Έργα και Ημέρες της νεοφασιστικής/ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή»

[pornopapos]

Δεν ξέρω τι είναι ο λάκης ,αλλά εσύ λες ότι ξέρεις καλά τους νόμους .


Εσύ λοιπόν ΠΠ που είσαι μεγάλος νομομαθής  ,μπορείς να μας πείς

ποιά είναι η έννοια της "μεταρρύθμισης " ασφαλιστικού μέτρου

κατα το άρθρο 697 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας ?

Αυτό έπεσε προσφατα στις εξετάσεις .

" Μεταρρύθμιση " κατά το άρθρο αυτό είναι και η διάταξη νέου

ασφαλιστικού μέτρου μείζονος ή ίσης ισχύος, ή μόνο ελάσσονος και γιατί ;

Απάντησε με την ησυχία σου !

Μην την πατήσεις όπως στο άρθρο 686 ΚΠολΔικ !  

κόπηκες στη δικονομία πάλι?

 

[master21]

Άντρακλες σαν τα αναρχοκουμμούνια κανείς!

Κατάφεραν 200 να σκοτώσουν στο ξύλο δύο άοπλους μπάτσους πιτσιρικάδες.

μην ξεχνας τους ανθρωπους που επνιξαν στην γιουρομπανκ στο κεντρο επειδη τολμησαν να πανε στη δουλεια τους,αναμεσα τους μια εγκυος...

 

μην ξεχνας τους ανθρωπους που επνιξαν στην γιουρομπανκ στο κεντρο επειδη τολμησαν να πανε στη δουλεια τους,αναμεσα τους μια εγκυος...

Αμ το άλλο το ξεχνάς?
Που έκαψαν το κόστα μπόντα??

 

[ektor lopez]

μην ξεχνας τους ανθρωπους που επνιξαν στην γιουρομπανκ στο κεντρο επειδη τολμησαν να πανε στη δουλεια τους,αναμεσα τους μια εγκυος...

αυτο το κανανε εγκαθετοι για να ενοχοποιηθει το κωμα μη τα ξαναλεμε.

 

συριζαιοι με κουκουλες ηταν τα ειπαμε αυτα 
ουτε καν αντεξουσιαστες που ακουστηκε
κουκουλες φορανε μονο οι συριζαιοι τελος

 

[redmanftw]

Γέροντας Άνθιμος ο Αγιορείτης: Η μετάνοια, η πίστη και η Χρυσή Αυγή θα μας σώσουν!

 

[pornopapos]

Γέροντας Άνθιμος ο Αγιορείτης: Η μετάνοια, η πίστη και η Χρυσή Αυγή θα μας σώσουν!

 

[redmanftw]

ΒΗΜΑ: «Αν γίνουν τώρα εκλογές η Χρυσή Αυγή θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση»

 

[redmanftw]

 

[redmanftw]

 

[pornopapos]

Ημερομηνία: 06/11/2012

Στοιχεία - σοκ που προβληματίζουν για νεοναζιστική οργάνωση στην Γερμανία. Άνοιξε ο φάκελος με την υπόθεση δολοφονίας του Θεοδ. Βουλγαρίδη.


Πριν από ένα χρόνο, τέτοιες μέρες, η Γερμανική κοινωνία κλονίστηκε από την αποκάλυψη της δράσης μίας αντεργκράουντ εθνικοσοσιαλιστικής ομάδας νεοναζιστών εξτρεμιστών, η οποία αποτέλεσε την αφορμή για μία σειρά από έρευνες.

Όλα ξεκίνησαν την 4η Νοέμβρη 2011 με μία ληστεία τράπεζας στο Άιζεναχ της Γερμανίας. Οι δύο ληστές διέφυγαν κουβαλώντας 70.000 ευρώ.

Δύο ώρες αργότερα, αστυνομικοί πλησίασαν ένα ύποπτο τροχόσπιτο το οποίο τυλίχτηκε στις φλόγες. Μετά την κατάσβεση της φωτιάς, ανακάλυψαν στο εσωτερικό του τα νεκρά σώματα δύο αντρών: του Ούβε Μούντλος και του Ούβε Μπένχαρτ, γνωστών για την παράνομη δράση τους νεοναζί κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990.

Είχαν αυτοπυροβοληθεί αφού πρώτα είχαν βάλει φωτιά στο όχημα.

Σύμφωνα με την Deutsche Welle, τότε κανείς δεν υποψιαζόταν την έκταση και τις διαστάσεις της υπόθεσης.

