Να πω κι εγώ τη δική μου παπαριά για το θέμα, μιας και συνηθίζεται σε τέτοια τουρνουά να λέμε το μακρύ μας και το κοντό μας ο καθενας μας.
Συνοδευα κόρη και ανηψιά σε παιδικό και εφηβικό μπάσκετ. Ταυτόχρονα έβλεπα τις προπονήσεις και του αντίστοιχου τμήματος των αγοριών.
Το τούβλο πήγαινε σύννεφο ανεξαρτήτως αγοριών ή κοριτσιών. Οι προπονητές όμως δεν τους έβαζαν να σουτάρουν, μπας και βελτιώσουν το ποσοστό.
Επέμεναν μετά μανίας στα συστήματα και την άμυνα.
Ρωτάω τον έφορο στο χαλαρό γιατί το κάνουν αυτό.
"Αφού η ομοσπονδία πριμοδοτεί τις νίκες και τη βαθμολογια" μου απάντησε. "Τι θέλεις να κάνουμε; Κι ο πιο βλάκας πιτσιρικάς σε λίγες προπονήσεις θα μάθει να παίζει άμυνα. Να σουτάρει σωστά όμως θα χρειαστεί χρόνο. Και ο Σύλλογος χρειάζεται τις επιδοτήσεις της Ομοσπονδίας ".
"Τώρα, όχι σε βάθος χρόνου ".
Κι αν σας πριμοδοτεί με βάση την ευστοχία;
"Τότε θα αλλάξουμε στυλ προπόνησης και θα σπάσουμε τις μπασκέτες ώσπου να βρίσκουν τα σουτ το πλεκτό ", μου απάντησε.
Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει αυτό, αλλά νομίζω ότι εξηγεί πολλά για την κακοδαιμονία του αμιγώς ελληνικού μπάσκετ.
Κι όχι δε φταίει ο Καλάθης, o Γουοκαπ, ο Γιάννης κι ο Αγιάννης.
Αυτοί αξιέπαινοι είναι που παίζουν στην Εθνική.
Την τιμούν κι αυτό είναι το πρωτεύον.