Έχει ένα δίκιο η Ακρίτα...
Ηer secret combination
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ ela@ath.forthnet.gr
... ΙS Α ΜΥSΤΕRΥ ΤΟ ΜΕ! Ι use my imagination και πάλι δεν βρίσκω άκρη!
Σε λίγες ώρες αρχίζει η χαρά τού πίτσα ντιλίβερι. Η τηλεόραση θα ξεχειλίσει από φτερά, πούπουλα, γαλοπούλες, κοτόπουλα, μπριζόλες μοσχαρίσιες και μια τζατζίκι στο 12. Κι εν μέσω όλου του συμπούρδουκλου η εθνική μας Καλο-μοίρα- όταν εσύ γεννήθηκες, σχολάγανε οι μοίρες- Σαράντη!
Ξέρω πως ένα πολιτικώς ορθό κείμενο οφείλει να απαξιώσει, να σνομπάρει, ειρωνευτεί, να χλευάσει, να κοροϊδέψει, να περάσει ψιλό γαζί τη νεαρή μετανάστρια. Τη γνήσια απόγονο της ενδόξου φυλής της Βritney Spears, των Spice Girls και όλων των συναφών που αποτελούν το αντικείμενο του πόθου νεαρών εφήβων με ακμή στο πρόσωπο και αγωνία στο βλέμμα.
Αυτά ήταν και τα πρότυπα της Καλομοίρας. Τη φαντάζομαι στο πίσω μέρος του εστιατορίου των γονιών της στη Νέα Υόρκη... Σαν να τη βλέπω να αρπάζει τη βούρτσα ως μικρόφωνο και να νιαουρίζει τα σουξεδάκια του συρμού με ηχητικό background το πλύσιμο των πιάτων και των κατσαρολικών στην κουζίνα. Μια τζατζίκι στο 12, Καλομοίρα!
Η μικρή μετανάστρια έρχεται στην Ελλάδα και μπαίνει στο τραγουδιστικό ριάλιτι. Τσαλαπατώντας βάναυσα πάνω στην ελληνική γλώσσα, χαμογελώντας σε έναν φακό που τη λατρεύει, ισοσκελίζοντας την αφωνία της με το νάζι και την τσαχπινιά- καταφέρνει να γίνει η «επίσημη αγαπημένη της εφηβείας». Στο ίδιο ριάλιτι, φωνάρες σαν της Ραλλίας Χρηστίδου και του Κωνσταντίνου Θαλασσοχώρη υποχωρούν στο ημίφως του παρασκηνίου για να της παραχωρήσουν μια θέση που αξιοκρατικά θα ανήκε σε εκείνους. Η μικρή μετανάστρια φεύγει με μια επιταγή, ένα συμβόλαιο και 3.500.000 λούτρινα αρκουδάκια για να κατακτήσει τον κόσμο «της».
Έπειτα ψιλοχάνεται. Κάποιο CDάκι εδώ, κάποιο κεντράκι εκεί, κάποια εμφανισούλα παραπέρα. Για λίγο στο πλευρό του Γρηγόρη Αρναούτογλου: χαμογελάει αμήχανα καθώς ψελλίζει κάποιο ξέμπαρκο «kalispera sas».
Και απόψε η Καλομοίρα- όταν εσύ γεννήθηκες σχολάγανε οι μοίρες- Σαράντη θα βρεθεί πάλι στον φυσικό της χώρο. Στον χώρο που ονειρευόταν τότε που η βούρτσα των μαλλιών γινόταν μικρόφωνο. Εκπρόσωπος της Ελλάδας σε μια εκδήλωση που όσο και να προσπαθεί, όσο και να χτυπιέται κάτω (η εκδήλωση, πάντα) θα παραμένει ένα στιγμιαίο ανεκδοτάκι στις παρυφές της μουσικής έκφρασης.
Ηer secret combination is a mystery to me! Τι είναι αυτό που κάνει την Καλομοίρα «καλομοιράκι»; Τι είναι αυτό που- άμα τη εμφανίσει της- χαρίζει ένα αβίαστο χαμόγελο στα χείλη και των πιο στρυφνών παρουσιαστών. Πώς τα «filakia» της Καλομοίρας μετατρέπουν τις στρίγκλες σε αρνάκια; Τίποτα δεν είναι τυχαίο! Δεν μπορεί, κάτι γίνεται!