Η αστυνομία περισυνέλεξε μεγάλο αριθμό όπλων, ένα εκ των οποίων αποδείχθηκε ότι ήταν το πιστόλι που είχε χρησιμοποιηθεί στη δολοφονία της αστυνομικού Μικέλε Κιζβέτερ στο Χάιλμπρον το 2007.

Τα πράγματα, όμως, επρόκειτο να γίνουν ακόμη πιο πολύπλοκα, όταν το ίδιο απόγευμα οικία τυλίχτηκε στις φλόγες έπειτα από έκρηξη στο Τσβίκαου. Ήταν το σπίτι στο οποίο οι δύο νεοναζί συγκατοικούσαν μαζί με μία γυναίκα, την Μπεάτε Τσέπε.

Ανάμεσα στα συντρίμμια, οι αρχές βρήκαν ένα μακάβριο βίντεο, στο οποίο η ομάδα επαιρόταν για τους φόνους μίσους που είχε διαπράξει από τον Σεπτέμβριο του 2000.

Υποστήριζαν ότι είχαν δολοφονήσει όχι μόνο την αστυνομικό, αλλά και άλλους εννέα αλλοδαπούς άντρες.

Το συγκεκριμένο βίντεο έμελλε να αποτελέσει το κλειδί για τη διαλεύκανση μιας σειράς από δολοφονίες που προβλημάτιζαν την αστυνομία για χρόνια: οκτώ Τούρκων και ενός Έλληνα, του Θεόδωρου Βουλγαρίδη.

Οι εγκληματίες ήταν όλοι μέλη της προαναφερθείσας νεοναζιστικής οργάνωσης με την ονομασία NSU (Εθνικοσοσιαλιστικό αντεργκράουντ).

Μέχρι τότε, οι αρχές θεωρούσαν ότι οι φόνοι συνδέονταν με την τουρκική μαφία. Το βίντεο όμως αποδείκνυε ότι κίνητρό τους ήταν η ξενοφοβία και το μίσος.

Έντεκα χρόνια μετά τον πρώτο φόνο της νεοναζιστικής ομάδας, η Γερμανική κοινωνία τρομοκρατήθηκε όταν άκουσε την είδηση πως μία παρέα τριών νεοναζί εγκληματιών λυμαινόταν τη χώρα, ληστεύοντας τράπεζες και σκοτώνοντας τουλάχιστον δέκα άτομα.

Το σοκ για το κοινό ήταν ακόμη μεγαλύτερο όταν έγινε γνωστό ότι οι φόνοι θα μπορούσαν να έχουν προληφθεί: η Γερμανική υπηρεσία πληροφοριών ήξερε τα πάντα για τη δράση των τριών εξτρεμιστών ήδη από τη δεκαετία του 1990, χάνοντας όμως στη συνέχεια τα ίχνη τους.

Μήνες τώρα, κοινοβουλευτικές επιτροπές ερευνούν αυτή την αποτυχία των υπηρεσιών ασφαλείας, ενώ σχετικά πρόσφατα έγινε γνωστό ότι σημαντικοί φάκελοι των υπηρεσιών σχετικά με τη δράση της ομάδας είχαν καταστραφεί εν αγνοία του επί χρόνια επικεφαλής του Ομοσπονδιακού Γραφείου για την Προστασία του Συντάγματος, Χάινζ Φρομ, ο οποίος γι' αυτό το λόγο παραιτήθηκε.

Με την υπόθεση ασχολήθηκε ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ η οποία υποσχέθηκε στις οικογένειες των θυμάτων ότι η υπόθεση θα διαλευκανθεί πλήρως.

Μέχρι σήμερα, όμως, πολλές πτυχές της παραμένουν σκοτεινές, καθώς αγγίζουν και το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, το οποίο αποτελεί την πολιτική – ανοικτά ακροδεξιά –πτέρυγα του βίαιου νεοναζιστικού κινήματος.


Πηγή: news247.gr

http://www.left.gr/article.php?id=12258

 

[Ιπτάμενος]

Ο Παύλος Τσίπρας πατέρας του Αλέξη ηταν μεγαλοεργολάβος επι χούντας.

 

[pornopapos]

Χρυσή Αυγή: Εντός ή εκτός νόμου;

Ημερομηνία: 06/11/2012
Πηγή:

http://www.rednotebook.gr

Της Ιωάννας Κούρτοβικ:

«Τα όρια του νόμου και της νομιμότητας καθορίζονται από τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς συσχετισμούς»


Εκτός νόμου,  εκτός  δίκαιου, και επιθετικά αντικοινωνική.

