Σε κρίσιµο σταυροδρόµι
Δεν συµµερίζοµαι την απαισιοδοξία. Η Ελλάδα µπορεί να τα καταφέρει, αφού ακόµα και σήµερα παραµένει ανάµεσα στις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσµου και οι Έλληνες είναι άνθρωποι εργατικοί, µε προσλαµβάνουσες παραστάσεις του παγκόσµιου οικονοµικού γίγνεσθαι. Θα κάνουν, όµως, τη νέα αρχή; Θα αποφασίσουν να αντιµετωπίσουν τα προβλήµατα της δοµής της οικονοµίας τους, προβλήµατα που οδήγησαν στην κρίση, ή θα αδρανήσουν, εφευρίσκοντας αποδιοποµπαίους τράγους;
Η απόφασή µας είναι ανάµεσα σε δύο επιλογές: Στην κακή επιλογή της αδράνειας και της ενστικτώδους αποµόνωσης, που οδηγεί σε µια κλειστοφοβική, οπισθοδροµική κοινωνία, φυλακισµένη σε έναν αέναο κύκλο υπανάπτυξης και επιδείνωσης του βιοτικού επιπέδου. Και στη σωστή επιλογή της δραστηριοποίησης, που οδηγεί σε µια σύγχρονη, καινοτόµο και δυναµική κοινωνία, η οποία δίνει ευκαιρίες στους νέους, ενσωµατώνει τη διαφάνεια και την αξιοκρατία και επιβραβεύει αυτούς που εργάζονται σκληρά. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή. Η Ελλάδα στο άµεσο µέλλον ή θα είναι σε πολύ χειρότερη ή σε πολύ καλύτερη κατάσταση, όχι όµως στην ίδια κατάσταση του σήµερα ή του χθες.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το ίδιο δίληµµα αντιµετώπισαν δύο µεγάλες χώρες, οι ΗΠΑ και η Γερµανία, αλλά αντέδρασαν διαφορετικά.
Στις ΗΠΑ η κρίση έφερε περισσότερη δηµοκρατία, έφερε το κοινωνικό κράτος, τα επιδόµατα ανεργίας, την ασφάλεια στις τραπεζικές καταθέσεις, την ίδρυση της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, η Μεγάλη Ύφεση ξεπεράστηκε, η ανισοκατανοµή του πλούτου µειώθηκε και η ζωή των πολιτών βελτιώθηκε. Στη Γερµανία, αντίθετα, επικράτησαν οι ακραίες φωνές, εντάθηκε ο
ρατσισµός και η
ξενοφοβία,
η δηµοκρατία συνετρίβη και η χώρα οδηγήθηκε σε πόλεµο,
παρασύροντας ολόκληρο τον υπόλοιπο κόσµο.
Η Ελλάδα µπορεί να ακολουθήσει τον δρόµο των ΗΠΑ της δεκαετίας του 1930, κανείς όµως δεν µπορεί να εφησυχάζει, αποκλείοντας το ενδεχόµενο να ακολουθήσει τον δρόµο της τότε Γερµανίας. Η τελική έκβαση αποτελεί συνάρτηση πλειάδας παραγόντων, όπως είναι η ωριµότητα της κοινωνίας για τη µεγάλη στροφή στην οργάνωση του κράτους και στις σχέσεις του κράτους µε τον ιδιωτικό τοµέα, η συναρτώµενη πορεία των εγχώριων πολιτικών εξελίξεων, η επιτυχία των διαρθρωτικών µεταρρυθµίσεων, η σταδιακή σταθεροποίηση και µείωση του δηµόσιου χρέους, ακόµα και η ίδια η σταθερότητα της Ευρωζώνης και η παραµονή της χώρας µας στον πυρήνα της Ευρώπης.
Είµαι αισιόδοξος ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει, γεγονός που σηµαίνει σηµαντικές θετικές αλλαγές στη ζωή των πολιτών, στον δηµόσιο τοµέα και τις επιχειρήσεις.
Πηγή: