Αυτό το θεωρώ μεγάλη μαλακία. Το άκουγα ακόμα και από ανθρώπους με εξαιρετικά καλοβαλμένη ζωή στο εξωτερικό, που δεν είχαν λόγο και δεν επρόκειτο να γυρίσουν ποτέ πίσω. Πόσο μάλλον αυτοί που γύριζαν γρήγορα. Αν το πάρεις απόφαση και κάνεις το βήμα, για μένα όπου γης και πατρίς. Πρέπει να βρεις τρόπο να επιβιώσεις.
Eγώ Ζυρίχη έκανα και να σου πω την αλήθεια, αυτό δεν το ένιωσα, αλλά ένα εξάμηνο κάθησα, οπότε δεν είδα και τα πάντα στην πόλη. Περισσότερο γύρω γύρω εκδρομές τα Σαββατοκύριακα ήμουν. Μου έκανε εντύπωση η εμμονή τους με την ανακύκλωση (αυτό το τα καφέ μπουκάλια αλλού και τα πράσινα αλλού πολύ ακραίο), η μανία τους να σε καταγγείλουν αν κάνεις παράβαση του οτιδήποτε, το ότι οι σωληνώσεις της πολυκατοικίας ήταν τέτοιες που δεν υπήρχε κάδος για χαρτί υγείας στο σπίτι που νοίκιαζα, στην Ελλάδα θα είχαν βουλώσει τα πάντα, οι τιμές των σπιτιών για αγορά, το ότι τα φαρμακεία δεν έδιναν τίποτα χωρίς συνταγή γιατρού, τα ταμεία στα σ/μ που χτυπούσες τα πράγματα και πλήρωνες μόνος σου, η χρήση του smartphone ακόμα και στις αστικές συγκοινωνίες από όλους για αγορά και έλεγχο εισιτηρίων, η χρήση της χρεωστικής της ελληνικής τράπεζας παντού, άμεσα και χωρίς προμήθεια και για ποσά της πλάκας, πχ δύο ευρώ, όταν το ίδιο διάστημα στην Ελλάδα οι μισές και βάλε επιχειρήσεις δεχόταν μόνο πιστωτική και και το ότι σε αντίθεση με ότι νόμιζα υπάρχουν και Ελβετοί που τα βγάζουν δύσκολα πέρα, λόγω μικρού μισθού και μένουν με τους γονείς. Γενικά αν δε ζήσεις σε μια χώρα έχεις μεγάλες αυταπάτες για το τι συμβαίνει εκεί. Επίσης το σύστημα του Ελβετικού ΟΑΕΔ με έκανε να πέσω σε κατάθλιψη για τα δικά μας χάλια.