...αυτην που συμετειχε ο μουλοπουλος λες ?
ο Μουλόπουλος ήταν με τη Lotta Continua, βλαξ!!!
ΙΤΑΛΟΙ ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΕΣ «ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ» ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Η μαύρη κρουαζιέρα
Ολοι οι πρωταγωνιστές της μαύρης τρομοκρατίας στην Ιταλία της δεκαετίας του '70 «συνέπεσαν» σε μια κρουαζιέρα στην Ελλάδα, το Πάσχα του 1968. Οχι μόνο για να προσκυνήσουν τη χούντα, αλλά και να εκπαιδευτούν στις τεχνικές υπονόμευσης της δημοκρατίας απ' τους πρώτους «διδάξαντες».
Μία από τις πιο σκοτεινές πλευρές της δικτατορίας του 1967 παραμένει η σχέση του καθεστώτος με ακροδεξιά κινήματα άλλων χωρών και ειδικότερα η απόπειρα αποσταθεροποίησης του κοινοβουλευτισμού στην Ιταλία.
Ο πιθανότερος λόγος που έχει μείνει μέχρι σήμερα σκοτεινή αυτή η υπόθεση είναι ότι σχετίζεται με τη δράση των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες δρούσαν εκείνη την περίοδο στο πνεύμα του ψυχρού πολέμου, ενώ βρίσκονται σε πλήρη δράση και το περιβόητο διεθνές παρακρατικό δίκτυο Stay Behind (ιταλιστί Gladio, ελληνιστί «Κόκκινη Προβιά»).
Κεντρικό ρόλο σ' αυτή την υπόθεση φαίνεται ότι έπαιξε μια «κρουαζιέρα» την οποία οργάνωσε η ελληνική χούντα, προσκαλώντας 52 επίλεκτα στελέχη του ιταλικού νεοφασισμού να τιμήσουν με την παρουσία τους την πρώτη επέτειο του πραξικοπήματος. Και, επί τη ευκαιρία, να εκπαιδευτούν για την αξιοποίηση της ελληνικής «εμπειρίας» στην γειτονική μας χώρα.
«Εκδρομή» στην Αθήνα
Για να καλυφτεί η πραγματική σκοπιμότητα του ταξιδιού, η «εκδρομή» παρουσιάστηκε ως εορταστική προσφορά του καθεστώτος προς τους φοιτητές της Ιταλίας. Μ' αυτό τον τρόπο ταξίδεψαν στην Ελλάδα και 59 έλληνες φοιτητές, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν είχαν σχέση με την ομάδα των ιταλών νεοφασιστών.
Την οργάνωση είχε αναλάβει ο Pino Rauti (σ.σ.: για τα ονόματα που αναφέρονται βλ. σε επόμενη σελίδα) σε συνεργασία με τον Μιχαήλ Πουλαντζά, υπάλληλο της ελληνικής πρεσβείας στη Ρώμη. Αυτά τα στοιχεία κατέθεσε ο Giulio Maceratini και έχουν καταγραφεί στο αρχείο του Ιδρύματος Luigi Cipriani, στην Κρεμόνα.
Μεταξύ των ελλήνων φοιτητών βρισκόταν και ένα μέλος αντιστασιακής οργάνωσης. Πρόκειται για τον Βασίλη Μουλόπουλο, ο οποίος είναι σήμερα διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα». Ο κ. Μουλόπουλος μας εξηγεί ότι είχε αποστολή να παρακολουθεί (έως ότου, βέβαια, γίνει γνωστό το όνομά του στο καθεστώς) τη δράση του ΕΣΕΣΙ, της φιλοχουντικής, δηλαδή, ένωσης φοιτητών. Θυμάται ότι μόλις έφτασαν στην Ηγουμενίτσα από το Μπρίντιζι οι νεοφασίστες άνοιξαν αμέσως τις σημαίες τους με τα φασιστικά σήματα και τις σβάστικες και επιβιβάστηκαν σε δύο πούλμαν.