Καμία κοινωνική συνθήκη δεν μπορεί να δικαιολογεί την ανοχή απέναντι σε ένα μόρφωμα που επαγγέλλεται  την επιστροφή στον κανιβαλισμό και προλειαίνει το δρόμο της πολιτικής εκτροπής.

Τα δικαιώματα δεν μπορούν να αποτελούν όπλο στα χέρια των εχθρών τους. Γιατί δεν αποτελούν υπερβατικές αξίες, ενδεδυμένες μεταφυσική  ισχύ, αλλά εργαλεία για την κοινωνική οργάνωση  πάνω στις κοινά παραδεγμένες  (τυπικά τουλάχιστον)  αρχές  της δικαιοσύνης, ελευθερίας  και ισότητας και αν λειτουργούν ενάντια σ’ αυτές,  έχουμε ήδη μια διαδικασία ακύρωσής τους.

Όταν  το μόρφωμα αυτό διεκδικεί να είναι  εκτός δημοκρατικού πλαισίου  και  καυχιέται για την παραβατική του δράση το λόγο έχει η Δικαιοσύνη.

Αλλά μπορεί;

Γιατί οι  βρικόλακες  που ξεπροβάλλουν από τα χαλάσματα  της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης δεν τρέφονται μόνο  από τις σάρκες των θυμάτων τους, αλλά και από την ισχυρή κάλυψη  που τους παρέχει το ίδιο το θεσμικό σύστημα.

Όταν η νομοθεσία μας είναι η ανεκτικότερη στην Ευρώπη απέναντι στη ρητορεία του μίσους και τη ρατσιστική βία. Όταν οι νόμοι οργανώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό. Όταν το Κράτος εξαντλεί το ρατσιστικό λεξιλόγιο («υγειονομικές βόμβες»,  «λαθρομετανάστες», «πολιτισμική απειλή» κοκ) και τροφοδοτεί την δυσανεξία και το φόβο.

Όταν  το  ΣτΕ  (το πιο «δημοκρατικό» Δικαστήριο της χώρας)  νομιμοποιεί τα μικρά Άουσβιτς και τη δωδεκάμηνη κράτηση του πρόσφυγα.

Όταν καμία ποινική δίωξη δεν έχει ποτέ ασκηθεί αυτεπάγγελτα για παραβίαση του ν. 927/79 που  τιμωρεί  τη ρατσιστική προπαγάνδα, καμία  με το ν. 3304/2003 που ποινικοποιεί τη διάκριση, καμία ποτέ  δίωξη δεν έγινε  για εγκλήματα βίας με την επιβαρυντική  περίσταση των ρατσιστικών κινήτρων  (79  παρ. 3 ΠΚ).

Όταν διατάξεις όπως  της «διασποράς ψευδών ειδήσεων» (191 ΠΚ) και της «πρόκλησης των πολιτών σε διχόνοια» (192 ΠΚ) ενεργοποιήθηκαν μόνο εναντία σ’ αυτούς που υπεράσπιζαν δικαιώματα και ποτέ ενάντια στους οχετούς  ρατσιστικού μίσους, όταν η Δικαιοσύνη νομιμοποιεί το βιβλίο του Πλεύρη και  καταδιώκει  τα θύματα  της λογικής του, δημοσιοποιεί  τις φωτογραφίες των οροθετικών τοξικομανών, αλλά  θίγεται  από την  δημοσίευση  της φωτογραφίας αστυνομικού σε ώρα υπηρεσίας  (χωρίς να  την απασχολεί ότι αυτός βρίσκεται ανάμεσα στα μέλη μιας φασιστικής συμμορίας).

Πώς θα  αντιπαλέψει κανείς εκείνο το 60% της αστυνομίας που είναι κατά τον Παναγιώταρο με την Χρυσή Αυγή, όταν για τη Δικαιοσύνη η αστυνομική μαρτυρία είναι περιβεβλημένη με αμάχητο τεκμήριο αξιοπιστίας, ενώ το θύμα της βίας  έχει  αξιωματικά το στίγμα  του ψεύδορκου και απειλείται με  δίωξη πριν καν μιλήσει;

Πώς να μην σκέφτεται κανείς ότι στην  Ελλάδα, 38 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, μοιάζει ακατόρθωτο να μπορεί να στηθεί μια «Ένωση Δημοκρατικών Δικαστών», όπως σε  τόσες άλλες χώρες της Ευρώπης;

