Με αφορμή το ακόλουθο άρθρο...
Το Λουξεμβούργο μπήκε στην τελική ευθεία για να καταστεί η τρίτη χώρα της ΕΕ που αποποινικοποιεί την ευθανασία, καθώς δόθηκε η πρώτη κοινοβουλευτική έγκριση σε νομοσχέδιο που επιτρέπει στους γιατρούς να θέτουν τέρμα στη ζωή ασθενών που έχουν εκφράσει ρητή επιθυμία.
Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε το βράδυ της Τρίτης σε πρώτη ανάγνωση από μικρή πλειοψηφία 30 βουλευτών σε σύνολο 59 εδρών του Κοινοβουλίου.
Όλοι οι βουλευτές του Χριστιανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (CSV) του πρωθυπουργού Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με εξαίρεση ενός, καταψήφισαν το νομοσχέδιο, το οποίο έχει κατατεθεί από το 2001 και έχει προκαλέσει έντονες αντιπαραθέσεις στην καθολική κοινωνία του Λουξεμβούργου.
Προκειμένου να καταστεί νόμος του κράτους, το νομοσχέδιο πρέπει να εγκριθεί και σε δεύτερη ανάγνωση.
Στην Ευρώπη η πρώτη χώρα που αποποινικοποίησε την ευθανασία ήταν η Ολλανδία το 2002. Ακολούθησε το Βέλγιο τον ίδιο χρόνο.
Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών η βοήθεια προς τους ασθενείς που θέλουν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους θεωρείται ανθρωποκτονία, και εκάστοτε περιπτώσεις ασθενών σε τελικό στάδιο που διεκδίκησαν το δικαίωμα στην ευθανασία δίχασαν βαθιά την κοινή γνώμη.
πηγή :in.gr
Στην Ελλάδα ο νόμος είναι εξαιρετικά σαφής σε ό,τι αφορά το θέμα της ευθανασίας. Στο άρθρο 303 του Ποινικού Κώδικα προβλέπεται ότι «όποιος αποφάσισε και εκτέλεσε ανθρωποκτονία ύστερα από σπουδαία και επίμονη απαίτηση του θύματος και από οίκτο για αυτόν που έπασχε από ανίατη ασθένεια τιμωρείται με φυλάκιση». Αναγνωρίζεται δηλαδή η ύπαρξη ελαφρυντικού, το οποίο λαμβάνεται υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής. «Οι οικογενειακοί δεσμοί στην Ελλάδα είναι πολύ ισχυροί, οι οικογένειες φροντίζουν τους ασθενείς τους. Επίσης δεν έχουν γίνει ιδιαίτερα αισθητές ομάδες πίεσης υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας.
Αν κάτι αλλάξει στον νόμο είναι ότι θα μπορούσε να γίνει διάκριση ανάμεσα σε δύο περιπτώσεις: Στις περιπτώσεις παράλειψης παροχής βοήθειας για μακρότερη επιβίωση σε εκείνον που οδηγείται στον θάνατο και δεν θέλει την παράταση της ζωής του και στις άλλες όπου γίνεται ενεργητική επέμβαση στην ευθανασία.
πηγη :politis.com.cy
Τα υπέρ και τα κατά
Υπέρ της ευθανασίας, αλλά μόνο στην περίπτωση που έχει διαπιστωθεί ο εγκεφαλικός θάνατος του ασθενούς, τάσσεται ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας και διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών κ. Κων. Οικονόμου.
