Δὲν εἶναι ἐκτρώματα. Καὶ ἀσχέτως τοῦ τότε πολιτικοῦ καθεστῶτος, πρόκειται δι' ἄνετα, λειτουργικά, ἀνθεκτικά, καὶ ναί, ὡραῖα κτίρια.
Συγκρίνατε τα μετὰ τῶν μαζικῶν κατοικιῶν τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Εὐρώπης.
Γι΄αυτό λέω ρε παιδιά. Εμείς οι Έλληνες είχαμε φτιάξει το δικό μας, ελληνικό μοντέλο οικονομίας και κάπως - κουτσά, στραβά - τη βγάζαμε. Με την παραοικονομία μας, με τα λαδωματάκια μας, με τα νταλαβέρια μας, με τα γρηγορόσημά μας - μία πλήρης παραδοξότητα, η οποία όμως "δούλευε".
Άντε να εξηγήσεις, για παράδειγμα, στον Ευρωπαίο τι είναι η αντιπαροχή. Αλλά με την αντιπαροχή, προικίστηκαν κόρες και γαμπροί και αν το οικόπεδο ήταν καλό, σού έμενε και ένα διαμέρισμα να το νοικιάσεις. Ελληνικές ευρεσιτεχνίες.
Η πιάτσα στο μεταξύ ήξερε ποιοι σήκωναν καλές πολυκατοικίες και προσεγμένες και ποιοι όχι. Ακόμα και τώρα, στη γειτονιά μου λέμε την τάδε πολυκατοικία, την έχτισε ο τάδε και πάει λέγοντας.
Φυσικά, χτίστηκαν και εκτρώματα, που σήμερα θα είχαν κατεδαφιστεί, αν δεν πλάκωναν οι μετανάστες.
Προσωπικά, σε όλο αυτό το δημιουργικό "χάος", τους μόνους που δεν γούσταρα ήταν οι κλασικοί Έλληνες αεριτζήδες, γιατί αυτοί δεν δούλευαν, πουλούσαν αέρα. Είχαμε γεμίσει μάνατζερ, παραγωγούς, δημοσιοσχεσίστες, καλλιτεχνικούς πράκτορες, στυλίστες, τσιλιαδόρους, μαιτρ και ένα κάρο τύπους που σού μόστραραν μία κάρτα και χτύπαγαν πόρτες.