Τα όρια του νόμου και της νομιμότητας  καθορίζονται από τους πολιτικούς και τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Στην αυλή του σχολείου και στα επείγοντα των νοσοκομείων, στις γειτονιές και στους τόπους της δουλειάς, στα αμφιθέατρα και στο διαδίκτυο και φυσικά στο δρόμο. Εκεί  φτιάχνονται οι κοινωνικές δυναμικές που μπορούν να επανακαθορίσουν τον δημόσιο  διάλογο και να ανανοηματοδοτήσουν το περιεχόμενο των δικαιωμάτων. Και τότε  θα μιλήσουμε και για τα όρια της νομιμότητας.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

 

[leonoro]

Ο Παύλος Τσίπρας πατέρας του Αλέξη ηταν μεγαλοεργολάβος επι χούντας.

Διάβασα στην Ημερησία ότι φυλακίστηκε το '68 και γέννηση 1934

 

[kosnik26]

Όταν  το  ΣτΕ  (το πιο «δημοκρατικό» Δικαστήριο της χώρας)  νομιμοποιεί τα μικρά Άουσβιτς και τη δωδεκάμηνη κράτηση του πρόσφυγα.

 

[apolyto_arseniko]

Ο Παύλος Τσίπρας πατέρας του Αλέξη ηταν μεγαλοεργολάβος επι χούντας.

φτωχαδακι δηλαδη και αυτος τυπε?

 

[aigeas]

φτωχαδακι δηλαδη και αυτος τυπε?

τυπε μου εχεις καταλαβει οτι το παπι ζαχαρωνει θεση σε υπουργειο αν βγει ο alexis;

 

[apolyto_arseniko]

τυπε μου εχεις καταλαβει οτι το παπι ζαχαρωνει θεση σε υπουργειο αν βγει ο alexis;

και ο παπαζολης θεση οταν τελειωσει τυπε ;)

 

[pornopapos]

 
Η νεοναζιστική στρατηγική της έντασης.

Του Δημήτρη Χριστόπουλου​

Στην πιο ενδιαφέρουσα αποστροφή της συνέντευξης Παναγιώταρου στο ΒΒC της 17ης Οκτωβρίου 2012, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής λέει: «Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για ένα νέο είδος εμφυλίου. Από τη μία πλευρά θα υπάρχουν εθνικιστές, όπως εμείς, και Έλληνες που θέλουν η χώρα μας να είναι όπως ήταν, και από την άλλη πλευρά, οι παράνομοι μετανάστες, οι αναρχικοί και όλοι αυτοί που έχουν κατ’ επανάληψη καταστρέψει την Αθήνα".

Αξιολογώ ως εξόχως αποκαλυπτικό το απόσπασμα αυτό. Τόσο αποκαλυπτικό που ίσως ο περί ου να υπέπεσε σε ατόπημα. Ο προσεκτικός ακροατής ή αναγνώστης θα διαπίστωσε ότι ο πόλεμος δεν θα γίνει εναντίον της εκφυλισμένης πολιτικής τάξης του μνημονίου ή έστω της αριστεράς που εποφθαλμιά την εξουσία (μολονότι ο όρος «αναρχοαριστεροί» είναι πολύ διαδεδομένος στο λεξιλόγιο της ΧΑ). Ο εχθρός δεν είναι αυτός. Ο εχθρός είναι οι αναρχικοί και οι μετανάστες, ένα μείγμα που ήδη έχει στοχοποιηθεί ως ανυπόφορο για όλη την ελληνική κοινωνία. Eπίσης, μιας και για τη Χρυσή Αυγή όλοι οι μετανάστες πρέπει να γίνουν παράνομοι, η αναφορά αυτής της ιδιότητας συμπεριλαμβάνει εν δυνάμει όλον τον μεταναστευτικό πληθυσμό της Ελλάδας.

Στην τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνα, όταν ο Κ. Σμιττ δημιουργούσε το ιδεολογικό λίπασμα του ναζισμού έγραφε:

«Εχθρός είναι μόνο μια, … κατά πραγματική δυνατότητα, μαχόμενη ολότητα, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με μιαν άλλη ακριβώς τέτοια ολότητα.» (Σμιττ, 1988:50)

Ο εχθρός λοιπόν δεν υποδεικνύεται στη βάση των προσωπικών αισθημάτων ή ηθικών αξιολογήσεων (inimicus), αλλά στο πρόσωπο μιας ολοκληρωτικά εχθρικής δύναμης (hostis) που απειλεί την ύπαρξη του κράτους. Αυτό διακρίνει τον εχθρό (έχει ενδιαφέρον ότι ο Σμιττ χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «εχθρός» στο πρωτότυπο) από τον κάθε είδους άλλον αντίπαλο. «Η απόφαση για το ποιος είναι εχθρός έχει ως δυνατή συνέπειά της τον εμφύλιο πόλεμο και προφανώς την άσκηση φυσικής βίας.» (Λαβράνου σε Σμιττ 1988: 19 ). Ενώ δηλαδή απέναντι στους αντιπάλους οι θεσμοί μπορούν να τιθασεύσουν τον ανταγωνισμό, απέναντι στον εχθρό μια είναι η διέξοδος: ο πόλεμος.