«Θεωρώ ότι η μόνη περίπτωση που μπορεί κανείς να προβεί σε πράξη ευθανασίας είναι μόνον αυτή του επιβεβαιωμένου εγκεφαλικού θανάτου. Υπάρχουν αντικειμενικοί όροι που ο εγκεφαλικός θάνατος σήμερα διαπιστώνεται και κλινικά και εργαστηριακά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έχω τη γνώμη ότι η επιστήμη έχει προοδεύσει τόσο πολύ ούτως ώστε και τον πόνο να μπορεί να αντιμετωπίσει και συνθήκες αξιοπρεπούς διαβιώσεως, ακόμη και σε ανθρώπους τελικών σταδίων, να μπορεί να παρέχει με την παρηγορητική ιατρική. Ολα αυτά και η απαίτηση ενός αρρώστου να υποστεί την ευθανασία στηρίζεται υποτίθεται στην ελεύθερη και ανεπηρέαστη βούλησή του. Πόσο όμως ελεύθερη και ανεπηρέαστη βούληση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται υπό το κράτος του πόνου, του άγχους, του επικειμένου θανάτου;»
Εναντίον της νομιμοποίησης, αλλά υπέρ της ευθανασίας υπό προϋποθέσεις τάσσεται ο κ. Ν. Φίλιας, διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου «Αγιος Σάββας». «Είμαι εξαρχής εναντίον της νομιμοποίησης. Είναι κάτι που το έχω πει πολλές φορές. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να γίνεται η ευθανασία, ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να παίρνει θέση θεσμοθετημένη, κατά κάποιον τρόπο, μία ιατρική ομάδα. Επίσης, πρέπει να υπάρχει ευέλικτη αντιμετώπιση από το δικαστικό σώμα. Από την άλλη ούτε ο ασθενής ο ίδιος ούτε ο συγγενής είναι εις θέση, πολλές φορές, να ζητήσουν ή να απαιτήσουν κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ασθενείς που πέφτουν σε κατάθλιψη, ζητούν να τερματιστεί η ζωή τους και όταν ξεκινάνε μια θεραπεία αντικαταθλιπτική, αλλάζουν γνώμη. Δεν λέω ότι ο γιατρός είναι αυτός που θα αποφασίζει για τα πάντα. Απλώς έχει τις προϋποθέσεις για να αποφασίσει. Αυτές όταν δεν υπάρχει νόημα, αυτό που λέγεται θεραπεία χωρίς ελπίδα».
πηγή :in.gr
Ποιος μπορεί να σταθεί ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο ενός άλλου ανθρώπου και να αποφασίσει, χωρίς να χωριστεί ο ίδιος στα δύο, προς τα πού θα κλίνει η ζυγαριά;
Το Λουξεμβούργο μπήκε στην τελική ευθεία για να καταστεί η τρίτη χώρα της ΕΕ που αποποινικοποιεί την ευθανασία, καθώς δόθηκε η πρώτη κοινοβουλευτική έγκριση σε νομοσχέδιο που επιτρέπει στους γιατρούς να θέτουν τέρμα στη ζωή ασθενών που έχουν εκφράσει ρητή επιθυμία.
Το νομοσχέδιο εγκρίθηκε το βράδυ της Τρίτης σε πρώτη ανάγνωση από μικρή πλειοψηφία 30 βουλευτών σε σύνολο 59 εδρών του Κοινοβουλίου.
Όλοι οι βουλευτές του Χριστιανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (CSV) του πρωθυπουργού Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, με εξαίρεση ενός, καταψήφισαν το νομοσχέδιο, το οποίο έχει κατατεθεί από το 2001 και έχει προκαλέσει έντονες αντιπαραθέσεις στην καθολική κοινωνία του Λουξεμβούργου.
Προκειμένου να καταστεί νόμος του κράτους, το νομοσχέδιο πρέπει να εγκριθεί και σε δεύτερη ανάγνωση.
Στην Ευρώπη η πρώτη χώρα που αποποινικοποίησε την ευθανασία ήταν η Ολλανδία το 2002. Ακολούθησε το Βέλγιο τον ίδιο χρόνο.
Στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών η βοήθεια προς τους ασθενείς που θέλουν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους θεωρείται ανθρωποκτονία, και εκάστοτε περιπτώσεις ασθενών σε τελικό στάδιο που διεκδίκησαν το δικαίωμα στην ευθανασία δίχασαν βαθιά την κοινή γνώμη.