Ολοι έφτασαν γύρω στις 12 της ίδιας μέρας στο υπουργείο Εξωτερικών, στην Αθήνα, όπου τους έβγαλε λόγο κάποιος άνθρωπος του καθεστώτος.
Αρκετοί από τους έλληνες φοιτητές αμέσως τότε αντέδρασαν. Η «εκδρομή» γι' αυτούς είχε τελειώσει. Για τους Ιταλούς, όμως, έμενε ο κύριος λόγος της επίσκεψης: η εκπαίδευση.
* Εχουν καταγραφεί πολλές υποθέσεις για τον ακριβή χαρακτήρα αυτής της «εκπαίδευσης». Σε διπλανές στήλες δημοσιεύουμε σχετικό άρθρο που μας παραχώρησε ο γνωστός δικαστής του Μιλάνου Guido Salvini. Στις δικές του έρευνες οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η αποκάλυψη λεπτομερειών για τη «μαύρη κρουαζιέρα», ακόμα και ο κατάλογος των επιβαινόντων στο πλοίο.
Αυτά τα ντοκουμέντα ήρθαν στο φως στο πλαίσιο της μεγάλης έρευνας που διεξήγαγε Ειδική Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής και της Γερουσίας («για την τρομοκρατία στην Ιταλία και για την αδυναμία εντοπισμού των υπευθύνων για τις σφαγές»).
Η Επιτροπή συγκροτήθηκε με ειδικό νόμο το Μάιο του 1988 και ολοκλήρωσε τις εργασίες της μόλις το 2001.
Εδώ μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η τελευταία περίοδος των εργασιών της (μετά το 1997), όπου προήδρευε ο γερουσιαστής της Δημοκρατικής Αριστεράς Giovanni Pellegrino.
* Στο πόρισμά του ο Pellegrino αναφέρεται στην κρουαζιέρα:
«Την άνοιξη του 1968 πραγματοποιήθηκε μια "εκδρομή" στην Ελλάδα των συνταγματαρχών, την οποία επισήμως είχε διοργανώσει ο ΕΣΕΣΙ, ο σύλλογος των ελλήνων φοιτητών στην Ιταλία. Την εκδρομή καθοδηγούσαν οι Pino Rauti, Stefano Delle Chiaie και ο Loris Facchinetti (αρχηγός της οργάνωσης Europa Civilta) και σ' αυτήν μετείχαν μερικές δεκάδες ακτιβιστές (ανάμεσά τους και οι ηγεσίες των οργανώσεων Ordine Nuovo και Avanguardia Nazionale). Οι συμμετέχοντες έγιναν δεκτοί από τους ηγέτες του φιλικού τους καθεστώτος και υποβλήθηκαν σε ένα είδος ταχύρρυθμης εκπαίδευσης σε τεχνικές διείσδυσης με σκοπό την ανατροπή του καθεστώτος. Οι τεχνικές αυτές είχαν εφαρμοστεί στην Ελλάδα με επιτυχία τον περασμένο χρόνο. Επιστρέφοντας στην Ιταλία οι "φοιτητές" αφιερώθηκαν στη συστηματική εφαρμογή αυτών των τεχνικών, επιχειρώντας να διεισδύουν σε ομάδες της άκρας αριστεράς».