Η στρατηγική της έντασης την οποία έχει εγκαινιάσει μετεκλογικά η Χρυσή Αυγή, διαψεύδοντας όλους όσους προέβλεπαν τον εξανθρωπισμό του κτήνους δια του κοινοβουλευτισμού – από το ΚΚΕ ως το περιβάλλον του κεντροδεξιού εκσυγχρονισμού - έχει δύο βασικούς στόχους, στο μέσο και στο μακρο-επιπεδο: ο βραχυπρόθεσμος είναι το ενισχυμένο εκλογικό ποσοστό στην επικείμενη αναμέτρηση. Κατά το σενάριο αυτό, η Χρυσή Αυγή εύχεται να αποτύχει παταγωδώς η παρούσα κυβέρνηση, να κυβερνήσει γρήγορα η αριστερά, ώστε όταν αποτύχει και αυτή πλέον, να γίνουν πιο ώριμες οι προϋποθέσεις και να έρθει η ώρα της.

Ο μακροπρόθεσμος λοιπόν είναι ο δια-ιστορικός στόχος του ναζισμού: η ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, το οποίο καταστατικά η ΧΑ αποδοκιμάζει. Η πολιτική εδώ παραπέμπει στην ιστορικά δοκιμασμένη συνταγή του ακροδεξιού εξτρεμισμού, την στρατηγική της έντασης. Η στρατηγική που τροφοδοτεί τον φόβο των ανθρώπων απέναντι σε μια συγκεκριμένη ομάδα, διαιρώντας και χειραγωγώντας την κοινή γνώμη μέσω του τρόμου, της προπαγάνδας και της προβοκάτσιας. Να πούμε εδώ ότι η αναφορά σε «εμφύλιο πόλεμο» δεν πρέπει να δημιουργεί συνειρμούς με την ελληνική εμπειρία, ούτε συλλήβδην συσχετίσεις και ατελέσφορες ιστορικές αναλογίες, όπως έχει γίνει της μόδας, με τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Ορθώς επισημαίνεται επί τούτου πως:

   « Οι σημερινές ελληνικές αναφορές στο τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης αφορμώνται από τη θέση ότι ευθύνονται τα πολιτικά άκρα.(…) Η θέση τώρα ότι η πτώση της Δημοκρατίας οφείλεται στη δράση των «άκρων», όχι μόνο αθωώνει όλες τις μη ακραίες, τις αποκαλούμενες «μετριοπαθείς» πολιτικές δυνάμεις παρουσιάζοντάς τες αναγκασμένες να αποδεχθούν την τελική παράδοση της εξουσίας στους Ναζί, αλλά επιπλέον συγκαλύπτει την πολιτική τους ευθύνη καθ΄όλη τη διάρκεια της δημοκρατικής περιόδου. (Χατζηιωσήφ, 2012: 14-15).

Σε αντίθεση λοιπόν με τους κατά κανόνα άστοχους συνειρμούς με τη Βαϊμάρη, θεωρώ ότι άξια μελέτης είναι περισσότερο η ιταλική εμπειρία από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ως τις αρχές του ογδόντα για την οποία οι όροι «εμφύλιος πόλεμος» ή έστω «χαμηλής έντασης» εμφύλιος πόλεμος ή «βίαιη πολιτική σύγκρουση» αποτελούν κατά τους σοβαρούς αναλυτές του ιταλικού νεοφασισμού δόκιμες παραλλαγές της απόδοσης της τότε κατάστασης στη χώρα. Να θυμίσουμε: 25 νεκροί κατά μέσο όρο ετησίως από το 1969 ως το 1982 και 11.000 βίαια επεισόδια, 47% των οποίων αποδίδονται στην ακροαριστερά και το 53% στους νεοφασίστες (Cento, 2007: πρόλογος και 15).

