Αν και δεν εχω μιλησει ποτέ πολιτικα εδώ μεσα, θα ήθελα να πω το εξής επί του θέματος. Η δικτατορία εξ ορισμού είναι ανάπηρο πολίτευμα και αποτελεί όνειδος στην ιστορία κάποιου κράτους ειδικά αν το κράτος αυτό γέννησε τη δημοκρατία. Πέραν αυτού θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός στην επταετία σε περίοδο Παπαδοπουλου και περίοδο Ιωαννίδη. Δεν ήταν το ίδιο και δε θα πρέπει από τον σημερινό Ελληνα αλλά και τον ιστορικό του μελλοντος να αντιμετωπίζονται ενιαία. Κατά τη γνώμη μου η δικτατορία Παπαδοπουλου ήταν δυστυχώς αναγκαίο κακό με βάση το πολιτικό σκηνικό και τις περιστάσεις της τότε εποχής. Η δικτατορία Ιωαννίδη ήταν προδοτικη και εξ Αμερικής υποκινούμενη. Το Πολυτεχειο τώρα κατά τη γνώμη μου ήταν μια πανηγυρτζίδικη και άσκοπη κίνηση κάποιων μπαχαλακηδων της εποχής οι οποίοι κλείστηκαν στο ίδρυμα και τρωγοπιναν, χαρτοπαιζαν και πηδιόντουσαν και αργότερα αυτοαναγορευτηκαν σε σύγχρονους ήρωες εξαργυρωνοντας τη δημοσιότητα τους, κατασπαρασσοντας το δημόσιο και υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας και της νέας γενιάς επιβάλλοντας αιώνια σιωπή σε κάθε αντίθετη άποψη. Τα γνωστα ετήσια καραγκιοζιλίκια με το κάλεσμα "πεσόντων", τα γαρύφαλλα και τα ηρωικα τραγούδια που δημιουργούν στα μικρα παιδιά που συμμετέχουν στις σχολικές γιορτές την εντύπωση ότι εκεί κλείστηκαν το '73 οι αγωνιστές του 21 με τις γυναίκες της Πίνδου. Και δώστου συνεντεύξεις και καμάρι οι ήρωες φελλοί και οι ηρωίδες παρτολες που αντιστάθηκαν στον κατακτητή. Εχω πτυχίο Νομικής, μεταπτυχιακό και 2 γλώσσες και πληρώνομαι σαν ανειδίκευτος εργάτης, όχι εξαιτίας του Παπαδοπούλου αλλά εξαιτίας της γενιάς του Πολυτεχνείου που αυτοαναγορευτηκε σε ήρωα και κατσικώθηκε στην Ελλάδα μέσω της πολιτικής της εκπροσώπησης και του επικρατουντος στη δημόσια ζωή ιδεολογικού εποικοδομηματος της για 30 χρόνια. Υπ αυτην την έννοια ψεγω επί της αρχής το νεαρό ευελπι αλλά τον κατανοώ απολύτως.
