύχει παταγωδώς κι ετοιμάζονται να ξεφορτώσουν.
Όσο πιθανό είναι να γίνω εγώ μέλος του κόμματος της Ντόρας, τόσο πιθανό είναι να μας βγάλουν αυτοί οι σκιντζήδες από το Μνημόνιο. Όταν θα βγουν του σπανού τα γένια, τότε κι ο Παπακωνσταντίνου θα μειώσει το έλλειμμα. Κουβαλάνε νερό με το κόσκινο και το ‘χουν πια καταλάβει.
O Αντώνης Σαμαράς τους έσυρε στο πεδίο της μάχης που ήθελε, σε αυτό που άλλωστε είναι το πραγματικό πολιτικό πεδίο σύγκρουσης: στο Μνημόνιο. Νομίζανε πως το παιχνίδι θα είναι για τον Καλλικράτη και τρία αυγά Τουρκίας, όμως η κατρακύλα της οικονομίας είναι τόσο ραγδαία, το Μνημόνιο 2 δεν κάθεται φρόνιμα στο τσουβάλι, όλο μουγκρίζει και κουνάει την ουρά του, οπότε η πραγματικότητα κι ο Αντώνης τους έσυραν σε αυτό που καίει το Λαό.
Κανείς πια δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Ο κάθε Τσίμας μπορεί να κάνει τούμπες, να καταπίνει φωτιές και σπαθιά, να ορκίζεται στην ζωή του κολλητού του, του Μιχάλη του γαλαντόμου, να λέει εξυπνάδες κατά της Ν.Δ., κάνοντας τα ρεπό του Πεταλωτή, αλλά la verdad es la verdad, caballeros, η αλήθεια, είναι η αλήθεια, μάγκες.
Ο συμπαθής κατά τα λοιπά Δημαράς, παίζει καλό μπιλιάρδο, ήταν καλός δημοσιογράφος αλλά είναι τσοπανόσκυλο του ΠΑΣΟΚ. Αποστολή του είναι να μαζέψει τα πρόβατα που θα φύγουν απ’ το κοπάδι και να τα πάει πίσω στο μαντρί.
Ο Γιάννης Δημαράς τι είπε στο Μνημόνιο; «Παρών κι αξούριστος». Τι σημαίνει είμαι παρών; Είμαι εδώ και κάθομαι να σε κοιτάω να κάνεις απερίσπαστος ότι κάνεις. Κι ύστερα, ότι ακολούθησε, τι το ‘κανε; Το ψήφισε με νύχια και με δόντια. Το ΠΑΣΟΚ είναι δω, ένα επίσημο κι ένα μουλωχτό.
Θα δείτε ότι την επομένη των εκλογών, ότι κι αν γίνει, ο ΓΑΠ και οι ρεπατζούδες του Πεταλωτή στα καθεστωτικά ΜΜΕ θα κάνουν περίεργα μαθηματικά, αθροίζοντας Σγουρό και Δημαρά. Και Γιάννη Δημαρά, θέλω να σε ρωτήσω κάτι: τώρα που θα φέρουν και το Μνημόνιο 2, αυτό που προανήγγειλαν οι Ευρωπαίοι, τί θα κάνεις; Θα πεις πάλι παρών ή θα τους κάνεις μούτρα;
Η σημερινή ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ θέτει και νέα στάνταρ στον ολοκληρωτισμό: όποιος δεν υποστηρίζει την αποτυχημένη πολιτική τους είναι «υπονομευτής» και «τυχοδιώκτης». Προσοχή, παίδες, και κάτσετε φρόνιμα, ο κ. Ραγκούσης απαγορεύει την αντιπολίτευση. Όποιος τολμήσει και διαφωνήσει, όποιος διανοηθεί και καταψηφίσει, θα φάει δέκα με τη βέργα στην παλάμη και θα κάνει στην γωνία τον πελαργό μέχρι το διάλειμμα.
