Το 1997 αλλά και το 2004 ειχα πολλες επιφυλάξεις για την ικανοτητα του Καραμανλη. Αποδειχθηκε ότι δυστυχως δεν ειχε ουτε τη φιλοδοξια, ουτε την ορεξη, ούτε ισως την ικανοτητα, να προβει σε αυτές τις ενεργειες που θα τον εκαναν να μεινει στην Ιστορια.
Ενας ανθρωπος προφανως πορφυρογέννητος (όπως και ο ΓΑΠ), μεγαλωμένος σε εύκολες εποχές. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακο, αλλά φανηκε ότι ουσιαστικα εκπληρωσε όνειρα άλλων, όχι το δικο του. Αν δεν εχεις καύλα να πετυχεις σε κατι, δεν γινεται με το ζορι.
Αυτό καταλογίζω στον Καραμανλη. Ότι όχι μονο δεν ηταν για τα δυσκολα, αλλά δεν ειχε καν την εσωτερικη αναγκη να προσφερει πραγματικα, παρα μονο να διαχειριστεί μια κατασταση.
Ο Κωστας Καραμανλης είναι ισως ο μονος πολιτικος, στον οποιο η Ιστορια θα καταλογισει όχι στραβα που εκανε, αλλά σωστα που δεν εκανε.