Στο χρονολόγιο της ίδιας έκθεσης καταγράφεται επίσης το ταξίδι του 1968: «16-18 Απριλίου 1968. Εκδρομή νεοφασιστών στην Ελλάδα. Μια αναφορά του αρχηγείου της αστυνομίας της Ρώμης με ημερομηνία 19/1/1970 επισημαίνει στον δικαστή Occorsio που ερευνούσε την υπόθεση της σφαγής στην Piazza Fontana [Μιλάνο 12/12/1969] και τον κύκλο του Rauti, ότι τον Απρίλιο του 1968 μια ομάδα από 51 νεοφασίστες Ιταλούς (κυρίως από την Avanguardia Nazionale, την Ordine Nuovo και την Europa Civilta), καθώς και 59 έλληνες φοιτητές της Ιταλίας είχαν πραγματοποιήσει μια σύντομη εκδρομή στην Ελλάδα, φιλοξενούμενοι από το καθεστώς των συνταγματαρχών. Μεταξύ των συμμετεχόντων, δύο (ο Merlino και ο Massagrande) εμφανίζονται αργότερα στις διαδοχικές ανακριτικές διαδικασίες που διεξήχθησαν για τη σφαγή στην Piazza Fontana και το ενδεχόμενο πραξικόπημα του 1974». Σημειώνουμε εδώ ότι ο δικαστής Vittorio Occorsio δολοφονήθηκε στη Ρώμη (10/7/1976) από τον νεοφασίστα Pierluigi Concutelli, στέλεχος της Ordine Nuovo.
Στην ιταλική Βουλή
Ενδιαφέρον έχουν και οι ακροάσεις της ιταλικής κοινοβουλευτικής Επιτροπής που διερευνούσε τις σφαγές. Η υπόθεση του «εκπαιδευτικού ταξιδιού» επανέρχεται κάθε τόσο και θεωρείται κρίσιμη για την ανάπτυξη του νεοφασιστικού κινήματος.
* Χαρακτηριστική είναι η κατάθεση του διαβόητου Stefano Delle Chiaie (16/7/1997), ο οποίος επιχείρησε να υποβαθμίσει τη σημασία του ταξιδιού, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την έκρηξη του προέδρου: «Τι ήταν λοιπόν το ταξίδι; Ενα κάμπινγκ;».
Ο Delle Chiaie αρνείται τη δική του παρουσία και επιμένει: «Ξέρετε ότι μάζευαν μεταξύ τους λεφτά για να φάνε ρεφενέ; Το ταξίδι διάρκεσε λίγες μέρες και είχε οργανωθεί από την Ενωση των Ελλήνων φοιτητών με την ευκαιρία του ορθόδοξου Πάσχα και την επέτειο του πραξικοπήματος. Μόνο μια μέρα τους υποδέχτηκαν σε ένα στρατόπεδο, για λίγες ώρες και έγινε μια επίσημη ομιλία. Υστερα από πέντε ή έξι ημέρες επέστρεψαν».
* Καταθέτοντας στην ίδια Επιτροπή (20/3/1997), ο δικαστής Salvini αποκαλύπτει ότι σύμφωνα με την έρευνά του οι σχέσεις μεταξύ νεοφασιστών Ιταλίας και Ελλάδας ήταν πολύ στενές και ως παράδειγμα αναφέρει την ομάδα Le Fenice (Ο Φοίνικας) με σήμα το γνωστό σύμβολο των Απριλιανών: «Ο Φοίνικας μπαίνει σε κρίση μετά την κρίση του 1973 από τις αστυνομικές επιχειρήσεις. Δύο στελέχη του Φοίνικα κρύφτηκαν στη Βενετία, ένας απ' αυτούς κρύφτηκε από την Ordine Nuovo για έξι ολόκληρους μήνες. Κατόπιν δραπέτευσαν στην Ελλάδα όπου βρισκόταν ήδη μια ομάδα καταζητουμένων νεοφασιστών».