Σήμερα, με τις συστηματικές επιθέσεις κατά μεταναστών από τα ελληνικά νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, επιχειρείται ο εξαναγκασμός των θυμάτων στη βίαιη απάντηση αλλά και η ώθηση των αναρχικών και τμημάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς στην πολεμική κινητοποίηση. Ο χώρος αυτός – παραδόξως πώς ακόμη – δεν έχει δώσει παρά σποραδικές απαντήσεις στη ναζιστική βία. Την ίδια στιγμή βέβαια συνεχίζει απτόητος να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα με τα συστηματικά «μπάχαλα» σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Όταν λοιπόν ο εχθρός της Χρυσής Αυγής ολισθήσει στην αναμέτρηση, τότε οι συνθήκες θα είναι ώριμες για την υπαρξιακή απόφαση όλων των υπολοίπων, δηλαδή ημών, που δεν είμαστε ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον: ποιος είναι ο εχθρός; Οι «εθνικιστές» ή οι εκτός ελέγχου «αναρχικοί που συμμαχούν με τους εισβολείς του έθνους, τους λάθρο-μετανάστες». Σε αυτήν τη συνθήκη, αν η αριστερά βρίσκεται στην εξουσία, τόσο το καλύτερο, καθώς όχι απλώς έχει λερωμένη τη φωλιά της γιατί ανέχθηκε τόσα χρόνια τα μπάχαλα, αλλά συν τοις άλλοις, οι προσβάσεις στα σώματα ασφαλείας θα είναι τόσο περιορισμένες ώστε το ίδιο το κράτος θα διαιρεθεί, μεταξύ «νομιμότητας» και «πάταξης του εχθρού με κάθε τίμημα», ακόμη δηλαδή και την κατάλυση των εγγυήσεων του Συντάγματος.

Έτσι λοιπόν, στη βάση της βιαίης πόλωσης και της ώθησης στο διχασμό, συγκροτούνται οι κοινωνικές συμμαχίες του νεοναζισμού. Από το στενό πυρήνα της συμμορίας που έχει ήδη κλείσει τα τριάντα χρόνια ζωής με δράσεις σχεδόν αποκλειστικά ποινικού ενδιαφέροντος, στο δεύτερο κύκλο εμπνεόμενο

«από την πολιτική κουλτούρα της αποενοχοποίησης του δωσιλογισμού και του βασιλοχουντισμού, κάτι που δεν τόλμησε –ή μάλλον δεν κατάφερε επαρκώς– το ΛΑΟΣ» (Χριστόπουλος, 2012)

και τέλος στον τρίτο και μεγαλύτερο κύκλο, η πολιτική επιρροή στον οποίο θα είναι καθοριστική για την έκβαση της πολιτικής εδραίωσης του νεοναζισμού στην Ελλάδα της κρίσης. Συζητούμε φυσικά για την αγανακτισμένη μικροαστική τάξη η οποία, συμπιεζόμενη, κατ’ουσίαν εξαφανιζόμενη από αυτήν την ιστορικά πρωτοφανή διαδικασία αναναδιανομής πλούτου στη χώρα, βρίσκει πάντα ιστορικά ένα ασφαλές απάγκιο στον ακροδεξιό εξτρεμισμό. Ο ελληνικός φυλετισμός – κυρίαρχη ιδεολογία ούτως ή άλλως και εκτός του ακροδεξιού άκρου - αποτελεί το κατεξοχήν πρόσφορο υπέδαφος για την ευόδωση της διεργασίας αυτής.

Η στρατηγική της έντασης που έχει λοιπόν υιοθετήσει η Χρυσή Αυγή αποσκοπεί στη εδραίωση των προσβάσεων της όχι μόνο στα μικροαστικά αλλά και σε μέσο-αστικά στρώματα. Τμήματα των στρωμάτων αυτών, ενώ, κατά τεκμήριο, μπορούν να αντιληφθούν τον κίνδυνο του εκφασισμού τους, εν τούτοις είναι πιθανό να μπουν στον πειρασμό: Από το χάος μιας κατάστασης απόλυτης ανομίας θα προτιμήσουν την «χώρα μας να είναι όπως ήταν»… Έτσι λοιπόν, η Χρυσή Αυγή, με διεργασίες που κονιορτοποιούν τον πολιτικό χρόνο επιχειρεί να μεταλλαχθεί από τον «προστάτη» του 6ου διαμερίσματος της Αθήνας – της γειτονιάς δηλαδή - σε πειστικό πάροχο ασφάλειας για ένα υπολογίσιμο τμήμα του ελληνικού εκλογικού σώματος, με τελικό στόχο μια ολική αντιπαροχή προστασίας προς το ίδιο το κράτος: από την κοινότητα, στην κοινωνία και δι’αυτής στους πολιτειακούς θεσμούς. Διότι φυσικά η συνθήκη της σύρραξης ευνοεί την σφιχτή και στρατιωτικά δομημένη ιεραρχία σε βάρος της πλαδαρής ιδεολογικής επιρροής των πολιτικών κομμάτων, και μάλιστα σε μια εποχή γενικευμένης απαξίωσης του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα της κρίσης.

