Kανονικα ειχαν βγει και τις επαιζαν στη Γερμανια,τοτε.
Αλλες συνθηκες βεβαια με την Ελλαδα του 2013.
Για μελέτησε μάστορα
[size=14pt]Η γερμανική κοινωνία ήταν κλονισμένη ως τα θεμέλιά της λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Έξι εκατομμύρια άνθρωποι ήταν άνεργοι και πολλοί πεινούσαν. Αναρίθμητα αγροκτήματα έβγαιναν στο σφυρί, χιλιάδες μικρές εταιρίες χρεοκοπούσαν. Μια βαθιά απογοήτευση εξαπλωνόταν. Και τα καρτέλ και οι μεγάλες εταιρίες άρχισαν να κλονίζονται, μερικά κατέρρεαν.[/size] Πουθενά δεν έβγαζαν κέρδη, συχνά η χρεοκοπία αποτρεπόταν μόνο με σημαντικές κρατικές επιχορηγήσεις. Οι κυρίαρχοι κύκλοι του κεφαλαίου ήταν της γνώμης ότι το οικονομικό σύστημα μπορούσε να σωθεί μόνο με ένα «αυταρχικό κράτος». Γι’ αυτό το εργατικό κίνημα έπρεπε να υποταχθεί και η αγορά να προστατευθεί από τον εξωτερικό ανταγωνισμό ή με στρατιωτικό εξοπλισμό ή με κατακτήσεις ή και με τα δύο. Ήταν όμως ασαφές ποιος μπορούσε να αναλάβει αυτό το έργο.
Η γερμανική κοινωνία ήταν σημαδεμένη από την αντίδραση που θριάμβευε μετά την επανάσταση του 1918. Το μεγάλο κεφάλαιο εξακολουθούσε να σκέφτεται ιμπεριαλιστικά. Ανέβαλε απλά τα σχέδιά του για μερικά χρόνια. Υπήρχαν αντιδραστικές μαζικές οργανώσεις πρώην στρατιωτών σαν τους χαλυβδόκρανους (Stahlhelm). Οι ομοσπονδίες των αγροτών, των καταστηματαρχών, κ.λπ., ήταν τουλάχιστον πολύ συντηρητικές. Στις εκκλησίες επικρατούσε ένα είδος εθνικισμού των παπάδων, οι συνελεύσεις των εκκλησιών ήταν πατριωτικές εκδηλώσεις και κάθε άλλο παρά φιλικές προς τη δημοκρατία. Αυτά αντανακλούσαν στα προγράμματα όλων των αστικών κομμάτων. Το αντιδραστικό Γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα (DNVP) στρεφόταν κατά «της κυριαρχίας των Εβραίων στην κυβέρνηση και στη δημόσια ζωή. Η εισροή αλλοδαπών μη γερμανικής καταγωγής πρέπει να σταματήσει». Το Νεογερμανικό Τάγμα σαν μέρος του κατά τα άλλα αριστερο-φιλελεύθερου Κόμματος του Γερμανικού Κράτους (DStP), ήταν ανοικτά αντισημιτικό. Ο υπουργός Εξωτερικών και βραβευμένος με το Νόμπελ Ειρήνης Stresemann έγραφε κρυφά γράμματα στο γιο του τέως αυτοκράτορα, όπου διατύπωνε τους στόχους της πολιτικής του. Σ’ αυτούς ανήκαν η ενσωμάτωση όχι μόνο της Αυστρίας, αλλά και του Ντάντσιχ (Γντανσκ, τότε ανεξάρτητη πόλη), της Δυτικής Πρωσίας και Άνω Σιλεσίας, που ήταν μέρη της Πολωνίας.
Η Αποικιακή Ομοσπονδία περιλάβανε εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου και όλων των συλλόγων και κομμάτων, συμπεριλαμβανόμενων των σοσιαλδημοκρατών, και αποφάσισε το 1930 «προπαγάνδα για τις αποικίες, ιδιαίτερα στους εργαζόμενους». Η νοσταλγία για ένα ισχυρό αυταρχικό κράτος και για εθνική δόξα ήταν ριζωμένες σε ευρύτατα στρώματα. Επρόκειτο για βαθύτατη κοινωνική κρίση, που όμως δεν ήταν επαναστατική. Βέβαια, υπήρχε ισχυρό συνειδητό εργατικό κίνημα. Το ΚΚ Γερμανίας (KPD) είχε το 1933 350.000 μέλη και δεκάδες χιλιάδες ανήκαν σε άλλες μαζικές οργανώσεις.
Αριθμητικά ακόμα πιο δυνατό ήταν το σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο, που ανερχόταν σε σχεδόν 1 εκατ. μέλη. Εκατοντάδες χιλιάδες ήταν ενταγμένοι στο «Σιδερένιο μέτωπο»1 και 4 εκατ. στη Γενική Ομοσπονδία των Γερμανικών Συνδικάτων (ADGB). [size=14pt]Αλλά ακόμα ο κρατικός μηχανισμός δεν είχε κλονιστεί και οι μάζες δεν κινούνταν σε επαναστατική κατεύθυνση. Αντίθετα, μια αντεπαναστατική νοοτροπία κέρδιζε έδαφος. Το πιο σημαντικό εμπόδιο για μια στροφή στην επανάσταση αποτελούσε το μαζικό φασιστικό κίνημα.[/size]
ΣΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΑΤΙ;