Μεγαλωσα στη περιοχη και ειχα ξαδελφο πανκη.
Τελη δεκαετιας του 80 παιζαν συχνα πυκνα καδρονιες,μαλιστα τοτε υπηρχε ο μυθος οτι ακογοντουσταν ναζιστικοι υμνοι απο σπιτια πιτσιρικαδων κατοικων του Θησειου.
Οι Πετραλωνιτες ηταν Πανκηδες και υπηρχαν συχνες επισκεψεις.
Πιο μετα σκαγανε συγκαλυμενοι ναζι με ροκαμπιλικη ενδυμασια.
Όντως η συναυλία που ανέφερα στο Θησείο και στην οποία έγινε το πέσιμο της ομάδας του Κοστέλο, ήταν punk συναυλία με γνωστά ελληνικά γκρουπ της εποχής. Δυστυχώς δεν μπορώ να επιβεβαιώσω τα ονόματα των συγκροτημάτων.
Εξίσου ιστορική "αντιπαράθεση", μεταξύ Ελλήνων punks και των skins του Κοστέλο, είχε συμβεί πρωτύτερα σε ανοιχτή συναυλία στα ΤΕΙ του Αιγάλεω. Κύριο γκρουπ εκεί ήταν οι πολύ γνωστοί για την εποχή, "Αδιέξοδο".
Προφανώς υπήρχε "βεντέτα" ανάμεσα σε skins και punkies, όπως υπήρχε και ανάμεσα σε skins και κνίτες, αλλά με τους δεύτερους, σε διαφορετικούς χώρους βέβαια. Υπογραμμίζω ότι δεν φαινόταν να υπάρχει το ίδιο άμεσα εχθρικό κλίμα ανάμεσα σε skinheads και αντιεξουσιαστές της εποχής - επικρατούσε μία αμοιβαία ανοχή, κυρίως σε διάφορες κινητοποιήσεις. Γεγονός που ίσως είναι άξιο προς συζήτηση.
Πιθανά κάποιοι σημερινοί χρυσαυγίτες - χτεσινοί τυπικοί δεξιοί - που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, να νομίζουν ότι μιλάμε για "πράσινα άλογα".
Θα δυσκολευτούν κατά τη γνώμη μου πολύ να καταλάβουν, ότι όλη η εύφημη μνεία για την πολυθρύλητη ανατρεπτικότητα, την επαναστατικότητα και τον ακτιβισμό της χρυσής αυγής (εφόσον θεωρήσουμε ότι υφίστανται σήμερα), δεν την χρωστάνε ούτε στο Μιχαλολιάκο, ούτε στον Κασιδιάρη, αλλά σε ένα μάτσο ανένταχτους ξυρισμένους πιτσιρικάδες - φτωχόπαιδα οι πιο πολλοί - που πριν κάτι χρόνια, είχαν το θράσος να κατέβουν στους δρόμους και να πορευτούν με μόνο οδηγό την δική τους γνήσια τρέλα για τη ζωή και μία ιδιότυπη, αλλά αυθεντική "αλητεία".
Ό,τι κι αν κουβάλαγαν ιδεολογικά μέσα στο κεφάλι τους, δεν γούσταραν να ενταχτούν πουθενά. Καπελώθηκαν άγρια.
Με την έλευση της χ.α., όλοι οι παλιοί skins αποχώρησαν από τη φάση και γύρισαν σπίτι. Και κάποια στιγμή, κάποιοι από αυτούς έγραψαν λίγες γραμμές για να πουν την αλήθεια τους. Μία αλήθεια καθόλου βολική.