Παντως αν γινουν οι κατασχεσεις θα ειναι απλα χωρις λογια, τοσο απεριγραπτο. Ακομα και ο τοσο μισητος κομμουνισμος σε αφηνε να εχεις μια στεγη πανω απο το κεφαλι σου. Η Δημοκρατια ομως, οχι!!!
Ή αστική δημοκρατία δέν είναι ή δημοκρατία γενικώς είναι κάτι συγκεκριμένο. Δέν είναι γενική βούληση, αλλά αστική βούληση.
Όταν ένα συμβόλαιο τής αστικής δημοκρατίας μέ τούς δανειστές της φτάνει σέ επαχθές όριο γιά τόν πληθυσμό φτιάχνει μία νέα κοινωνική ιστορική πραγματικότητα.
Τό τί θά επιφέρει, θά τό δούμε.
Δέν είναι προσδιοριστικό ότι μία πραγματικότητα δημιουργεί μία ιστορική αναγκαιότητα. Αυτά είναι Μαρξιστικά.
Ή "ιστορική αναγκαιότητα" είναι μία φράση σήμα κατατεθέν τής Ρόζα Λούξεμπουργκ πού συχνα χρησιμοποιούσε όπως εδώ:
"Η αστική ταξική κυριαρχία είναι αναμφίβολα μία ιστορική αναγκαιότητα, αλλά τόσο επίσης, ή επανάσταση της εργατικής τάξης εναντίον της".
Ή διαλεκτική ιστορική ανάλυση δέν καταφέρνει νά εξηγήσει γιατί στήν Αθήνα ή άρχουσα τάξη δέν ανατράπηκε αλλά έκανε παραχωρήσεις στή λαϊκή τάξη καί δημιούργησαν μαζί τήν πολιτιακή αμεσοδημοκρατία καί τό ορόσημο τού 5ου αιώνα, ούτε γιατί ή καταπίεση δημιούργησε εθνικισμό καί βασιλία αλλά όχι λαϊκή δημοκρατία τό 1821 στήν Ελλάδα.
Γιατί κομμουνισμό στήν αγροτική Ρωσία τό 1917, ενώ στήν Αγγλία τήν μάνα τού καπιταλισμού εκεί πού οί συνθήκες ήταν τά στοιχεία μελέτης τού Ένγκελς έγεινε τελικά περίπου ότι στήν Αθήνα, ένας κοινωνικός συμβιβασμός.
Αποτυγχάνει ό ντετερμινισμός λοιπόν γιατί δέν υπολογίζει τούς ανθρώπινους καταλύτες.
Κοντολογίς, χωρίς Φιλική Εταιρεία καί Κολοκοτρώνη μιά χαρά ραγιάδες θά μέναμε.
Σήμερα ισχυρή καταπίεση πάλι υπάρχει. Επαρκής λαϊκή αντιδραστική αντίληψη υπάρχει;