«Υπάρχει μια κοινή και βολική δικαιολογία για τη βία που λέει ότι για όλα φταίει ο αντίπαλος. Οι γερμανοί απολογητές του ναζισμού υπερασπίζονται το Τρίτο Ράιχ λέγοντας ότι το άρχισαν οι Μπολσεβίκοι. Είναι γεγονός φυσικά ότι η έφοδος του Λένιν ενάντια στους πολιτικούς του αντιπάλους ήταν και αυτή εξαιρετικά βίαιη, ωστόσο οι Ναζί ήταν απόλυτα ικανοί να σκοτώνουν ανθρώπους στο ξύλο και αργότερα να στέλνουν εκατομμύρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς να χρειάζονται «δασκάλους» από την Αριστερά. Δεν πιστεύω λοιπόν ότι στην πραγματικότητα η αριστερή βία οδήγησε με τον οποιονδήποτε τρόπο στην ανάδυση της Ακρας Δεξιάς. (…) Αυτά δεν σημαίνουν ότι αρνείται κανείς πως η Ακρα Αριστερά έκανε πάντα τα στραβά μάτια στη δική της βία, είτε αυτή κατευθυνόταν εναντίον αστυνομικών είτε εναντίον τραπεζών. Αλλά για πολλές δεκαετίες η Ακρα Αριστερά δεν ήταν κανένας ισχυρός παράγοντας της ελληνικής πολιτικής.» (Μαζάουερ, 2012)

Το γεγονός ότι τα προηγούμενα τα λέει αυτός που τα λέει και όχι κάποιος «ακραίος αριστερός» ιστορικός νομίζω ότι στέλνει ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα επείγουσας ανάγκης ταυτοποίησης του προβλήματος, χωρίς πολιτικές υπεκφυγές, άστοχες ιστορικές αναλογίες, και συλλήβδην γενικεύσεις θεολογικού τύπου σχετικά με την «καταδίκη της βίας» μέσα από τη θεωρία των άκρων, η οποία στην προσπάθεια της να απονομιμοποιήσει την αριστερή βία, τελικώς νομιμοποιεί το ναζισμό καθώς τον καθιστά συμψηφίσημο πολιτικο-ιδεολογικό μέγεθος.

Είναι αυτονόητο πως ο οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος ανθίσταται στη βία. Μας κάνει το ίδιο, το να διαλύσει το σπίτι μας ένας χούλιγκαν, ένας φασίστας ή ένας αναρχικός και είναι αυτονόητο πως η ποινική έννομη τάξη δεν θα διακρίνει με βάση τα κίνητρα του καθενός τους. Από αυτό όμως το αυτονόητο, ο ίδιος νοήμων άνθρωπος ξεκινά να σκέφτεται. Σε ένα εξαιρετικό βιβλίο, ένας από τους σημαντικότερους ιταλούς ιστορικούς των καιρών μας, ο Κάρλο Γκίνζμπουργκ μελετά με αφορμή την καταδίκη Σόφρι για την δολοφονία του αστυνομικού διοικητή του Μιλάνου τις σχέσεις του δικαστή και του ιστορικού, συγκλίσεις και αποκλίσεις στο «πώς επιμερίζει ο ένας την υπαιτιότητα και που αναζητά ο άλλος την αιτία» (Λιάκος, πρόλογος σε Γκίνζμπουργκ, 2003).

«Ένας ιστορικός έχει [λοιπόν] το δικαίωμα να διακρίνει ένα πρόβλημα εκεί όπου ένας δικαστής θα αποφάσιζε το «πέρας της διαδικασίας».» (Γκινζμπουργκ, 2003: 27).

