Τι να απέγινε άραγε το αίσθημα του Αργύρη Καμπούρη...
Διάβαζοντας την πολύ ανθρώπινη κι ενδιαφέρουσα αυτή συζήτηση, θα ήθελα να μοιραστώ, έτσι για τους τύπους, και σοβαρολογώ εδώ, γιατί πιστεύω στους τύπους, κάτι που μου 'χει προκύψει τον τελευταίο καιρό.
Μέσα στη γενικότερη αθυμία στην οποία ζω, έτυχε να αντικρίσω ένα κοριτσάκι δεκαεννιά χρονών, αδελφή μιας γνωστής μου.
Είναι μελαχρινό με μακριά μαλλιά και μου 'χει αναπτερώσει το ηθικό. Ξέρω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κάνω κάτι μαζί του αλλά, παρ' όλα αυτά, δεν παύει να αποτελεί μια φωτεινότατη εξαίρεση στην ατμόσφαιρα που θυμίζει τον στίχο του Εθνικού μας ποιητή: όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά...
Συζήτησα το θέμα μ' έναν φίλο αλλά επειδή τυχαίνει να έχει κόρη στην ίδια πάνω κάτω ηλικία με το εν λόγω μωρό, έπεσε να με φάει. Δεν του έδωσα φυσικά σημασία, αλλά το γεγονός παραμένει:
Πώς γίνεται ένα μωρό δεκαεννιά χρονών, σχετικά άβγαλτο -να σημειωθεί αυτό-, άσχετο μ' ό,τι ζω, να με κάνει να νιώθω έτσι;
Η αναπτέρωση του ηθικού είναι η καταλληλότερη έκφραση για ν' αποδώσει αυτό που αισθάνομαι.
Αυτά, έτσι για τους τύπους...