O καρκίνος είναι ένας και μόνον αυτός πρέπει να αλλάξει. Να πάει σπιτάκι του ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και να αναλάβει άνθρωπος που και γνωρίζει και αγαπάει το μπάσκετ. Ένα σωρό έχουμε από δαύτους, μερικούς παγκοσμίου φήμης. Να μην υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια στον πάγκο και στο ρόστερ της ομάδας.
Να παραβλέψουμε το ροκάνισμα της διαφοράς, τη μη χρήση παικτών που θα μπορούσαν να προσφέρουν, το πελάγωμα στην τακτική. Συμβαίνουν και αλλού.
Αλλά να τρως αιφνιδιασμό από εκτέλεση βολών, δείχνει ότι οι παίκτες είναι αλλού γι' αλλού.
Ούτε καταστροφολογούμε, ούτε μεμψιμοιρούμε, ούτε τρελαινόμαστε για την ήττα αλλά δεν υπάρχει και λόγος να παριστάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα μπας και μείνει ακόμα ο δεινόσαυρος στην ηγεσία. Από το '87 Βασιλακόπουλο ακούς. Ε, φτάνει πια. Γιατί δε βλέπω και τίποτα άξιο λόγου να γίνεται στο μπάσκετ. Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλος για ένα πείσμα ασχολούνται. Αν σταματήσουν αυτοί ποιό είναι το ελληνικό μπάσκετ;