Δεν είμαι υπέρ ή κατά των ομόφυλλων ζευγαριών, συμβαίνει, όπως με βλέπεις και σε βλέπω, από γενετήσια καταβολή, απογητεύσεις, μεταφυσικές αναζητησεις, μόδα (! κιόμως! η μαζικότητα δεν έχει όρια) κλπες αιτίες.
Έχω όμως εύλογες απορίες.
Σε ένα ζεύγος ομόφυλλων θηλυκών, παρακάτω από το γάμο (που έγινε) είναι το να έχει η μία στην κοιλιά της παιδί. Αυτή θα έχει και τη βαθειά σχέση με ότι γεννήσει, κι ίσως η αρσενικόθήλυκη παρτεναίρ μπορεί αν είναι καλή στο ρόλο να πλησιάσει την πατρότητα. Αν επιτραπεί να υιοθετήσουν παιδί όμως είμαι κάθετα κι οριζόντια επιφυλακτικός, κλίνοντας προς την άρνηση της υπόστασης μιας τέτοιας κατάστασης, όχι για τους ενήλικες, αλλά για το παιδί αυτό, που προέρχεται από υιοθεσία, κάποια μάνα ήταν κι είναι ''καλωδιομένη'' μαζί του, και πατέρας αλλά εκτός ''καλωδίωσης'' τούτος. Σκέφτομαι λοιπόν, ότι θα ήταν διαλυτικό για εκείνο.
Στους αρσενικούς ομόφυλλους με το παραπάνω σκεπτικό μου, δηλαδή ένα βήμα μακρύτερα από την πράξη του γάμου, είμαι βέβαιος ότι μια υιοθεσία θα αποτελούσε ύβρη στη φυσική λειτουργία.
Τώρα το αμφιταλαντευόμενο ερώτημά μου που δεν έχω λύσει είναι αν τα παραπάνω τύχουν μιας εξιδανικευμένης φυσικής στιγμής, που απαιτείται από την ίδια τη φύση να αναλάβει ένα ομόφυλλο ζευγάρι την ανατροφή του παιδιού, πόσο μετρημένοι στους φυσικούς ρόλους θα κληθούν να γίνουν οι γονείς του;
Ο γάμος σα γάμος, για να απαντήσω στο κυρίως θέμα (που είναι ρηχό όμως), αποτελεί έστω και συγκεκαλλυμένα πράξη ''μαγική'' ως επικαλείται την ανταλλαγή των ψυχικών εμπειριών που έχουν αποκομίσει οι 2. Για αυτό κι ανταλλάσουν βέρες, ο ένας να πάρει από τον ''κύκλο'' του άλλου από το πριν. Να το χρησιμοποιήσει με την καθοδήγηση, διάδραση, συντροφικότητα προς το μετά. Σε αυτή την περίπτωση έχω τη βεβαιότητα ότι η ψυχή (για κάποιον που δέχεται ότι υπάρχει ψυχή) που δεν έχει φύλλο, δε θα πράξει με την τέλεση κάτι το ανήθικον. Όμως, πόσοι το βλέπουν από αυτή τη σκοπιά;
Από την άλλη βέβαια, ίσως κι ενδόμυχα προωθείται ώς ένα παραπανίσιο έσοδο (με πολλαπλές απολήξεις) για την
''Βαριοπούλα/ Ελπίδα της Αγαπης ΑΕ'', η οποία κι αυτή ψάχνει μέσω οικονομικής κρίσεως να ρεφάρει τη χασούρα της. Παίζει στην αρχή δύσκολα, κάνει τη στυλοβάτισσα, αλλά είναι και λίγο σατράπισα, τελικά το δίνει τονίζοντας τη μοναδική οδό μέσω των πωλητών της, ώστε μ'ενα σμπάρο 2 τριγώνια, και φράγκα και ευέλικτο/ ανεκτικό πρόσωπο και μερικές αγιοσιοεκφάνσεις που θα λάβουν φως...
Κι εδώ έρχεται και κουμπώνει το ερώτημά μου παραπάνω. Μπορεί η φύση να τα ρίξει τα ζάρια με το ομόφυλλο ως υποκατάστατο της παραπέρα ζωής, δηλαδή ενός παιδιού, εξαιτίας κάποιας νομοτελειακής επιταγής που πρέπει να ξεπληρώσουν κι οι 2 ομόφυλλοι; Και να το καταφέρουν στο μέτρο;
H κοινωνική ζωή έχει πολύ σοβαρότερα θέματα από το που βάζει κάποιος το κρέας του τελικά, φουλστοπ.
Αλλά δεν αναδεικνύονται.