Κάτι παίζει εδώ! Ακόμα κι αν το φαινόμενο έχει την αστραπιαία διάρκεια ενός μετεωρίτη- δεν παύει να είναι φαινόμενο. Ένα κορίτσι χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο, φωνή, εμφάνιση παραλληλίζεται με την εθνική μας Αλίκη. Βέβηλος ο παραλληλισμός. Ανόμοια τα μεγέθη: Από τη μια ο ογκόλιθος που έχει περάσει στο DΝΑ του Έλληνα. Κι από την άλλη το κουταβάκι που παραπατάει ψάχνοντας τον δρόμο του.
Ποια είναι η γοητεία της; Ποια η ιδιαιτερότητά της; Τι την ξεχωρίζει από όλες τις αντίστοιχες συνομήλικες με τις αντίστοιχες βούρτσες των μαλλιών; Στην τελική, η Καλομοίρα δεν είναι παρά το κορίτσι της διπλανής πόρτας... Τι στην ευχή...
Όπα! Αυτό είναι! Αυτή είναι her secret combination: Η Καλομοίρα είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας! Σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν πια κορίτσια της διπλανής πόρτας!
Τα κορίτσια της διπλανής μας πόρτας είναι ανορεξικά, βουλιμικά, επιθετικά, λολίτες, τρέντι, έμο, κακοποιημένα, μοναχικά, αντικοινωνικά. Είναι, με άλλα λόγια, οι σπόροι στο φυτώριο του κοινωνικού κανιβαλισμού. Τα- αθώα του αίματος- Άνθη του κακού. Τα κορίτσια της διπλανής πόρτας δεν υπάρχουν πια. Σαν τους μάγκες, τα πάτησε το τρένο. Κι έμειναν μόνο ως ιδέα, να το πω; Ως σύμβολο, να το πω; Ως φωτογραφία στο χρώμα της σέπιας στο θολωμένο μας μυαλό; Ως ανάμνηση; Ως σουβενίρ από ένα τουριστικό μαγαζάκι που χάνεται στα βάθη των θερινών μας αναμνήσεων...
Η Καλομοίρα μέσα από μια τέτοια ανάμνηση αναδύθηκε. Το κορίτσι της διπλανής πόρτας σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν διπλανές πόρτες. Όμορφη όσο πρέπει, γλυκιά όσο πρέπει, ναζιάρα, παιχνιδιάρα, θρήσκα όσο πρέπει, ερωτική όσο πρέπει.
Με το boy next door δίπλα της, τη μαμά, τον μπαμπά, το φυλαχτό, τον σταυρό, τα αρκουδάκια, τα φιλάκια. Με το πείσμα και την εργατικότητα (χαρακτηριστικό της γενιάς των μεταναστών). Με τα τσάτρα πάτρα ελληνικά και τα τσάτρα πάτρα τραγουδάκια της... Ήρθε κι έδεσε γλυκά- σαν συκαλάκι σε βεράντα αυγουστιάτικη- μέσα σ΄ αυτή την τσάτρα πάτρα κοινωνία που την έθρεψε...
Η Καλομοίρα, το Καλομοιράκι είναι το κορίτσι που σε μια εποχή που οι διπλανές μας πόρτες είναι όλες κλειστές κι αμπαρωμένες άνοιξε διάπλατα τη δική της. Κι ενώ περνούσαμε μουτρωμένοι από το κατώφλι της- μας έστειλε συστημένα δυο γλυκά «filakia» κι ένα ροζ λούτρινο αρκουδάκι. Να ΄σαι καλά, κοριτσάκι μου!
Κι απόψε, κούκλα μου, ας παραμερίσω το δικό μου «ασήμαντο» μπροστά στο δικό σου σημαντικό. Πιάσε τη βούρτσα, βγες στη σκηνή και χαμογέλα... Γιατί αυτό το χαμόγελο είναι your secret combination, sweetheart!
Κali epitihia, mikro Κalomoiraki!