Λοιπόν, αδέρφια, αυτό είναι το σενάριο: καθώς οδεύουν προς την έξοδο απειλούν, μπας και πιάσει κι επειδή δεν θα πιάσει κι επειδή η ανικανότητα, η αβελτηρία, τα πρωτόλεια μαθηματικά τους και οι ολέθριες επιλογές τους έχουν φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ και για την δραματική κατάσταση της Πατρίδας θα λένε ότι φταίει η αντιπολίτευση, που δεν τους στήριξε στην προσπάθεια τους να την …σώσουν.
Ο Γιώργος πακετάρει και ταυτόχρονα, για πολλοστή φορά, ψεύδεται. Θα γίνει πρέσβυς καλής θέλησης στη UNICEF κι ο Ραγκούσης θα πουλάει τα ημερολόγια.
Η ραγδαία κατάρρευση της οικονομίας και της κυβέρνησης παρασύρει μαζί της και τους σχεδιασμούς και τις φαντασιώσεις της μαντάμ και του πρόεδρα, ο οποίος έχει φορέσει πράσινο κορμάκι και κάνει πιρουέτες και κωλοτούμπες, ορεγόμενος υπουργεία και συγκυβέρνηση πάνω στα ερείπια. Κρίμα που δεν θα το δούμε ποτέ αυτό το Υπουργικό Συμβούλιο, όπου θ’ αντήλλασσαν φιλοφρονήσεις ο αρχηγός – «Κομανέτσι» κι η Μπιρμπίλη.
Τον έλεγαν Σαββόπουλο, θυμάμαι. Ήταν γύρω στα 70, συνταξιούχος εφοριακός, θαλερός, ευθυτενής. Μεγαλωμένος κάπου κοντά στην Ομόνοια. Πήγαινε να δει την κόρη του στη Θεσσαλονίκη και συνταξιδεύαμε στο τρένο κάπου το 1985 – 86.
Είχε πολεμήσει το 1940 με το ιππικό. Διμοιρίτης του ένας έφεδρος Ανθυπίλαρχος, ο μακαρίτης ο Γεώργιος Ράλλης. Βρωμόστομος, πασίγνωστο, αλλά και γενναίος, αυτό όχι τόσο γνωστό. Μου τα επιβεβαίωσε ο παλιός στρατιώτης του, που μου εξηγούσε πως πια στην εποχή του πολυβόλου οι ηρωϊκές επελάσεις με καλπασμό και την σπάθη είχαν τελειώσει. Πήγαιναν έφιπποι όσο πιο κοντά μπορούσαν στους Ιταλούς κι ύστερα αφίππευαν και με τα πόδια, ως απλό πεζικό πήγαιναν ως τη γραμμή εφόδου, στα 100-150 μέτρα από τις θέσεις του εχθρού. Κι ύστερα, μου είπε, «σε αυτά τα 100 μέτρα ξεχωρίζανε οι αληθινοί άντρες. Έπρεπε να σηκωθείς από το χαράκωμα ή να βγεις πίσω από το βράχο και να τρέξεις αυτά τα 100 μέτρα στο ανοιχτό πεδίο με εφ’ όπλου λόγχη, να πας ίσα πάνω τους ενώ σου ρίχνανε στο ψαχνό ντουφέκια και πολυβόλα». «Φοβηθήκατε;» τον ρώτησα. «Όποιος το ‘ζησε και σου πει ότι δεν φοβήθηκε, λέει ψέμματα». «Ξέρεις κάτι», μου λέει, «η μάχη όμως τα λύνει όλα. Ξεπεράσαμε το φόβο και νικήσαμε». Φόρος τιμής…
Έ, λοιπόν, η αυγή της μάχης χαράζει. Ο Γιώργος απειλεί ότι θα φύγει, άμα δεν τον ψηφίσουμε. Ε, ας μην του χαλάσουμε το χατήρι…
