η οποία πραγματώνεται σιγά σιγά
Εδώ και μέρες, έχουμε ξεκινήσει έναν δημόσιο καβγά γύρω από τα βιβλία, τους δασκάλους και γενικώς τα σχετικά με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο οποίος φοβάμαι ότι βασίζεται επάνω σε μια τρομερή παρεξήγηση. Είναι γεγονός ότι, για τον άλφα ή τον βήτα λόγο, το σχολικό έτος ξεκίνησε χωρίς βιβλία. Το υπουργείο από την πλευρά του απαντά, υποστηρίζοντας ότι ναι μεν μας λείπουν τα βιβλία, αλλά εφέτος είναι η πρώτη χρονιά που υπάρχουν τόσο λίγα κενά στο διδακτικό προσωπικό. Αφήνω στην άκρη τα επιμέρους του θέματος και συμπυκνώνω την ουσία: Εχουμε σχολεία, έχουμε δασκάλους, δεν έχουμε βιβλία. Τι σημαίνει αυτό;
Οτι αργά αλλά σταθερά πλησιάζουμε στην πραγμάτωση του μεγάλου οράματος του Ανδρέα Παπανδρέου, στην πραγμάτωση του σοσιαλισμού! Διότι κάπως έτσι δεν ήταν και στη Σοβιετία; Θεωρητικώς είχαν την πάντα, στην πράξη όμως τους έλειπε κάτι άνευ του οποίου όλα τα υπόλοιπα ήσαν άχρηστα. Είχαν, λ.χ., τρακτέρ, αλλά δεν είχαν λάστιχα ή είχαν κορδόνια, αλλά δεν είχαν παπούτσια κ.ο.κ.