Κοινώς, σε ό,τι αφορά την ποινική διαδικασία η βία δεν έχει χρώμα, αλλά σε ό,τι αφορά όλα τα άλλα επίπεδα έχει (και παραέχει). Αυτό σημαίνει ιεραρχήσεις, προτεραιοποιήσεις και αξιολογήσεις διαφορετικής έντασης στην απαξία της ίδιας της βιαίας πράξης, τόσο εξαιτίας του στόχου της όσο και της συστηματικής ή περιστασιακής εκφοράς της. Εδώ λοιπόν, δεν μπορεί κανείς πίσω από την καραμέλα της συλλήβδην «καταδίκης της βίας απ’όπου και να προέρχεται» να μη βλέπει τα εξής απλά:

1ον, για κάποιους η βία είναι το μέσο για άλλους είναι το καθεαυτό μήνυμα.

2ον, για κάποιους η προσφυγή στη βία είναι αναγκαίο κακό, για άλλους συνήθεια, για άλλους ηθική επιταγή μιας διεστραμμένης αίσθησης καθήκοντος.

3ον, για κάποιους η χρήση της βίας είναι περιστασιακή, για άλλους συστηματική και για άλλους υπαρξιακή ανάγκη.

Με απλά λόγια, είναι άλλο το να λέει κανείς ότι «επανάσταση χωρίς βία δεν γίνεται», άλλο το να απωθεί αστυνομικούς που τον χτυπάνε, άλλο το να σπάει μαγαζιά και κεφάλια στις διαδηλώσεις περιστασιακά, άλλο κατά συρροή (υπαινίσσομαι ούτως ή άλλως υπαρκτές διαβαθμίσεις του ποινικού κώδικα), άλλο μια ένοπλη ομάδα τύπου 17Ν και άλλο τα κρεματόρια του Χίτλερ. Εδώ λοιπόν δεν πρέπει να αφήνουμε περιθώρια παρερμηνειών: Η βία είναι το αναγκαίο αξιακό παρακολούθημα της ναζιστικής ιδεολογίας, είναι το μήνυμα της καθεαυτό καθώς ο στόχος της είναι να απαλλάξει την ανθρωπότητα από αυτούς που θεωρεί «υπανθρώπους», όπως δήλωσε η σύζυγος του αρχηγού στη Βουλή, δηλαδή πρόσωπα χωρίς εύλογη αξίωση να ζούνε: μη-πρόσωπα.

Ο ρατσισμός είναι συστατικό του ναζισμού εξ ου κάνουμε λόγο ειδικά για ναζισμό και όχι «φασισμό» ή ό,τιδηποτε σχετικό. Ο ναζιστικός φυλετισμός θεωρεί ότι κάποιοι δεν είναι άνθρωποι, όποτε όχι απλώς δικαιούμαστε να τους εξολοθρεύσουμε, αλλά υποχρεούμεθα διότι έτσι γίνεται καλύτερη η ανθρωπότητα στην οποία αυτοί - οι υπάνθρωποι - δεν ανήκουν. Εδώ λοιπόν πρέπει να τελειώνει – πριν καν αρχίσει - η συζήτηση περί συμψηφισμού της βίας ως εργαλείο πολιτικής επικράτησης ή – ακόμη χειρότερα - κοινωνικής διαμαρτυρίας με το ναζισμό.

Αξιολογώ πως τα προηγούμενα είναι προαπαιτούμενα για την οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκλισης ενάντια στον εκφασισμό της πολιτικής ζωής. Αν συμφωνούμε πως η στόχευση είναι η θωράκιση του δημοκρατικού και φιλελεύθερου χαρακτήρα του πολιτεύματος απέναντι στη ναζιστική απειλή, τότε η σίγουρη συνταγή αποτυχίας είναι αφενός η «θεωρία των άκρων» και αφετέρου, η αγοραία αντιμνημονιακή ρητορεία περί «προδοτών» και «δωσίλογων» καθώς και οι δύο αυτές απόψεις δείχνουν να μην έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τους τη διάκριση μεταξύ «εχθρού» και «αντιπάλου» με την οποία πορεύεται ανέκαθεν ο ναζισμός.

Οι διαφορές των πολιτικών αντιπάλων δεν κρύβονται, ούτε πρέπει εξάλλου. Από την άλλη όμως, αν υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο δεν λύνονται αυτό είναι ο αντιναζιστικός αγώνας. Διότι η επικράτηση σε αυτόν τον αγώνα θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να διαφωνούμε ελεύθερα και συντεταγμένα. Σαν πραγματικοί αντίπαλοι.

Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου

http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-neonazistiki-stratigiki-tis-entasis-toy-dimitri-xristopoyloy

 

[aigeas]

και ο παπαζολης θεση οταν τελειωσει τυπε ;)

αρχισε ο ηλιθιος να απλωνει σεντονια!! αξιος διαδοχος του βολταιρου!