πηγή :in.gr
Στην Ελλάδα ο νόμος είναι εξαιρετικά σαφής σε ό,τι αφορά το θέμα της ευθανασίας. Στο άρθρο 303 του Ποινικού Κώδικα προβλέπεται ότι «όποιος αποφάσισε και εκτέλεσε ανθρωποκτονία ύστερα από σπουδαία και επίμονη απαίτηση του θύματος και από οίκτο για αυτόν που έπασχε από ανίατη ασθένεια τιμωρείται με φυλάκιση». Αναγνωρίζεται δηλαδή η ύπαρξη ελαφρυντικού, το οποίο λαμβάνεται υπόψη στην επιμέτρηση της ποινής. «Οι οικογενειακοί δεσμοί στην Ελλάδα είναι πολύ ισχυροί, οι οικογένειες φροντίζουν τους ασθενείς τους. Επίσης δεν έχουν γίνει ιδιαίτερα αισθητές ομάδες πίεσης υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας.
Αν κάτι αλλάξει στον νόμο είναι ότι θα μπορούσε να γίνει διάκριση ανάμεσα σε δύο περιπτώσεις: Στις περιπτώσεις παράλειψης παροχής βοήθειας για μακρότερη επιβίωση σε εκείνον που οδηγείται στον θάνατο και δεν θέλει την παράταση της ζωής του και στις άλλες όπου γίνεται ενεργητική επέμβαση στην ευθανασία.
πηγη :politis.com.cy
Τα υπέρ και τα κατά
Υπέρ της ευθανασίας, αλλά μόνο στην περίπτωση που έχει διαπιστωθεί ο εγκεφαλικός θάνατος του ασθενούς, τάσσεται ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας και διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών κ. Κων. Οικονόμου.
«Θεωρώ ότι η μόνη περίπτωση που μπορεί κανείς να προβεί σε πράξη ευθανασίας είναι μόνον αυτή του επιβεβαιωμένου εγκεφαλικού θανάτου. Υπάρχουν αντικειμενικοί όροι που ο εγκεφαλικός θάνατος σήμερα διαπιστώνεται και κλινικά και εργαστηριακά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έχω τη γνώμη ότι η επιστήμη έχει προοδεύσει τόσο πολύ ούτως ώστε και τον πόνο να μπορεί να αντιμετωπίσει και συνθήκες αξιοπρεπούς διαβιώσεως, ακόμη και σε ανθρώπους τελικών σταδίων, να μπορεί να παρέχει με την παρηγορητική ιατρική. Ολα αυτά και η απαίτηση ενός αρρώστου να υποστεί την ευθανασία στηρίζεται υποτίθεται στην ελεύθερη και ανεπηρέαστη βούλησή του. Πόσο όμως ελεύθερη και ανεπηρέαστη βούληση μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται υπό το κράτος του πόνου, του άγχους, του επικειμένου θανάτου;»
Εναντίον της νομιμοποίησης, αλλά υπέρ της ευθανασίας υπό προϋποθέσεις τάσσεται ο κ. Ν. Φίλιας, διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου «Αγιος Σάββας». «Είμαι εξαρχής εναντίον της νομιμοποίησης. Είναι κάτι που το έχω πει πολλές φορές. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να γίνεται η ευθανασία, ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να παίρνει θέση θεσμοθετημένη, κατά κάποιον τρόπο, μία ιατρική ομάδα. Επίσης, πρέπει να υπάρχει ευέλικτη αντιμετώπιση από το δικαστικό σώμα. Από την άλλη ούτε ο ασθενής ο ίδιος ούτε ο συγγενής είναι εις θέση, πολλές φορές, να ζητήσουν ή να απαιτήσουν κάτι τέτοιο. Υπάρχουν ασθενείς που πέφτουν σε κατάθλιψη, ζητούν να τερματιστεί η ζωή τους και όταν ξεκινάνε μια θεραπεία αντικαταθλιπτική, αλλάζουν γνώμη. Δεν λέω ότι ο γιατρός είναι αυτός που θα αποφασίζει για τα πάντα. Απλώς έχει τις προϋποθέσεις για να αποφασίσει. Αυτές όταν δεν υπάρχει νόημα, αυτό που λέγεται θεραπεία χωρίς ελπίδα».
πηγή :in.gr
Ποιος μπορεί να σταθεί ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο ενός άλλου ανθρώπου και να αποφασίσει, χωρίς να χωριστεί ο ίδιος στα δύο, προς τα πού θα κλίνει η ζυγαριά;