* Το πρόσωπο που έχει υποδειχθεί ως συνδετικός κρίκος του δικτατορικού καθεστώτος με τους ιταλούς νεοφασίστες είναι ο ομοϊδεάτης τους και φίρερ της οργάνωσης «4η Αυγούστου» Κώστας Πλεύρης, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν στενός συνεργάτης του αρχιπραξικοπηματία Ιωάννη Λαδά και της χουντικής ΚΥΠ. Ο Πλεύρης έχει δώσει τη δική του εκδοχή των πραγμάτων σε μια συνέντευξη στην Oriana Fallaci, για το ιταλικό περιοδικό «L' Europeo» (26/9/1976). Στην παρατήρηση της δημοσιογράφου ότι χάρη σ' αυτόν «βοηθήθηκαν απ' την Ελλάδα οι ιταλοί φασίστες», ο Πλεύρης απαντά καταφατικά:
«Ναι, αλλά ας ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πήγα εγώ σ' αυτούς. Ηρθαν αυτοί, που έρχονταν εδώ σ' εμένα. Η Ιταλία είναι μία χώρα που δεν επισκέπτομαι συχνά. [...] Οταν βρίσκομαι στη Ρώμη γνωρίζω ότι η αστυνομία με παρακολουθεί και κατά συνέπεια δεν εργάζομαι καλά, δεν αισθάνομαι ήσυχος. Αντιθέτως, όταν βρίσκομαι εδώ εργάζομαι καλά και αισθάνομαι ήσυχος. Ετσι μένω εδώ και βλέπω όποιον θέλω. Βλέπω τον Pino Rauti, τον Giulio Maceratini [...] και ίσως οργανώνω και κάτι μαζί τους».
* Στην ίδια συνέντευξη ο Πλεύρης αποκαλύπτει ότι γνώρισε τον Rauti το 1967: «Μετά το πραξικόπημα ήρθε σ' εμένα ως δημοσιογράφος να μου πάρει συνέντευξη. Οπως όλοι οι Ιταλοί που έρχονται εδώ, είχε σύγχυση στις ιδέες του. Αλλά, μετά από εκείνη τη φορά, επέστρεψε με περισσότερο καθαρές ιδέες: για να ζητήσει βοήθεια. Οχι... όχι χρηματική βοήθεια... Ηθελε να συνεργαστεί με την "4η Αυγούστου". Ηθελε να διοργανώσει ένα συνέδριο στο οποίο θα συμμετείχαν: η εφημερίδα του, εμείς της "4ης Αυγούστου" και η Ordine Nuovo».
* Ο Πλεύρης δεν κρύβει το θαυμασμό του για την Ordine Nuovo: «Στην Ιταλία δεν υπάρχει παρά μόνον η Ordine Nuovo. Αυτή πράγματι είναι σοβαρή. Πολύ σοβαρή οργάνωση. Η Ordine Nuovo εκπροσωπεί ό,τι καλύτερο για την ιταλική νεολαία, είναι η μόνη ελπίδα για το φασισμό». Την υπερασπίζεται ακόμα κι όταν η δημοσιογράφος ρωτάει για τις βομβιστικές ενέργειες αυτής της οργάνωσης:
«Οταν ένας δημοκράτης τοποθετεί μια βόμβα», απαντάει ο Πλεύρης, «είναι ήρωας. Οταν το κάνει ένας φασίστας είναι εγκληματίας».
Ο Πλεύρης επιβεβαιώνει και την ύπαρξη στρατοπέδων εκπαίδευσης ιταλών νεοφασιστών στην Ελλάδα:
«Στρατόπεδα στην Κέρκυρα»
«Ναι, τα στρατόπεδα ήταν στην Κέρκυρα. Ομως πιστεύω ότι και η CIA είχε τα δικά της στην Κέρκυρα. Σε κάθε περίπτωση, ήταν σίγουρα στην Κέρκυρα. Ηρθαν εδώ δύο ή τρεις Ιταλοί που ήθελαν να οργανώσουν αυτά τα στρατόπεδα... για... τουρισμό... Δύο ή τρεις μισίνι [σ.σ.: μέλη του νεοφασιστικού MSI]. Δεν θυμάμαι ποιοι ήταν. Μπορώ να σας πως ότι ο ένας ήταν ο Rauti, αυτός και δύο ή τρεις μισίνι. Ηθελαν να κάνουν κάμπινγκ για να εκπαιδευτούν και το έκαναν. Και μάλιστα, όχι ένα, αλλά δύο ή τρία κάμπινγκ. Πήγε και η Αστυνομία να τα ελέγξει, αλλά όλα ήταν κανονικά και τα κάμπινγκ συνέχισαν να λειτουργούν».
* Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει, όμως, η γνωριμία του με τον Mario Merlino: «Ηρθε ένα βράδυ [το 1969] στο γραφείο μου και μου είπε "Κύριε Πλεύρη, έρχομαι από την Ιταλία, είμαι του Κοινωνικού Κινήματος, είμαι ένας φασίστας". Και εγώ του απάντησα "Καλώς, τι θέλατε;". Αυτός με ρώτησε τι θα κάναμε στην Ελλάδα για να τους οργανώσουμε καλύτερα. Αλλά, κατάλαβα αμέσως ότι δεν ήταν σωστός τύπος, δηλαδή δεν ήταν ένας αληθινός φασίστας». Αυτές τις επιφυλάξεις τις διατυπώνει ο Πλεύρης το 1976, ενώ ακόμα εκκρεμούσαν διώξεις κατά του Merlino για τη σφαγή.
* Ομως στην εφημερίδα που έβγαζε υπάρχει ένα σχόλιο για τον Merlino, στο φύλλο που κυκλοφόρησε αμέσως μετά τη σφαγή του Μιλάνου και τη σύλληψή του («4η Αυγούστου», φ. 66, Ιανουάριος 1970): «Οι ιταλικές εφημερίδες προσπαθούν ακόμη να αποσείσουν τη φρικτή κατηγορία για την ανθρωποσφαγή του Μιλάνου, από τα χαϊδεμένα τους παιδιά, τους αναρχικούς! Και βρήκαν τώρα ότι ο επικεφαλής της αναρχικής οργανώσεως "Κίνημα της 22ας Μαρτίου" Mario Merlino, υπήρξε κάποτε στα ...17 του, μέλος της νεολαίας του νεοφασιστικού κόμματος!».
* Αλλά ο ίδιος ο Πλεύρης γνώριζε από πρώτο χέρι ότι ακόμα και τότε (τέλη 1969) ο Merlino ήταν φασίστας, έστω και «όχι σωστός». Ομως, το 1969 ο Merlino δεν ήταν 17, αλλά 25 χρόνων και η επαφή του με τον Πλεύρη επιβεβαιώνει ότι η «αναρχική» του τοποθέτηση ήταν αυτό που λέει η Επιτροπή του ιταλικού Κοινοβουλίου: μια διατεταγμένη διείσδυση.
* Για το ρόλο του Merlino μιλάει ο ίδιος ο πρόεδρος της ιταλικής Εξεταστικής Επιτροπής, ο γερουσιαστής Pellegrino κατά την εξέταση του δικαστή Salvini (20/3/1997):
«Ο Merlino πάει μαζί με άλλους στην Ελλάδα των συνταγματαρχών για να εκπαιδευτεί στη διείσδυση σε αναρχικές ομάδες. Οταν εξετάσαμε τον Maletti, ήταν το πρώτο πράγμα που θέλησε να μας πει».
* Ο Gianadelio Maletti, τη μαρτυρία του οποίου επικαλείται ο πρόεδρος της Επιτροπής, δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο. Στρατηγός της μυστικής υπηρεσίας του ιταλικού στρατού (SID), ήταν στρατιωτικός ακόλουθος στην ιταλική πρεσβεία της Αθήνας την περίοδο του πραξικοπήματος του 1967.
Σήμερα βρίσκεται στη Νότια Αφρική, όπου έχει καταφύγει για να γλιτώσει τα 31 χρόνια φυλάκισης που του έχουν επιβληθεί για το ρόλο του στις δολοφονικές προβοκάτσιες και τη συγκάλυψη των νεοφασιστικών συμμοριών.
εισαι και μεγαλος ανθρωπος 
τι σχεση εχει η ανεξελεγκτη ειναι η αληθεια εγκληματικοτητα του κεντρου, με τις οργανωμενες επιθεσεις χρυσαυγιτων σε αλλοδαπους? πριν 2 μηνες προσηγαγαν (δεν τολμησαν να συλλαβουν 
